ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ… Ο ΠΟΡΤΟΦΟΛΑΣ, ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ, ΜΕΘΥΣΟΣ, ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΙ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ… ΔΙΑΔΩΣΤΕ…!!!

Άρης Βελουχιώτης: Ένας Πορτοφολάς, Παιδεραστής, Μέθυσος και Ψυχοπαθής Σαδιστής Δολοφόνος Ήρωας του ΚΚΕΟ Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης γεννήθηκε στη Λαμία το 1905.

Παρότι καταγόταν από μορφωμένους αντιμοναρχικούς γονείς, με πλούσια οικιακή βιβλιοθήκη, δεν κατάφερε να βγάλει το γυμνάσιο. Σπούδασε εντούτοις πρακτικός γεωπόνος στη Μέση Γεωργική Σχολή της Λάρισας και αποφοιτώντας σε ηλικία 18 ετών κατέφυγε στην Αθήνα, όπου μυήθηκε στον κομμουνισμό και άρχισε την παράνομη και ανατρεπτική δράση του.

Υπηρέτησε τη θητεία του στο Πυροβολικό, όπου καθαιρέθηκε από το βαθμό του Δεκανέα λόγω της κομμουνιστικής του δραστηριότητας μέσα στην Μονάδα του. Μετά την απόλυσή του επανήλθε στην Αθήνα, όπου προσλήφθηκε για βοηθητικές εργασίες στον παράνομα τότε εκδιδόμενο “Ριζοσπάστη”. Στο μεταξύ όμως, από την ηλικία των 20 ετών, επιδόθηκε και σε

άλλου είδους δραστηριότητες, όπως κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες και άλλες αξιόποινες πράξεις. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο δεύτερος στην κομματική ιεραρχία του ΚΚΕ, αναφέρει στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μεταξύ άλλων και πορτοφολάς: «Από το 1923-1925 μπήκε στη νεολαία, στην ΟΚΝΕ. Είχε μπλέξει παλιά με πορτοφολάδες. εμείς δεν το ξέραμε βέβαια αυτό. Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψαν ότι οι κομμουνιστές είναι αλήτες σαν τον Κλάρα».

Το 1938, στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, συνελήφθη από την αστυνομία, κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση και καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση. Αρχικά εγκλείστηκε στις Φυλακές της Αίγινας και τον επόμενο χρόνο στις Φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί ακριβώς απαρνήθηκε και αποκήρυξε την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδίκασε σαν αντεθνικό το ΚΚΕ και υπέγραψε δήλωση μετανοίας για το προηγούμενο αντεθνικό παρελθόν του. Μετά απ’ αυτό αφέθηκε ελεύθερος. Από τότε διαγράφτηκε από το κόμμα του και συγκαταλέχθηκε από τους ”συντρόφους” του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα του ”δηλωσία”. Όπως αναφέρει ο Ιωαννίδης: «ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε…». Και συμπληρώνει: «Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ’ αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ’ αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε. Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του. Τον πιάσαν, τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες….»

Το όνειδός του τελικά σα «δηλωσίας», μαζί με την έμφυτη ομοφυλοφιλία του, δημιούργησαν μια εκρηκτική ψυχοπαθολογία που έβρισκε διέξοδο μόνον σε μια πρωτοφανή σκληρότητα και σαδισμό προς τους συνανθρώπους του και ιδιαίτερα προς τους αντιπάλους του. Ακόμα και οι σύντροφοί του στο κόμμα τον θεωρούσαν ένα εγωπαθές, πονηρό, κτηνώδες και απάνθρωπο άτομο, χωρίς ίχνος ανθρωπισμού.

Ποτέ δεν τον συγκίνησε η αξία της ανθρώπινης ζωής ή ο ανθρώπινος πόνος και γι’ αυτό βασάνιζε, κακοποιούσε και εκτελούσε πολλές φορές με τα ίδια του τα χέρια ανθρώπους, ακόμα και για μικρά παραπτώματα όπως π.χ. η κλοπή ενός προβάτου ή μιας κυψέλης. Η μεγάλη σκληρότητά του ήταν σε όλους γνωστή και όπως ανέφερε ο Καπτάν Νικηφόρος στα «ΝΕΑ» την 23/9/75 δεν δίσταζε να λέει πως «αν είναι να γλυτώσει ένας ένοχος, ας πάνε και εννιά αθώοι”. Με την ωμότητά του και τη σαδιστική του σκληρότητα και βαναυσότητα επιβαλλόταν τελικά στους αντάρτες του και στους κατοίκους τής υπαίθρου, βοηθούμενος ωστόσο και από το συνωμοτικό μηχανισμό του ΚΚΕ που διέθετε σε όλα τα χωριά και τις κωμοπόλεις φανατισμένους οπαδούς και στελέχη του.

Στηριζόμενος αρχικά σε 20-30 τέτοια στελέχη (μαυροσκούφηδες), άρχισε τον αγώνα του ΕΛΑΣ το 1942 στη Ρούμελη και με το πρόσχημα του απελευθερωτικού αγώνα και της προπαγάνδας, μαζί με την ωμή βία και τρομοκρατία, παρέσυρε αρκετούς κατοίκους να τον ακολουθήσουν.

Λέγεται μότι έπασχε συχνά από μια διασκεδαστική αδυναμία στην έκφραση, δυσκολία στη διατύπωση συγκροτημένων φράσεων, σε συχνά ξεσπάσματα «αντιστασιακής» βίας (ιδιαίτερα πάνω σε αιχμάλωτους και άμαχους), από μια «αντιστασιακή» αγάπη προς το ποτό και από έναν «αντιστασιακό» επιδειξισμό. Διέθετε π.χ. ένα «αντιστασιακό» άλογο, «αντιστασιακούς» ιπποκόμους και μια διμοιρία προσωπικής «αντιστασιακής» σωματοφυλακής.

Παρά την επαναστατική δράση του δεν μπόρεσε να αποσπάσει τη συμπάθεια κανενός ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ (Ζαχαριάδη, Σιάντου, Ιωαννίδη κ.λ.π.), οι οποίοι του καταλόγιζαν συχνά την ευθύνη για παρέκκλιση από την κομματική γραμμή και για διάφορες εγκληματικές ενέργειες. Ο ίδιος δεν μπορούσε να αντιδράσει σε αυτό, διότι τον βάρυνε πάντα η κατηγορία του δηλωσία.

Εθισμένος στις βιαιότητες και αγυρτείες, επέμενε στη συνέχιση της «εθνικής αντίστασης» και μετά την φυγή των Γερμανών. Το οικτρό τέλος του είναι σε όλους γνωστό: αποκηρυγμένος από το ΚΚΕ, απομονωμένος και καταδιωκόμενος από τον ελληνικό στρατό, φονεύτηκε τελικά τον Ιούνιο του 1945 στη Πίνδο.

ΜΕΘΥΣΟΣ ΣΑΔΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΑΙΔΟΣ

Εκτός από λωποδύτης, τρία άλλα σοβαρά ελαττώματά του, για τα οποία μιλούν πολλοί γνωστοί του, ακόμα και ”σύντροφοί” του και στενοί συνεργάτες του, ήταν ότι υπήρξε μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος. Για παράδειγμα ο Βρετανός λοχαγός Ντένις Χάμσον, μέλος της Βρετανικής ομάδος καταδρομέων, που ρίχτηκε με αλεξίπτωτα τη νύκτα της 30ης Σεπτεμβρίου 1942 στην Ελλάδα, με αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γράφει στο βιβλίο του «Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής: «Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη – ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου, όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο – ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του – ήταν κάποιος που δεν σεβόταν τους ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άνδρας. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άνδρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδικήματα. Ένας έξυπνος, ικανός άνδρας, χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας φανατικός αρχηγός. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό, αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε. Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήταν φανερό, γιατί είχε σχεδόν μυθική φυσιογνωμία – ήταν πολύ γενναίος – και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν ένας οπαδός του τον σκότωσε, αυτόν και το αγόρι σύντροφό του (Τζαβέλλα) με μια χειροβομβίδα. Τα κεφάλια τους τα είχαν καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Ήταν μια ζωηρή και σημαντική φυσιογνωμία σ’ αυτή την περίοδο της ελληνικής αντιστασιακής ιστορίας.»

Ο ίδιος Άγγλος λοχαγός υπαινίσσεται καθαρά στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του «We Fell Among Greeks» πως ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ομοφυλόφιλος: «Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτο ότι είχε πάντοτε ως έμπιστον ακόλουθον έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδινα μάγουλα…»

Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο αριστερός συγγραφέας Ανδρέας Κέδρος στο βιβλίο του ”Η Ελληνική Αντίσταση”, τόμος Α’ : Κυκλοφορούσε γι’ αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συνόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλικάρι με ρόδινα μάγουλα». Ο Άρης, απευθυνόμενος προς τους αντάρτες του, είπε μια ωμή φράση, που αξίζει να αναφερθεί: ”Βρε, πάρτε το χαμπάρι, εδώ πάν’ θα την έχουμε μόνο για κατούρμα”»!

Από την άλλη μεριά ο Βρετανός συνταγματάρχης Νίκολας Χάμμοντ, ο σύνδεσμος με τον ΕΛΑΣ, που γνώρισε προσωπικά τον Άρη, γράφει γι’ αυτόν στο βιβλίο του «Με τους αντάρτες 1943-44» τα εξής: «Ο Άρης, ο πρώτος ”καπετάνιος” του ΕΛΑΣ, ήταν διάσημος για την γενναιότητα, αλλά και την σκληρότητά του. Αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη ”βρώμικη δουλειά” του κομμουνιστικού αγώνα. Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώπευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελληνική του εκδοχή».

Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλιαμ Τζόρνταν αποκαλεί το Βελουχιώτη στο βιβλίο του «Η αλήθεια για την Ελλάδα» σαν τον «κόκκινο φύρερ της Ελλάδος” και υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής». Γράφει, επίσης, ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων. Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν. Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από τ’ αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τ’ αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσιασμό»

Ο Ναπολέοντας Ζέρβας επίσης στα απομνημονεύματά του γράφει ότι ο Βελουχιώτης, έσφαξε με τα χέρια του σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδος ένα 12χρονο κοριτσάκι, επειδή σύμφωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν πράκτορας των Γερμανών!

Ο Ουίλιαμ Μακνήλ, που διατέλεσε βοηθός του Αμερικανού Στρατιωτικού ακολούθου στην Ελληνική πρεσβεία, γράφει στο βιβλίο του «Το Ελληνικό Δίλημμα, Πόλεμος και Επακόλουθα», μεταξύ πολλών άλλων τα εξής:: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν κομμουνιστής και σαδιστής. Η ομάδα του απέκτησε φήμη για τη μεγάλη της απανθρωπιά και τόλμη. Συχνά υπηρέτησε σε ειδικό εκτελεστικό απόσπασμα, το οποίον βασάνισε και δολοφόνησε άνδρες καταδικασθέντες από τα «λαϊκά δικαστήρια».

Ο κομμουνιστής καθηγητής Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, που διατέλεσε και βουλευτής της ΕΔΑ, παραδέχθηκε σε συνέντευξή του στην ”ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” της 5ης Μαρτίου 1980 ότι: «άσχετα προς τα αίτια, όμως, της παθήσεως, συνάγεται πως ο ελαττωματικός ”πρωτοκαπετάνιος” θανάτωνε, για να επιδεικνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του». «Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν μια δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα. Υπέφερε από ψυχικά τραύματα, π.χ. από ισχυρό πλέγμα μειονεξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε., εξαιτίας μιας ”δηλώσεως μετανοίας” που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν. Υπέφερε ακόμη και από άλλα, ειδικής φύσεως απωθημένα, δημιουργημένα από ορισμένη λειτουργική ανεπάρκεια, που του είχε προκαλέσει ο παρατεταμένος βασανισμός του με πάγο, που τον είχαν υποβάλει, κατά την ομολογία του ίδιου. Εξάλλου, η λειτουργική ανεπάρκειά του, για την οποία μου είχε μιλήσει ο ίδιος, του προκαλούσε αντισταθμιστική ψυχική αντίδραση και τότε φαίνεται ότι γινότανε ένας επιθετικός, σκληρός και αδυσώπητος άνθρωπος, όπως κυκλοφορούσε η φήμη στο αντάρτικο και στον πληθυσμό»

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΔΙΣΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

1. Η δολοφονία του 13χρονου αγοριού Γιώργου Μαραθέα για την οποία αγανάκτησε εναντίον του όλη η Ρούμελη. Αφού σκότωσε τον δηλωσία πατέρα του, πήρε αιχμάλωτο το παιδί για δύο μήνες και παρότι πήρε λύτρα για την απελευθέρωσή του, σκότωσε τελικά το παιδί με έναν τρομερά απάνθρωπο, εγκληματικό και σαδιστικό τρόπο που δεν το χωράει ανθρώπου ο νους, αποδεικνύοντας ακόμα και από αυτό και μόνο το βάναυσο και ανήθικο έγκλημά του τη νοσηρή σαδιστική ψυχοπαθολογία του. Δε θα επαναλάβω τις αποτρόπαιες λεπτομέρειες αυτής της στυγερής και βάρβαρης δολοφονίας ενός ανήλικου παιδιού. Έχει ήδη περιγραφεί σε προηγούμενες αναρτήσεις και περιλαμβάνεται επίσης στο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Καράγιωργα «Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο» των εκδόσεων «Δωδώνη». Λέγετε πως όταν έμαθε ο Σιάντος τα καθέκαστα, εξοργίστηκε πάρα πολύ.

2. Ο αντισυνταγματάρχης Νικόλας Χ. Μουτούσης μιλάει στο βιβλίο του «Και Διηγώντας τα να Κλαις» (1959) για τους έξι μήνες που έμεινε αιχμάλωτος στα χέρια του Άρη και τις «θηριωδίες των σύγχρονων ιεροεξεταστών». Αναφέρει επίσης τα λόγια του Άρη στη διάρκεια των βασανιστηρίων που υπέστη στα χέρια του: «Ζω τη δικτατορία του προλεταριάτου και θα την επιβάλω. Δεν κάνω απελευθερωτικό αγώνα, χωνέψτε το. Ή θα μου παραδώσετε την Ελλάδα, ή θα τη σπείρω αλάτι και θα την αφανίσω». Στο ίδιο βιβλίο περιγράφεται πως ο Βελουχιώτης έσκισε με μαχαίρι το μηρό της κρατούμενής του Ζωής Κουμανιώτου, για να την αναγκάσει να μιλήσει, ενώ της έλεγε: «Μου αρέσει η φωνή σου σοπράνα, γι’ αυτό θα σε κεντάω κάθε μέρα για να σ’ ακούω» …

3. Ο εθνικόφρονας αντάρτης Γιάννης Άγουρίδης, από το χωρίο Δύο Βουνά, έλαβε οικειοθελώς μέρος στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου. Ο Άρης συνέλαβε με δόλο 14 αντάρτες της ομάδας Τζιβάρα – Αγουρίδη, τους βασάνισε και τους εκτέλεσε στο χωριό Μαυρολιθάρι. Ο λόγος ήταν ότι δε θέλησαν να υπαχθούν υπό της διαταγές του. Ουσιαστικά τους κάλεσε στο Μαυρο¬λιθάρι για δήθεν συνεργασία και συνεννόηση και τη νύκτα τους έβαλε σε διάφορα σπίτια για διανυκτέρευση. Τα μεσάνυχτα διέταξε τη σύλληψή τους και τον αφοπλισμό τους. Το επόμενο πρωί τους υποχρέωσε, παρουσία των κατοίκων του χωριού, να σκάψουν πρώτα τους τάφους τους στο νεκροταφείο του χωριού και στη συνέχεια οι αντάρτες του τους έδειραν μέχρι αίματος με συρμάτινα μαστίγια και τους διαπόμπευσαν στα μάτια των κατοίκων, κατηγορώντας τους σαν προδότες και όργανα των Ιταλών.

Τέλος έσπασαν με μαχαίρια τα οστά των βραχιόνων τους και έκοψαν με θηριώδη τρόπο τα άκρα των περισσοτέρων, μέχρις ότου τα θύματα υποκύψουν στα φρικτά αυτά βασανιστήρια. Παρά τις γοερές κραυγές αυτών των ανδρών, κανένας από τους υποχρεωτικά παριστάμενους χωρικούς δεν τόλμησε να επέμβει ή να διαμαρτυρηθεί. Όλα αυτά εκτελέσθηκαν σύμφωνα με τις διαταγές του Βελουχιώτη, ο οποίος πρωτοστάτησε μάλιστα στο απάνθρωπο και κτηνώδες αυτό έγκλημα. Τη γυναίκα του Τζιβάρα τη βασάνισε κι εκτέλεσε με μαχαίρι ο ίδιος ο Άρης. Τα πτώματα των θυμάτων τάφηκαν στο νεκροταφείο του χωριού, μέσα στους φρεσκοσκαμμένους από τους ίδιους προηγουμένως τάφους τους!

4. Στις 9 Αυγούστου 1942 ο Βελουχιώτης συνέλαβε και εκτέλεσε στο Δερελή της Φθιώτιδας ένα πλανόδιο μουσικό με το όνομα Θωμά σαν ύποπτο πληροφοριοδότη των Ιταλών.

5. Στις 14 Αυγούστου 1942 συνέλαβε στην περιοχή Πολύδροσο τον εθνικόφρονα φαρμακοποιό Παν. Δρίβα και τον εκτέλεσε σα συνεργάτη δήθεν των Ιταλών.

6. Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου 1942 εκτελέστηκαν με εντολή του Άρη οι δυο κόρες (12 και 13 ετών) του Ι. Κόρδα από τους Κοχλιούς Ευρυτανίας, επειδή αυτός εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, στον οποίο είχε καταταγεί για λίγες μέρες. Τα δυο κορίτσια σφαγιάσθηκαν με μαχαίρι από δυο άντρες του ΕΛΑΣ, στους οποίους δεν είχε εμπιστοσύνη ό Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμίξει στο έγκλημα. Οι δυο αυτοί αντάρτες έγιναν εκτελεστές, παρά τη θέλησή τους κάτω από την απειλή της σφαγής τους από δυο καπεταναίους τους Άρη (ή θα τα σφάξετε η θα σφάξουμε εμείς εσάς).

7. Κατά τα τέλη Οκτωβρίου 1942 ο Άρης συνέλαβε τον πρώην αντάρτη του ΕΛΑΣ Πρόβια στο χωριό Τσούκα της Φθιώτιδας. Με εντολή του τον έδεσαν σε ένα κορμό δέντρου και τον εκτέλεσαν με μεσαιωνικά βασανιστήρια (μαχαιριές, λάδι βραστό στις πληγές, κ.λ.π.), επειδή εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ.

8. Στις 20 Νοεμβρίου 1942 και ενώ γίνονταν προετοιμασίες για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ο Άρης συνέλαβε στην περιοχή Μαυρολιθαρίου την Ιωάννα Γκόγγου από την Στρώμη της Παρνασσίδας, διότι δήθεν κατέδωσε τους Άγγλους της Γκιώνας στους Ιταλούς. Την σκότωσε με μαχαίρι μετά από εντολή του ένας αντάρτης του ΕΛΑΣ, επειδή θεωρήθηκε ύποπτος φυγής από τον Άρη.

9. Στις 23η Νοεμβρίου 1942 ο Άρης εκτέλεσε με τα χέρια του στην πλατεία του χωριού Καστριώτισσα Παρνασσίδας τον κτηνοτρόφο Νικ. Μασσαβέττα, απόγονο του Αθανασίου Διάκου, από τη Μουσουνίτση, σαν ζωοκλέπτη και αφαίρεσε από την οικογένειά του όλα της τα πρόβατα.

10. Η μπαμπέσικη δολοφονία του συνταγματάρχη Ψαρρού είναι σε όλους γνωστή.

11. Οι αποτρόπαιες σφαγές των δοσίλογων στο Μελιγαλά που επίσης είναι σε όλους γνωστές.

Να μη συνεχίσουμε με άλλα εγκλήματα και κουράσουμε το πανελλήνιο με τα έργα του αποτρόπαιου αυτού φονιά, του αναβαπτισμένου σήμερα σαν ήρωα του αιματοβαμμένου με το αίμα Ελλήνων ΚΚΕ.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο μεγάλος λογοτέχνης μας Στρατής Μυριβήλης έγραψε για τον Άρη Βελουχιώτη ότι ήταν ένα «κτήνος διεστραμμένο ερωτικά και διψασμένο από τη σαδιστική λαγνεία του αίματος»… Το σταλινικό ΚΚΕ τιμά και δοξάζει όμως το αποτρόπαια αυτό κτήνος, αποσιωπώντας τα μεγάλα του εγκλήματα, με τον ίδιο τρόπο που οι Χριστιανοί εξαγίασαν το μεγάλο εγκληματία Κωνσταντίνο! Είναι γεγονός ότι το ΚΚΕ απέκτησε πολλούς ένθερμους αφελείς νεαρούς οπαδούς που θαύμασαν τον «ηρωικό καπετάνιο» σαν τον «Έλληνα Τσε»… Σύμφωνα με τον Άρη, όπως αναφέρει ο Μυριβήλης, όπως είχε αναφέρει ο ίδιος σε μια συζήτηση, «Εφτάμιση εκατομμύρια Έλληνες είναι. Απ’ αυτούς, θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους»…..Με άλλα λόγια ο αρχιδολοφόνος του ΚΚΕ σκόπευε να ξεπαστρέψει τεσσεράμιση εκατομμύρια Έλληνες!

Όσο για τις ανθελληνικές προθέσεις του Άρη και του κόμματός του, ας μην ξεχάσουμε την ομιλία του στη Δεσφίνα τον Σεπτέμβριο του 1943: «Σας φέρνω παράδειγμα πως μας επιβάλλανε στο 1912 και στο ’17 και μετά στα ’20 να πολεμήσουμε για να κατακτήσουμε τη Μακεδονία και τη Θράκη και τη Μικρά Ασία και να υποδουλώσουμε λαούς σαν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους και να ανοίξουμε έτσι ένα άσπονδο μίσος μεταξύ μας, ιδίως με τους Βουλγάρους, ΕΝΩ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΌΛΥΜΠΟ…

Το κίνημα του Ζέρβα είναι κίνημα πουλημένο στους Εγγλέζους και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους. Είναι τελείως ξένο με τον Ελληνικό λαό, αλλά έχουμε και μ’ αυτόν λογαριασμούς που πολύ γρήγορα θα τους ξεκαθαρίσουμε για να φύγει κάθε εμπόδιο από το δρόμο μας… ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΣΤΑ ΜΕΓΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΙΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΑΣ».

Αυτό ακριβώς έκαναν το Δεκέμβρη του 1944…

Τελειώνουμε με τη γνώμη του λαογράφου Ηλία Πετρόπουλου (παλιού ΕΠΟΝίτη, που απολύθηκε το 1949 από το Δήμο Θεσσαλονίκης ως κομμουνιστής με αντεθνική δράση, και φυλακίστηκε το 1965 για τα βιβλία του «Ρεμπέτικα Τραγούδια» και «Καλιαρντά») για τον Άρη στο βιβλίο του με τον δεικτικό τίτλο «ο κουραδοκόφτης» πως «η ιστοριογραφία για τον Άρη Βελουχιώτη, εκφυλίστηκε σε μια νεφελώδη μυθολογία» (σελ. 124) και «η βιβλιογραφική καθώς και η προφορική μυθολογία περί Βελουχιώτη, αφήνει εκκρεμή σοβαρότατα προβλήματα. Η εθελοτυφλία των ιστοριογράφων, ισούται με την ανοησία του Λαού. Στήσαμε τον ανδριάντα του Άρη στη Λαμία και πάψαμε να σκεφτόμαστε… Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα των σφαγών; Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα, πια, νομίζω ότι, ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης (σελ. 127).

Λίγο παρακάτω, στην ίδια σελίδα, διαβάζουμε τα εξής «Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη». Και παρακάτω μας λέει ότι «ο Ζαχαριάδης τον έβλεπε σαν κατσαπλιά που χαντάκωνε τον ΕΛΑΣ, σαν τύπο που μεθούσε κι έκανε όργια… Ο Χαριτόπουλος έγραψε πως, στην Αθήνα έκανε ό,τι δουλειά τύχει, μη θέλοντας να πει ότι ήτανε ρεμάλι» (σελ. 128). Α, όλα κι όλα, αυτά στην Ελλάδα τιμώνται!»

Ναι στην Ελλάδα αν είσαι πορτοφολάς, κατσαπλιάς, τραμπούκος, παιδεραστής, μέθυσος και ένα θηριώδες αποτρόπαιο και απάνθρωπο σαδιστικό κτήνος τιμάσαι σαν ήρωας και φέρνεις μάλιστα και πολλούς οπαδούς στο κόμμα, όταν καταφέρεις να κρύψεις πολύ καλά τις πραγματική και ουσιαστική φύση του βρομερού και υπάνθρωπου ήρωά σου.

Ένας τιμημένος ακόμα εγκληματίας από το τιμημένο κόμμα των εγκληματιών και δολοφόνων αυτής της χώρας που συνωμοτούν όπως συνηθίζουν για ένα νέο επόμενο αιματοκύλισμα της χώρας που θα τους βοηθήσει να εγκαθιδρύουν της αισχρή σταλινική δικτατορία που ονειρεύονται τόσα χρόνια. Τι και αν σκοτωθούν σε ένα εμφύλιο πόλεμο εκατομμύρια Έλληνες. Αρκεί να μείνουν μόνοι σε αυτό τον τόπο οι Έλληνες σταλινικοί κομμουνιστές και όλοι οι άλλοι να σκάψουν οι ίδιοι τον τάφο τους και να τους χώσει το ΚΚΕ μέσα. Αυτό είναι το «Κόμμα του Λαού» ο τιμημένος με το κατακόκκινο αίμα των Ελλήνων Σταλινισμός και αυτοί οι υπάνθρωποι δολοφόνοι ήρωές του!

http://sklantzithres.blogspot.gr/2013/09/blog-post_15.html