Το περίφημο «βραζιλιάνικο» μάδημα του αιδοίου προκειμένου να εξυπηρετηθεί η μόδα των σούπερ στριγκ δεν είναι ανακάλυψη του 21ου αιώνα, αλλά είναι και αυτό έργο της ελληνικής αρχαιότητας, για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι. Άλλωστε, φαίνεται ότι η πρακτική «παρατιλμός αιδοίου» μάλλον προηγήθηκε στον ελλαδικό χώρο από την Ασία και την Αφρική.
Παρά την κρατούσα άποψη ότι η τριχοφυΐα γύρω από τα σεξουαλικά όργανα του άνδρα και της γυναίκας εξυπηρετούσε την αποφυγή της δημιουργίας ερεθισμών κατά την ερωτική πράξη, τελικά, επικράτησε και στην αρχαία Αθήνα η αισθητική και η υγειονομική προσέγγιση του ζητήματος! Και φαίνεται, σύμφωνα με τις σύγχρονες μελέτες, ότι η επιλογή του μαδημένου αιδοίου είχε και πολιτική διάσταση, καθώς το μαλλιαρό ήταν ένδειξη δουλοπρέπειας. Συνεπώς, οι αρχαίοι και οι αρχαίες ήθελαν τα αιδοία ξυρισμένα, στιλπνά και πεντακάθαρα.
Η αρχαιοελληνική γραμματεία βρίθει αναφορών από τις οποίες προκύπτει ότι οι Έλληνες θεωρούσαν πως ήταν δουλόπρεπο να έχουν οι γυναίκες τον χ ο ί ρ ο ν (το αιδοίον) σαν μαλλιαρό πρόβατο. Στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη, οι ορχηστρίδες παρουσιάζονταν με φρεσκομαδημένο αιδοίο, κάτι που προκύπτει και από τις «Εκκλησιάζουσες» από μια ατάκα της Πραξαγόρας. Στην «Ειρήνη» ο στοίχος 1351 αναφέρει «του μεν μέγα και παχύ, της δ’ ηδύ το σύκον». Στη Λυσιστράτη υπάρχουν επίσης αναφορές όπου το αιδοίο αναφέρεται ως ρόδο (Κόραι αρτίως ηβυλλιώσαι και τα ρόδα κεκαρμέναι). Στα κείμενα των αρχαίων υπάρχουν δεκάδες ονομασίες του αιδοίου, όπως άμβων, απόκρυφον, γείτον, ηδονοθήκη κ.ά.
Δεν είναι γνωστόν εάν οι αρχαίες Ελληνίδες είχαν υιοθετήσει και το στιλ «μόικαν». Πάντως, είτε χρησιμοποιούσαν λεπίδα για ξύρισμα, είτε κάποια μέθοδο αποτρίχωσης, φρόντιζαν να έχουν το «βραζιλιάνικό» τους λαμπερό, τριζάτο και ολοκάθαρο.
Η αρχαιοελληνική γραμματεία βρίθει αναφορών από τις οποίες προκύπτει ότι οι Έλληνες θεωρούσαν πως ήταν δουλόπρεπο να έχουν οι γυναίκες τον χ ο ί ρ ο ν (το αιδοίον) σαν μαλλιαρό πρόβατο. Στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη, οι ορχηστρίδες παρουσιάζονταν με φρεσκομαδημένο αιδοίο, κάτι που προκύπτει και από τις «Εκκλησιάζουσες» από μια ατάκα της Πραξαγόρας. Στην «Ειρήνη» ο στοίχος 1351 αναφέρει «του μεν μέγα και παχύ, της δ’ ηδύ το σύκον». Στη Λυσιστράτη υπάρχουν επίσης αναφορές όπου το αιδοίο αναφέρεται ως ρόδο (Κόραι αρτίως ηβυλλιώσαι και τα ρόδα κεκαρμέναι). Στα κείμενα των αρχαίων υπάρχουν δεκάδες ονομασίες του αιδοίου, όπως άμβων, απόκρυφον, γείτον, ηδονοθήκη κ.ά.
Δεν είναι γνωστόν εάν οι αρχαίες Ελληνίδες είχαν υιοθετήσει και το στιλ «μόικαν». Πάντως, είτε χρησιμοποιούσαν λεπίδα για ξύρισμα, είτε κάποια μέθοδο αποτρίχωσης, φρόντιζαν να έχουν το «βραζιλιάνικό» τους λαμπερό, τριζάτο και ολοκάθαρο.
rizopoulospost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου