-
Από τις δύο βάρβαρες τουρκικές εισβολές το 1974 και μετά γνωρίζουμε ότι κάποιοι επιμένουν να διατηρούνται κάποιες παραπλανητικές θεωρίες ως προς τα πραγματικά γεγονότα.
΄Όμως ότι θα άκουγα τον ισχυρισμό, μάλιστα από Ελληνο-κύπριο ακαδημαϊκό (από τις ΗΠΑ) ότι « Οι Βρετανοί δεν είχαν κίνητρο να αλλάξουν το στάτους της Κύπρου και ότι τα συμφέροντά τους ήταν οι βρετανικές βάσεις που ήδη είχαν ενώ οι ΗΠΑ είχαν κίνητρο και αυτό το κίνητρο ήταν να ικανοποιήσουν την Τουρκία και να εξουδετερώσουν σύγκρουση μεταξύ δύο χωρών μελών του ΝΑΤΟ» ομολογώ δεν περίμενα να ακούσω.
Όσον αφορά το τελευταίο κομμάτι συμφωνώ και είναι γεγονός.
Οι Αμερικανοί με τον τότε Υπ. Εξωτερικών Δρ. Χ. Κίσινγκερ προσπαθούσαν να αποτρέψουν σύγκρουση μεταξύ δύο χωρών μελών του ΝΑΤΟ.
Αυτού λεχθέντος ας δούμε τους προηγούμενους ισχυρισμούς.
Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθεση.
Απάντηση σ΄αυτούς δεν δίνω εγώ αλλά τα ίδια τα επίσημα αποδεσμευμένα υπηρεσιακά βρετανικά έγγραφα και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, ηθικός αυτουργός της καταστροφής της Κύπρου μ. Εργατικός Βρετανός Τζέιμς Κάλλαχαν.
Για το ρόλο των Βρετανών δεν χρειάζεται να γράψω είναι αυτονόητος και ο κόσμος στην Κύπρο γνωρίζει αρκετά ικανοποιητικά.
(Είχαμε στη Σημερινή μετά από σειρά δημοσιεύσεων κυκλοφορήσει το 1990 και ειδικό ένθετο με τα σχέδιά των, συνεργασίες με τους Τούρκους, χάρτες διχοτομήσεως και διαχρονικές πολιτικές του Φόρειν ΄Οφις και συνεχίζουμε έκτοτε, εκτός των δύο βιβλίων της γράφουσας που εκδώσαμε μαζί το πρωτοποριακό «Έτσι κατέστρεψαν την Κύπρο» 1992, και το «Top Secret» 2004)
Τα κίνητρα – Οι πραγματικές προθέσεις του Λονδίνου
Λοιπόν, στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 με άρθρο μου στην Σημερινή «Οι πραγματικές προθέσεις του Λονδίνου» δημοσίευσα τι μας αποκάλυψαν, οι ίδιοι οι Βρετανοί με έγγραφα που εντόπισα σε διαφορετικό φάκελο στον οποίο αποκαλύφθηκε και επιβεβαιώθηκε ότι:
Το 1974 επεδίωκαν και εκείνοι κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και νέα συνταγματική τάξη γεωγραφικού διαμελισμού συμφωνώντας με την Τουρκία.
Αυτό το κίνητρo δια στόματος Τζέιμς Κάλλαχαν.
Δηλαδή με υπομονή και συνοχή ότι σχεδίαζαν για μας από το 1955…
Δεν τα κατάφεραν το 1957-59 λόγω της αμερικανικής απόρριψης των διχοτομικών σχεδίων του Λονδίνου.
Δεν τα κατάφεραν το 1964 να επιβάλουν τα δύο συνιστώντα κράτη που ξεκίνησαν στο Φόρειν ΄Οφις να σχεδιάζουν στις 3.1.1964 για αλλαγή του στάτους της Κύπρου σε δύο ομόσπονδα κράτη όπως απαιτούσε η Τουρκία (και είχε υποστηρίξει και η Μόσχα) γιατί αναγκάστηκαν μόνοι τους να πάνε στο Σχέδιο Β τους δηλαδή τον ΟΗΕ και να ιδρυθεί η Ειρηνευτική Δύναμη, εφόσον απέτυχαν να πείσουν τους Αμερικανούς να αναμειχθούν με στρατό τους στο νησί.
Ο Γκάλο Πλάζα αργότερα απέρριψε την τουρκική απαίτηση για ομοσπονδιακή λύση.
Αλλά επιφυλάχτηκαν –αφού προετοιμαστούν – να τα καταφέρουν σε μεταγενέστερο χρόνο όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες και σύμφωνα με το σχέδιό τους «Το Μέλλον της Κύπρου» του ίδιου χρόνου… (Για όλα αυτά στο βιβλίο της γράφουσας « Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»).
Αλλά επιφυλάχτηκαν –αφού προετοιμαστούν – να τα καταφέρουν σε μεταγενέστερο χρόνο όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες και σύμφωνα με το σχέδιό τους «Το Μέλλον της Κύπρου» του ίδιου χρόνου… (Για όλα αυτά στο βιβλίο της γράφουσας « Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»).
Στις 17 Ιουλίου 1974, όταν έφθασε στο Λονδίνο ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπ. Ετζεβίτ με την πολιτική και στρατιωτική του κουστωδία, πήρε από την Εργατική Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου (πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζέιμς Κάλλαχαν) την έγκριση για εισβολή, πήρε την υπόσχεση η Βρετανία (εννοείται και με τους Αμερικανούς συμμάχους της) να εμποδίσει την Ελλάδα από το να επέμβει εις βοήθεια της Κύπρου, και όλα αυτά νοουμένου δεν ενοχλούσε τις βρετανικές βάσεις…
Με τα νέα στοιχεία δια στόματος Τζέιμς Κάλλαχαν, τα κίνητρα της Βρετανίας εις υποστήριξη της Τουρκίας ήταν ότι:
Η βρετανική κυβέρνηση θεωρούσε ότι το Σύνταγμα του 1960 είχε αποτύχει και δεν λειτουργούσε και δεν πίστευαν στην αποκατάστασή του!
Θεωρούσε ότι ήταν αδύνατη η επαναφορά στη συνταγματική τάξη ενός Συντάγματος που είχε αποτύχει να λειτουργήσει τα «τελευταία 15 με 16 χρόνια».
Δηλαδή υποστήριζε καθαρά αλλαγή του στάτους της Κύπρου συνηγορώντας με τους Τούρκους που ήθελαν δύο ομόσπονδα κράτη.
Και αυτό επεδίωκαν μέσω των τουρκικών εισβολών και γι΄αυτό έδωσαν το πράσινο φώς στον Ετσεβίτ και δεν αντέδρασαν διαφορετικά βάση των υποχρεώσεών τους που απέρρεαν από την υπογραφή τους στην Συνθήκη Εγγυήσεως.
Ενώ είχαν τη στρατιωτική δύναμη παραπλανητικά επικαλέστηκαν ότι τάχα δεν μπορούσαν καλυπτόμενοι υποκριτικά πίσω από την μη αντίδραση του Κίσινγκερ.
Υπενθυμίζεται όμως ότι όσο απαθής – και για τους δικούς του λόγους που δεν δικαιολογούνται εν πάση περιπτώσει ως υπερδύναμη δεν αντέδρασαν οι ΗΠΑ και ο Κίσινγκερ (όπως ούτε η Σοβιετική Ένωση ως άλλη υπερδύναμη) – συνηγόρησε με τους Βρετανούς, δεν ήταν ο Κίσινγκερ και οι ΗΠΑ που είχαν υπογράψει την Συνθήκη Εγγυήσεως το 1960 αλλά η βρετανική κυβέρνηση.
Αυτό το καίριο σημείο το αποφεύγουν όσοι ισχυρίζονται αντίθετα πράγματα.
Τα βρετανικά κίνητρα ο Τζέιμς Κάλλαχαν τα ομολόγησε το 1976 στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή, η οποία στο πόρισμά της αποφάνθηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να επέμβει, βάσει του άρθρου 2 της Συνθήκης Εγγυήσεως, να αποκαταστήσει την τάξη, παρ’ όλον ότι είχε στρατεύματα και αεροπλάνα στις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, και ότι «η Βρετανία είχε το νομικό δικαίωμα να επέμβει, είχε την ηθική υποχρέωση να επέμβει.
Δεν επενέβη για λόγους που η κυβέρνηση αρνείται να δώσει».
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Τζέιμς Κάλλαχαν δεν τους αρνήθηκε, τουναντίον ομολόγησε τους λόγους. Αλλά η Επιτροπή τότε προτίμησε να καλύψει την κυβερνητική ενοχή με ένα επιτήδειο λεκτικό, για να ικανοποιηθούν όλες οι πλευρές και να καλυφθούν οι ευθύνες της Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης Ουίλσον/Κάλλαχαν, που ακόμα κυβερνούσε. Τις πραγματικές προθέσεις δια στόματος Κάλλαχαν δεν μας έκρυψαν τελικά τα βρετανικά έγγραφα. Τις εντόπισα και δημοσίευσα το 2015.
Επειδή η ιστορική έρευνα για τη τραγωδία της πατρίδας μας δεν σταματά και δεν κλείνει ποτέ.
Η κατάθεση
Ο Τζέιμς Κάλλαχαν στην κατάθεσή του (19 Φεβρουαρίου 1976) ερωτηθείς, α) αν η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος είχε το δικαίωμα να επέμβει, αν το ήθελε, βάσει της Συνθήκης Εγγυήσεως, και β) κατά πόσο υπήρχε υποχρέωση για αποκατάσταση του Συντάγματος μονομερώς ή συντονισμένα (με άλλες δυνάμεις) απάντησε:
«Τολμώ να πω, νομικώς είχαμε.
Πολιτικώς και πρακτικώς δεν είχαμε κανένα, γιατί το σύνταγμα δεν δούλευε από ενωρίς τη δεκαετία του 1960.
Υπήρξαν συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων το 1963-64.
Ήταν τότε που δημιουργήθηκε η Ειρηνευτική Δύναμη.
Οι Τούρκοι συνεχώς διαμαρτύρονταν ότι είχαν αποκλειστεί από το Σύνταγμα.
Οι Έλληνες ισχυρίζονταν ότι μόνοι τους οι Τούρκοι αποκλείστηκαν…
Στην πραγματικότητα δεν είναι νομικό θέμα:
Θα ήταν αδύνατο για εμάς να οργανώναμε δυνάμεις για να επιβάλλαμε στους Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους τις πρόνοιες του συντάγματος που από μόνοι τους είχαν αποτύχει να λειτουργήσουν από το 1960…
Είμαι πολιτικός και απλώς δεν πιστεύω πως ήταν δυνατό να αποκαταστήσουμε το Σύνταγμα…».
Ποίοι λοιπόν είχαν το κύριο κίνητρο να βοηθήσουν την Τουρκία;
Ακόμα μία τρανταχτή απόδειξη ως προς το ποίοι καθοδηγούσαν τα πράγματα και είχαν ως κίνητρο να βοηθήσουν την Τουρκία αποτελεί και η πιο κάτω συνομιλία μεταξύ Τζέιμς Κάλλαχαν και Χένρι Κίσσιγκερ στις 14 Αυγούστου 1974 ημέρα της δεύτερης τουρκικής αιματηρής εισβολής την οποία δανείζομαι από ένα από τα ιστορικά άρθρα του Δρ. Κλέαρχου Α. Κυριακίδη που δημοσιεύονται στην Σημερινή.
Το συγκεκριμένο « Άβολα κοντά στο Χίτλερ» δημοσιεύθηκε στις 19 Αυγούστου 2018 με τον υπότιτλο «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΒΡΕΤΑΝΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΥΧΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974, ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΦΑΝΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ»
-
Ο Τζέιμς Κάλλαχαν και ο Δρ. Χένρι Κίσινγκερ
(Ο Τζέιμς Κάλλαχαν, πέθανε στις 26 March 2005 τρείς μήνες ακριβώς μετά την αποδέσμευση των βρετανικών εγγράφων με τις μέρες και νύχτες του για το 1974. Ο οποίος κατά τα άλλα είναι ο πρώτος που έπρεπε να προσαγόταν ενώπιον δικαστηρίου για το έγκλημα του εις βάρος της Κύπρου).
«…στις 14 Αυγούστου 1974, η τότε εργατική βρετανική κυβέρνηση ενήργησε ως ένα διακριτικό βοήθημα στην τουρκική στρατηγική.
Τα αποδεικτικά στοιχεία γι’ αυτό περιλαμβάνουν ένα σημαντικό αποδεσμευμένο έγγραφο του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, που καταγράφει μιαν αποκαλυπτική τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Αμερικανού Προέδρου Gerald Ford, του Dr. Henry Kissinger, Αμερικανικού Υπ. Εξωτερικών, και του James (Jim) Callaghan, Βρετανού Υπ. Εξωτερικών.
Η συνομιλία διεξήχθη στη 1.45 μ.μ. (ώρα Λονδίνου), στις 14 Αυγούστου 1974, λίγες ώρες μετά την έναρξη της δεύτερης εισβολής. Σε αυτήν την περίπτωση, η Τουρκία δεν είχε κανένα πρόσχημα να εισβάλει. Μέχρι τις 24 Ιουλίου 1974, τέσσερεις ημέρες μετά την πρώτη εισβολή, υποτίθεται εις απάντησιν ενός πραξικοπήματος στη Λευκωσία στις 15 Ιουλίου, αμφότερες η χούντα των Αθηνών και το ολιγοήμερο χουντικό καθεστώς στη Λευκωσία είχαν αντικατασταθεί.
Η συνομιλία Ford, Kissinger, Callaghan
Κάθε πολίτης της ΚΔ πρέπει να γνωρίζει την ακόλουθη συνομιλία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μια συγκαλυμμένη βρετανο-αμερικανική κατανόηση με μακροπρόθεσμες συνέπειες:
«Dr. Kissinger: Jim, ποια είναι η γνώμη σου για το πού στεκόμαστε;
Υπουργός Εξωτερικών [Callaghan]: Λοιπόν, μόλις σκεφτόμουνα – νομίζω με στρατιωτικούς όρους, σίγουρα οι Τούρκοι θα συνεχίσουν μέχρι να εξασφαλίσουν τη γραμμή που είχαν υπόψη τους στον χάρτη, και, κυνικά, ας ελπίζουμε θα την πάρουν γρήγορα.
Dr Kissinger: Συμφωνώ…
Υπουργός Εξωτερικών [Callaghan]: Henry, αν μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση με δύο λόγια, νομίζω έχει ως εξής:
Οι Τούρκοι έχουν καλή υπόθεση. Κατά τη γνώμη μου, αυτό τώρα μπορεί να λυθεί μόνο με τη δημιουργία μιας ζώνης.
Μιας ζώνης στην οποία θα έχουν αυτονομία σε μια ομόσπονδη δημοκρατία.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαπραγμάτευση, όμως, με τη σημερινή κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε με κάτι τέτοιο.
Έτσι, θα έχουμε μια στρατιωτική λύση προς το παρόν, στην οποία θα αστυνομεύουν το δικό τους [ντε φάκτο] σύνορο.
Θα έχουμε μια μεγάλη ανταλλαγή πληθυσμού, με τους Έλληνες να φεύγουν και μετά, απλώς, θα αφήσουμε τη διπλωματία να αναλάβει, μέχρι να δούμε την ευκαιρία, γι’ ακόμα μια φορά, αν μπορούμε να βρούμε μια ειρηνική λύση στη νήσο.
Τώρα, όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι η Ελλάδα που θα χρειαστεί μασάζ, γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ σοβινιστές, μάλιστα, άβολα, κοντά στον Χίτλερ, κατ’ μένα [‘too close to Hitler for my liking’]. Εντάξει;
Δρ. Kissinger: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Jim. Και η τραγωδία είναι ότι θα μπορούσε να διευθετηθεί το θέμα μέσω διπλωματίας…
Υπ. Εξωτερικών [Callaghan]: Σε πιστεύω. Λοιπόν, αντίο γέροντα και κάθε καλό σε σένα και τις ασχολίες σου…».
Το προαναφερθέν έγγραφο, που καταγράφει τη συνομιλία, κρατήθηκε μυστικό για 30 χρόνια.
Αποδεσμεύθηκε την 1ην Ιανουαρίου 2005, λίγους μήνες μετά τα «ξεχωριστά, ταυτόχρονα δημοψηφίσματα» σχετικά με το κακόφημο «Σχέδιο Ανάν», τα θεμέλια του οποίου περιλαμβάνονταν στην κατανόηση που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της συνομιλίας.
Σήμερα, το έγγραφο βρίσκεται σε πρωθυπουργικό φάκελο με αριθμό PREM 16/20 στο Εθνικό Αρχείο του HB, όπου το εντόπισα στην αρχική του μορφή (Έχουν αναπαραχθεί αντίγραφα στο βιβλίο Britain in Cyprus του William Mallinson και στο The Southern Flank in Crisis, 1973-1976, μία ανθολογία εγγράφων που ετοίμασαν οι Keith Hamilton και Patrick Salmon του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών.)
Αποδεσμεύθηκε την 1ην Ιανουαρίου 2005, λίγους μήνες μετά τα «ξεχωριστά, ταυτόχρονα δημοψηφίσματα» σχετικά με το κακόφημο «Σχέδιο Ανάν», τα θεμέλια του οποίου περιλαμβάνονταν στην κατανόηση που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της συνομιλίας.
Σήμερα, το έγγραφο βρίσκεται σε πρωθυπουργικό φάκελο με αριθμό PREM 16/20 στο Εθνικό Αρχείο του HB, όπου το εντόπισα στην αρχική του μορφή (Έχουν αναπαραχθεί αντίγραφα στο βιβλίο Britain in Cyprus του William Mallinson και στο The Southern Flank in Crisis, 1973-1976, μία ανθολογία εγγράφων που ετοίμασαν οι Keith Hamilton και Patrick Salmon του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών.)
Το έγγραφο
Τι μαθαίνουμε από το έγγραφο;
Πρώτον, συνειδητοποιούμε ότι σε αυτό το δράμα, ο κ. Callaghan ήταν ο καβαλάρης και ο Δρ Kissinger ήταν το άλογο.
Ακόμη, πιο σημαντικό, μαθαίνουμε ότι και οι δύο γνώριζαν ότι η Τουρκία ακολουθούσε μια προκλητική στρατηγική, την οποία ο κ. Callaghan χαρακτήρισε ως «άβολα κοντά στον Χίτλερ». Είχε δίκαιο.
Η Τουρκία ακολουθούσε τ’ αχνάρια της Γερμανίας των Ναζί, που είχε εισβάλει, κατακτήσει, κάνει εθνικο-θρησκευτικό ξεκαθάρισμα και διχοτομήσει στη βάση «ζωνών» αρκετές κυρίαρχες χώρες.
Αυτό αποδείχθηκε, π.χ., στην Πολωνία το 1939, στη Γαλλία το 1940 και στην Ελλάδα το 1941.
Παρ’ όλα αυτά, ούτε το ΗΒ, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν στρατιωτική δράση για να σταματήσουν τη δεύτερη εισβολή.
Αντίθετα, ο κ. Callaghan και ο Δρ. Kissinger, δύο βετεράνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενέκριναν και διευκόλυναν τους στόχους της εισβολής.
Η στάση αυτή ήταν ασυμβίβαστη με το καθήκον του ΗΒ, σύμφωνα με το άρθρο ΙΙ της Συνθήκης Εγγυήσεως, να «αναγνωρίσει και να εγγυηθεί την ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια της ΚΔ».
-
Επιστολή Χένρι Κίσσιγκερ προς Τζέιμς Κάλλαχαν 16.11.1974 καλώντας τον να ξανασκεφτούν την απόφασή τους για οριστική εγκατάλειψη των βρετανικών τους βάσεων στο νησί.
«Η Τουρκία έχει υπόθεση»
Δύο μέρες αργότερα, ο Τζέιμς Κάλλαχαν στις 16 Αυγούστου 1974 ενημέρωσε τις βρετανικές διπλωματικές αποστολές του ότι: «Στη Γενεύη ΙΙ οι Τούρκοι ήγειραν δύο σημαντικά θέματα: 1) Γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων (είτε σε δύο ζώνες είτε σε διάφορα καντόνια), 2) απαίτησαν όπως η τουρκική ζώνη καλύπτει το 34% της νήσου.
Δεύτερη τουρκική εισβολή – Ο στόχος της Τουρκίας φαίνεται να περιορίζεται στην κατάληψη του ενός τρίτου της νήσου, μιας γραμμής διαμέσου Λεύκας/Λευκωσίας/Αμμοχώστου…
Και να ξαναρχίσει διαπραγματεύσεις σύντομα…
Παρ’ όλον ότι καταδικάζουμε τις τουρκικές μεθόδους, θεωρούμε ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν υπόθεση…
Οι Ελληνοκύπριοι ίσως τώρα να είναι περισσότερο διατεθειμένοι να δεχθούν γεωγραφικό διαχωρισμό, ειδικά λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων από αμφότερες τις πλευρές.
Όμως είναι δύσκολο να δεχθούν να υπογράψουν το 34 τοις εκατόν της νήσου στο 18 τοις εκατόν του πληθυσμού, και ίσως να πάρει χρόνο προτού δικαιολογήσουν την επιστροφή τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων…»
(Για την αναφορά αυτή βλέπε σελ. 158/9 βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση της Κ.Δ. 1955-2011»).
Ο Ετσεβίτ τους είχε ενημερώσει και μέχρι που θα τραβούσε τη γραμμή Αττίλα
Στις 17 Ιουλίου 1974, ο Τούρκος πρωθυπουργός της εισβολής Μπ. Ετζεβίτ είχε ενημερώσει λεπτομερώς τους Βρετανούς, μέχρι και πού θα έφθανε τελικά η γραμμή Αττίλα και την επομένη, 18 Ιουλίου, ενημέρωσε σχετικά και τον Αμερικανό απεσταλμένο στο Λονδίνο Τζόζεφ Σίσκο στον οποίο τόνισε να προσέξουν οι Αμερικανοί να μην προσπαθήσουν να τους σταματήσουν όπως έκαναν το 1964…
Βρετανικές βάσεις
Η Κυπριακή Κυβέρνηση από το 1973 είχε ξεκινήσει να απαιτεί από το Ηνωμένο Βασίλειο να πληρώσει τις χορηγίες που είχε υποσχεθεί το 1960 να πληρώνει κάθε πέντε χρόνια και είχε σταματήσει να πληρώνει από το 1965 αφού πλήρωσε τα πρώτα πέντε χρόνια.
Η βρετανική Κυβέρνηση τότε αντιμετώπιζε, πολλά οικονομικά προβλήματα και προέβαινε σε περικοπές, και στα πλαίσια εκείνα είχε αποφασίσει να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ τις Βάσεις στο νησί.
Ενημερώθηκε και το ΝΑΤΟ
Εν τέλει, ωστόσο, οι Βρετανοί, αποφάσισαν να μην προχωρήσουν στην υλοποίηση της απόφασης εκείνης, αν και, προς το τέλος του έτους, η βρετανική Κυβέρνηση είχε ενημερώσει και το ΝΑΤΟ (στο οποίο δεν άρεσε η ιδέα, αλλά δέχθηκε τη βρετανική απόφαση), όταν τους ζήτησε ο Αμερικανός Υπ. Εξωτερικών Δρ Χένρι Κίσινγκερ να τις κρατήσουν (και με το αζημίωτο βέβαια).
Γιατί, από το τέλος του 1973, οι Αμερικανοί είχαν ήδη αρχίσει να χρησιμοποιούν τη Βάση Ακρωτηρίου για τα υπερσύγχρονα, τότε, αμερικανικά κατασκοπευτικά U2, για παρακολουθήσεις στη Μέση Ανατολή…
Έκτοτε, λοιπόν, οι Βρετανοί ήθελαν να επαναδιαπραγματευθούν τουλάχιστον, τις λεγόμενες «Κυρίαρχες Περιοχές των Βάσεών» τους, με σκοπό να τις σμικρύνουν, γιατί, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, δεν χρειαζόντουσαν, πλέον, τη βάση Δεκέλειας.
Και είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στην Κυπριακή Δημοκρατία και περιοχές των «Retained Sites» που είχαν εξασφαλίσει, αλλά όχι ως «κυρίαρχες» γιατί δεν τις χρειαζόντουσαν.
-
Χάρτης της «κυρίαρχης» Βάσης Δεκέλειας
Την «κυρίαρχη» Βάση Δεκέλειας, όμως, όπως παραδέχθηκε λίγες ημέρες μετά τη δεύτερη εισβολή, σε συνεδρία στο Λονδίνο, ο ίδιος ο Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, Τζέιμς Κάλλαχαν, είχαν πρόβλημα να την επιστρέψουν στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είναι δεσμευμένοι να πράξουν, αφού δεν χρειάζονται τις περιοχές για στρατιωτικές χρήσεις.
Και αυτό γιατί οι Τούρκοι τούς είχαν ζητήσει, όταν δεν θα ήθελαν την Δεκέλεια, να την επιστρέψουν σ’ αυτούς!
Έτσι, έμειναν τα πράγματα όπως είχαν, εφόσον δεν ήθελαν να έχουν προβλήματα με τους Τούρκους, αφενός και αφετέρου να φανούν ότι παραβιάζουν τις δεσμεύσεις τους προς την ΚΔ.
-Χάρτης της «κυρίαρχης» Βάσης Δεκέλειας
Έκτοτε, ευελπιστούν μια μέρα, και εφόσον συμφωνηθεί «λύση», να επαναδιαπραγματευθούν και εκείνοι τις «Κυρίαρχες Περιοχές των Βάσεών τους». Και στα πλαίσια αυτά είναι που προέκυψε και η … γενναιόδωρη τους προσφορά να μας επιστρέψουν τις μισές περιοχές των «κυρίαρχων» στρατιωτικών τους βάσεως, ως δέλεαρ να δεχόμασταν το «Σχέδιο Ανάν» τους το 2004.
΄Όμως η γενναιοδωρία επιστροφής εδαφών δεν ήταν ξαφνική το 2004 αλλά υπό μελέτη από το 1977…
Η υποτιθέμενη μυστική αμερικανική Βάση και τα «ενοίκια» 21 Οκτώβριος 2018
Αποικιακά κατάλοιπα
Έχει , όμως, ο καιρός γυρίσματα .
Η «προσφορά» εκείνη να μας επιστρέψουν τις μισές «κυρίαρχες» περιοχές των βάσεων, δηλαδή δικά μας εδάφη σκόνταψε στη πρόσφατη απόφαση 7 δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου στο Λονδίνου.
Καθώς οι 7 Δικαστές του Supreme Court απέρριψαν τους βρετανικούς ισχυρισμούς και αποφάνθηκαν ότι αυτές είναι «ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ» και όχι «κυρίαρχες» όπως επικαλούνταν οι Βρετανοί μέχρι προ τινός.
«Απόφαση σταθμός Ανωτάτου Δικαστηρίου Η.Β για Βρετανικές Βάσεις» 2.8.2018 Sigmalive Φανούλλας Αργυρού –http://www.sigmalive.com/news/politics/522440/apofasi-stathmos-anotatou-dikastiriou-iv-gia-vretanikes-vaseis
Πρώτη δημοσίευση (Μέρος Α’) Ελευθερία Λονδίνου 6.12.2018
Λονδίνο 29.11.2018
της Φανούλας Αργυρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου