Το- χει η κούτρα μας βλέπετε μετά από ένα εθνικό διχασμό, να επμβαίνουν οι Γάλλοι..
¨Όπως το καλοκαίρι του 2015, μετά το δημοψήφισμα όταν παρενέβησαν για να παραμείνουμε στο ευρώ, όπως 100 χρόνια πριν στον εθνικό διχασμό του βασιλιά με το Βενιζέλο...
Συμπληρώνονται σε τρεις εβδομάδες 100 χρόνια ακριβώς από τη μάχη της σημαίας στο λόφο του Μεζούρλου, μεταξύ Γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων (20.000 Μαροκινοί σπαχήδες, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Σαράϊγ) απέναντι σε περίπου 600 Έλληνες στρατιώτες..
Οι διαταγές της κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης υπό το Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη, ήταν σαφείς προς τα Γαλλικά στρατεύματα: πρέπει να καταληφθεί η Θεσσαλία, ώστε η κυβέρνηση της Αθήνας και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος , που ήδη είχαν υποστεί ναυτικό αποκλεισμό, να ενδώσουν, αφού δεν θα είχαν τη σοδεια των σιτηρών.. Πράγμα που έγινε καθώς στις 12 Ιουνίου 1917 κατελήφθη η Λάρισα από τις δυνάμεις της Αντάντ...
100 χρόνια μετά, συζητάμε για ένα μέτρο που μπήκε με την παρότρυνση των Γάλλων δανειστών μας, το φόρο στο κρασί, έφερε τη μέγιστη αναστάτωση στον κλάδο και δεν μπορούμε να το πάρουμε πίσω, αφού δεν έχει ολοκληρωθεί η αξιολόγηση...
Ήρθε μάλιστα ως ισοδύναμο για να μην μπει ο φόρος στο βοδινό που τυγχάνει να είναι στη χώρα κυρίως εισαγόμενο από Γαλλία, την ίδια ώρα που τα ελληνικά κρασιά, αποκτούσαν θέση στο διεθνές εμπόριο παίρνοντας ένα μικρό, έστω μερίδιο αγοράς από τα Γαλλικά...
Κι ενώ οι εγχώριοι παραγωγοί αναζητούν πολύτιμη ρευστότητα, που στέρεψε μετά την επιβολή των capital controls και θεωρείται ότι θα ανσσάνουν κάπως με τη σήμανση και το νομοσχέδιο που προωθείται για τη χώρα προέλευσης, για να μπορούν δηλαδή να βάζουν οι τοπικές επιχειρήσεις την ελληνική σημαία, την οποία δεν ήθελαν πριν από 100 χρόνια να παραδώσουν οι Έλληνες στρατιώτες, στους Γάλλους κατά τα άλλα συμμάχους...
Η ιστορία γράφεται και με παρεξηγήσεις, αλλά και περίεργες συμπτώσεοεις...
Για τη μάχη της σημαίας πληροφοριακά να αναφερουμε ότι στις 12 Ιουνίου (30 Μαϊου με το παλιό) όπως αναφερει το ιστορικό βιβλίο του δικηγορικού συλλόγου Λάρισας, "η Λάρισα βρίσκεται στο επίκεντρο των διαδραματιζόμενων πολιτικοστρατιωτικών γεγονότων στη Θεσσαλία. Όμως σώζει την τιμή του Έθνους με την πλέον σημαντική ένοπλη αντίσταση στις προελαύνουσες Γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Ο Αντισυνταγματάρχης Αθανάσιος Φράγκου συνδέει το ονομά του με μία ηρωϊκή πράξη αντίστασης, ως διοκητής του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων.
Αρνείται την τηλεσιγραφική πρπτροπή των Γάλλων να παραδώσουν οι αξιωματικοί τα ξίφη και τη σημαία του συντάγματος.
Όλοι οι αξιωματικοί και στρατιώτες τάσσονται με το μέρος του.
Έτσι ξεσπά σφοδρή μάχη με τις υπέρτερες σε αριθμό επίλεκτες Γαλλικές δυνάμεις.
Η μάχη αυτή έγινε γνωστή ως "μάχη της σημαίας" και έγινε στην περιοχή του Μεζούρλου στη συνοικία της Νεάπολης, κοντά στη σημείο που είνια σήμερα οι φυαλκές, είχε δε νεκρούς και από τις δύο πλευρές.
Αν και έχει συλλογικά λησμονηθεί, θεωρείται σημαντική, διότι ο Φράγκου και οι εύζωνοί του έσωσαν την τιμή του στρατού και κατ- επέκαση της χώρας, εμφορούμενοι, από το ιερό πτριωτικό καθήλκον και τον άτυπο στρατιωτικό κώδικα τιμής, ότι η σημαία και τα ξ΄λιφη δεν παραδίδονται αμαχητί...
Οι Γάλλοι συμπεριφέρθηκαν μετά τη μάχη και την κατάληψη της σημαίας με σεβασμό και διακριτικότητα... Και όλα αυτά ήταν συνέπεια βέβαια του εθνικού διχασμού...
Στον χώρο της μάχης, 13 χρόνια μετά, ανεγέρθηκε μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και με δαπάνες του Δήμου Λάρισας ένα μνημείο που γύρω του φυτεύτηκαν τέσσερα κυπαρίσσια που πριν λίγα χρόνια κόπηκαν κατά την «αξιοποίηση» του χώρου, το οποίο έκτοτε άλλαξε δύο φορές θέση.
Στο μνημείο αναφέρονται μόνο 4 ονόματα πεσόντων και αφορά προφανώς μόνο τους Λαρισαίους πεσόντες, όπως άλλωστε αναφέρει και η σχετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Λαρίσης το 1930.
Των υπολοίπων νεκρών, Καρδιτσιωτών στην πλειοψηφία τους, αγνοούνται τα ονόματα, αλλά και η ιδιαίτερη πατρίδα. Ακόμα και σήμερα παραμένει άγνωστος ο τόπος ταφής των νεκρών.
Η μάχη αυτή έμεινε στην ιστορία σαν «Μάχη της Σημαίας» αφού δόθηκε ακριβώς για την υπεράσπιση της τιμής της σημαίας.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί στο Β΄παγκόσμιο πόλεμο με τους Γάλλους αυτή τη φορά να βυθίζουν το στόλο τους στο λιμάνι Μερς Ελ Καμπίρ της Αλγερίας, προκειμένου να μην παραδοθεί στα χέρια των κατά τα άλλα συμμάχων Άγγλων, τον Υούνιο του 1940...
Προφανώς λοιπόν η σημαία δεν είναι ένα απλό πανί και η βοήθεια από "συμμάχους" δεν είναι ποτέ δωρεάν...
Γ.Κ.
thessaliatv.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου