Τέταρτο μνημόνιο σημαίνει δραχμή

Τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. 

Τα νούμερα δεν βγαίνουν, ακόμη κι αν μας γυρίσουν όλους ανάποδα για να μας αδειάσουν τις τσέπες. Δίχως επενδύσεις, δίχως τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν

υπάρχει ελπίδα. 

Θα έρθει, λοιπόν, αναπόφευκτα, τέταρτο μνημόνιο. 

Δεν θα είναι, όμως, σαν τα άλλα. Θα είναι μία παραλλαγή του σχεδίου Σόιμπλε…

Έπρεπε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Δεν τις κάναμε και δεν πρόκειται να τις κάνουμε. Μιλάμε γι” αυτές που είναι όντως απαραίτητες. 

Τις άλλες, εκείνες που δεν ενοχλούν το πολιτικό σύστημα, τις κάναμε. Για να έχουμε να λέμε. Μας ζήτησαν να κόψουμε δαπάνες. Κόψαμε! 

Στον τομέα αυτό σπάσαμε κάθε ρεκόρ. 

Δεν αφήσαμε όρθια σύνταξη για σύνταξη.

 Ισοπεδώσαμε μισθούς και κοινωνικά επιδόματα. Αφήσαμε ανέγγιχτες μόνο τις δαπάνες που αφορούσαν τους Καρανίκες αυτής της κυβέρνησης, της προηγούμενης και των επόμενων. 

Θα έπρεπε να κόψουμε και τις τελευταίες για λόγους αισθητικής και Δικαιοσύνης, αλλά δεν πρόκειται αυτό να κάνει τελικά τη διαφορά.

Άλλες δαπάνες που να έχουν νόημα, επειδή ακριβώς μπορούν να συνεισφέρουν στη σωστή απόδοση του λογαριασμού, δεν μπορούμε να κόψουμε. 

Τις μεταρρυθμίσεις δεν θα τις κάνουμε.

 Είπαμε, δεν θέλουμε να γίνουμε μία κανονική δυτική χώρα. Μας αρκεί να είμαστε κάτι ενδιάμεσο, μεταξύ ανατολής και δύσης. 

Αλλά και να αποφασίσουμε να τις κάνουμε τώρα, δεν έχουμε πλέον το περιθώριο να περιμένουμε πότε αυτές θα αποδώσουν. Χρειαζόμαστε πλέον πιο άμεσα πράγματα.

Το είχαμε αυτό το περιθώριο το 2010 και το 2012, όταν τα προγράμματα εξασφάλιζαν την ομαλή πορεία της Οικονομίας. 

Οι μεταρρυθμίσεις θα είχαν ήδη προσφέρει χειροπιαστά αποτελέσματα στο πορτοφόλι μας. 

Αν αποφασίσουμε να τις ξεκινήσουμε τώρα, τα αποτελέσματα θα εμφανιστούν και πάλι σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. 

Το πρόβλημα είναι ότι στο ενδιάμεσο θα πρέπει με κάποιο τρόπο να… πορευτούμε κι αυτόν τον τρόπο δεν τον βλέπουμε πλέον.

 Αυτά τα οποία λέμε δεν μπορούν να είναι άλλοθι για να μην συμβούν τα αυτονόητα. Άσχετα αν κάποιοι θα βρουν την αφορμή για να στείλουν και πάλι τις όποιες μεταρρυθμίσεις στην ντουλάπα με τη ναφθαλίνη. 

Αυτό που λέμε είναι ότι η κατάσταση έχει χειροτερεύσει σε τέτοιο βαθμό που υπάρχουν πιο άμεσες προτεραιότητες…

Υπάρχει ήδη χρηματοοικονομικό κενό. Η κυβέρνηση παίρνει μέτρα για να το καλύψει. Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να αποδώσουν, επειδή ο κόσμος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες υποχρεώσεις που του φορτώνονται με τη νέα φοροκαταιγίδα! Κι όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Τι μένει λοιπόν; Στο τέλος μένει η επιλογή για ένα νέο μνημόνιο. 

Μία νέα συμφωνία. Με μία διαφορά.

 Ότι η Ευρώπη έχει κουραστεί από τα παιγνίδια των κυβερνήσεών μας. Δεν είναι δυνατόν να ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια τους ένα νέο πρόγραμμα, όπως συνέβη με τα τρία προηγούμενα. 

Δεν θα δεχτούν οι εκπρόσωποι των φορολογουμένων των άλλων χωρών να πετάξουν κι άλλα λεφτά στον Καιάδα. Το τέταρτο μνημόνιο, λοιπόν, θα είναι το μνημόνιο του διπλού νομίσματος. Μόνο με θαύμα μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικό. 

Στην πραγματικότητα το τέταρτο μνημόνιο θα είναι το σχέδιο Σόιμπλε ή μία παραλλαγή του. 

Κι αυτό εφόσον βρίσκεται ακόμη στο τραπέζι ένα τέτοιο σχέδιο!

Κάποιοι πιστεύουν ότι με δραχμή θα γίνει πιο εύκολο να προσελκυστούν επενδύσεις. 

Κάνουν λάθος. Μπανανία θα γίνει η χώρα. Δεν πρόκειται να δούμε κάτι καλό από αυτό. Δεν πρόκειται να αυξηθεί ο πλούτος της χώρας, αν έρθουν μερικοί ολιγάρχες να αγοράσουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.

Οι επενδύσεις πρέπει να είναι ο μεγάλος και αποφασιστικός στόχος αυτής της κυβέρνησης και όλων των επομένων. Είναι ο μοναδικός τρόπος. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να έχουμε μία ελπίδα ότι θα αποφύγουμε τον υποβιβασμό μας στον τρίτο κόσμο. 

Αλλά και πάλι έχουμε πρόβλημα! 

Αυτή η κυβέρνηση δεν το έχει με τις επενδύσεις κι η επόμενη δεν πρόκειται να αναλάβει μέσα στις… επόμενες εβδομάδες! Υπάρχει και μία ακόμη δυσκολία. 

Οι επενδύσεις δεν έρχονται με παραγγελία από το σούπερ μάρκετ. 

Έρχονται εφόσον πεισθούν οι επενδυτές ότι θα βγάλουν χρήματα. 

Χρειάζεται, δηλαδή, ένα ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον, μία καλή λειτουργία του δημόσιου τομέα, μία χώρα έτοιμη από κάθε πλευρά να υποδεχτεί κεφάλαια και να σεβαστεί τις συμφωνίες που θα συνάψει. 

Και το ερώτημα είναι ποιος θα τα κάνει όλα αυτά! Ακόμη κι αν κάποιος είναι έτοιμος να δουλέψει προς τη σωστή κατεύθυνση, θέλει και πάλι χρόνο που δεν υπάρχει…

Δεν υπήρξα ευρωλάγνος. Αλλά είμαστε μέσα στο ευρώ. 

Είναι άλλο πράγμα να έχεις μια ανεπτυγμένη Οικονομία και να έχεις την πολυτέλεια να μελετάς πολιτικές και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι από τη μία στιγμή στην άλλη από την πρώτη κατηγορία στην τρίτη.

 Όσοι νομίζετε ότι δεν έχουμε κάτι να χάσουμε, σκεφτείτε μόνο ότι η Ελλάδα εξακολουθεί και βρίσκεται ανάμεσα στις πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη.

Η μεγαλύτερη ζημιά που έχει συμβεί τον τελευταίο χρόνο είναι ότι έχει καταναλωθεί οποιοσδήποτε κεφάλαιο είχε δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα με πολύ κόπο. 

Όχι ότι για όλα φταίνε οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

 Αν οι άλλοι είχαν κάνει τη δουλειά τους, δεν θα συζητούσαμε τώρα σε αυτήν τη βάση. 

Αν ήθελε όμως κάποιος να φτάσει τα πράγματα σε ένα αδιέξοδο, θα έκανε ό,τι κι ο Αλέξης. Δηλαδή, τίποτα! 

Αν το έκανε αυτό η κυβέρνηση με βάση κάποιο σχέδιο ή της βγήκε έτσι λόγω ανικανότητας, αυτό είναι κάτι που μπορεί να μην το μάθουμε…

pitsirikidotnet.gr