ΕΚΘΕΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ "Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ"

Στα σχολικά μου χρόνια, θυμάμαι τους δασκάλους στο δημοτικό που μας έβαζαν να γράφουμε εκθέσεις με θέμα "Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ".
Η Πατρίδα μου, είναι μία χώρα που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Ευρώπης.
Συνορεύει από την στεριά, Δυτικά προς Ανατολικά με τις εξής χώρες: Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Τουρκία. Νότια και με θαλάσσια σύνορα, συνορεύει με την Αφρικανική Ήπειρο και με ένα νησί που θέλουν να μας το περάσουν σαν μια άλλη χώρα, την Κύπρο.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην σχέση της Ελλάδας με τις γειτονικές χώρες. Αλβανία: Έχει προσαρτίσει στα εδάφη της ένα κομμάτι της Πατρίδας μου. Την Βόρειο Ήπειρο. Σήμερα διεκδικεί και την υπόλοιπη Ήπειρο την λεγόμενη Τσαμουριά.
Σκόπια: Ένα κρατίδιο το οποίο έχει προσαρτίσει στα εδάφη του ένα κομμάτι της Πατρίδας μου. Ένα τμήμα της Μακεδονίας Μας. Σήμερα διεκδικεί ολόκληρη την Μακεδονία Μας, μέχρι και την Θεσσαλία.
Βουλγαρία: Έχει προσαρτίσει στα εδάφη της ένα κομμάτι της Πατρίδας μου. Ένα τμήμα της Μακεδονίας Μας. Σήμερα διεκδικεί ένα τμήμα από την Μακεδονία Μας και την Θράκη Μας.
Τουρκία: Έχει προσαρτίσει στα εδάφη της ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της Πατρίδας μου. Την Ανατολική Θράκη και το 37% της Κύπρου Μας. Σήμερα διεκδικεί ένα κομμάτι της Πατρίδας μου, την Θράκη, τα κατοικημένα και ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου, θέλει να νομιμοποιήσει την κατοχή της στην Κύπρο Μας και διεκδικεί με διάφορους τρόπους και το υπόλοιπο νησί. Διεκδικεί ακόμη τον υπόγειο ορυκτό μας πλούτο σε Αιγαίο και Μεσόγειο. (Δεν θα μπω στον κόπο να πάω πιο ανατολικά, γιατί θα πρέπει να φτάσω μέχρι την Ινδία).
Αυτοί λοιπόν είναι οι "φίλοι γείτονες" της Πατρίδας μου.
Όλοι διεκδικούν, όλοι θέλουν να αρπάξουν ένα κομμάτι από την σάρκα της Μάνας Μας. Της Ελλάδας Μας.
Πολλάκις προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν. Μας πολέμησαν, μας λεηλάτησαν, μας σκλάβωσαν αλλά πάντα βρίσκαμε το θάρρος και αποτινάζαμε τον ζυγό από τις πλάτες μας.
Όλοι ζήλευαν και ζηλεύουν αυτήν την χώρα για την Ιστορία της, για τον Πολιτισμό της, για την γεωγραφική της θέση, για το πλούσιο υπέδαφος της σε ξηρά και θάλασσα.  Γι'αυτό κι όλοι την διεκδικούν. Όμως, ο Θεός, φρόντισε επάνω σε αυτό το ευλογημένο κομμάτι γης, να αφήσει να κατοικήσουν οι υπερασπιστές της, οι προστάτες της, τα παιδιά της. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Η Πατρίδα μου, πάντα μεγαλουργούσε, έδωσε την δημοκρατία, τον πολιτισμό, την γνώση, τον αθλητισμό, τις επιστήμες σε όλον τον κόσμο. Πάντα προσέφερε. Ποτέ δεν ζητούσε. Όμως όλοι την ζήλευαν και την ήθελαν δικιά τους. Σαν μια πανέμορφη γυναίκα που την ποθούνε όλοι. Κάποιοι προσπαθούν να την κατακτήσουν και δεν τα καταφέρνουν (βλ. Πέρσες). Κάποιοι καταφέρνουν να την προσεγγίσουν και επειδή αναγνωρίζουν το κάλλος της και την ευφυία της, της δίνουν αξία (βλ. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Άλλοι πάλι επειδή αντιστέκεται, την πιάνουν, την αιχμαλωτίζουν και μετά την βιάζουν ομαδικά (βλ. Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βούλγαροι, Γ' Ράιχ).
Κάποια στιγμή αυτή λοιπόν η γυναίκα καταφέρνει να ξεφύγει από τα χέρια των βιαστών της.
Αυτή λοιπόν η γυναίκα, η Ελλάδα, προσπαθεί απεγνωσμένα να σταθεί στα πόδια της μετά τους αλλεπάληλους βιασμούς της. Προσπαθεί να προστατέψει και να αναθρέψει τα παιδιά της.
Όμως οι βιαστές της την θέλουν πίσω. Μα επειδή δεν μπορούν, ζητούν την βοήθεια των ξένων. Έτσι όλοι μαζί την κυνηγούν... την κυνηγούν ανελέητα. Κάποια στιγμή καταφέρνουν να την πιάσουν. Την αλυσοδένουν και την ρίχνουν σε ένα μπουντρούμι που το ονομάζουν Ευρωπαϊκή  Ένωση.
Οι βιαστές και βασανιστές της, γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν λυγίζει έτσι εύκολα, αποφασίζουν να δράσουν ομαδικά. Ενώνουν τις δυνάμεις τους κι αρχίζουν τον ανελέητο βασανισμό της. Την αλυσοδένουν με κάτι καινούργια δεσμά, πρωτόγνωρα για την Ελλάδα. Τα λεγόμενα μνημόνια. Αρχίζουν να της ξεσκίζουν λίγο λίγο τις σάρκες της. Της παίρνουν την Εθνική της Κυριαρχία. Τώρα κάνουν κουμάντο αυτοί στο σώμα της. Την χτυπούν χωρίς έλεος. Όμως αυτή στέκεται αγέρωχη, όπως έμαθε να κάνει τόσα χρόνια.
Οι βασανιστές της αρχίζουν να κουράζονται.. Πρέπει να ξεκουραστούν, όμως τα βασανιστήρια πρέπει να συνεχιστούν..Αφήνουν αντικαταστάτες... την Τρόικα. Είναι τρεις άσπλαχνοι βασανιστές. Μπροστά τους, ακόμη κι αυτοί που εφηύραν τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης, ωχριούν μπροστά τους.
Ψάχνουν να βρουν τρόπους να την κάνουν να λυγίσει. Πρέπει να την κάνουν να δέχεται τους βιασμούς χωρίς αντίσταση. Σκέφτονται, ψάχνουν τρόπους... Πρέπει να λυγίσει... Πρέπει να ενδώσει.. Πρέπει με κάθε τρόπο να την κάνουνε σκλάβα τους. Μια καλή και υπάκουη σκλάβα του σεξ που θα πρέπει να υποκύπτει σε κάθε σεξουαλική όρεξη των αφεντικών της. Να μην έχει δική της άποψη.. Το μόνο δικαίωμα που θα έχει είναι να λέει "YES MASTER".
Μαζεύει όση δύναμη της απομένει και προσπαθεί να αντισταθεί.
Όμως αυτοί συνεχίζουν...κι αυτή δεν λυγίζει...και προσπαθούν ξανά... κι αυτή περίφανη, αρνείται να σκύψει το κεφάλι.
Πρέπει.. πρέπει να την λυγίσουν..  Και βρήκαν τον τρόπο. Εκεί που πονάει περισσότερο κάθε μάνα. Στα παιδιά της...

Είναι αποφασισμένοι πλέον για όλα..Υποβάλλουν τα παιδιά της σε πιο φρικτά βασανιστήρια. Θα τα εξαθλιώσουν, θα τα βλέπει η Μάνα τους να αργοπεθαίνουν. Θα ματώνει κάθε φορά που θα βλέπει ένα παιδί της να υποφέρει. Έτσι θα την κάμψουν. ΝΑΙ!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΗΚΑΝ ΤΗΝ ΛΥΣΗ!!!!
Όμως σε αυτό το σχέδιο τους πρέπει να έχουν και συμμάχους. Δυνατούς συμμάχους για αυτούς. Εμείς τους ονομάζουμε Εφιάλτες! Είναι αυτοί που βρίσκονται στα ανώτερα αξιώματα. Και όλοι μαζί θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους.
Βάζουν αβάσταχτες φορολογίες, χαμηλώνουν μισθούς, συντάξεις, αυξάνουν τις τιμές στα προϊόντα. Κόβουν κονδύλια από την υγεία. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν. Τώρα τα παιδιά δεν μπορούν να ζήσουν άνετα, όπως τους είχε μάθει η Μάνα τους. Τα χρήματα που βγάζουν αδυνατούν να τους συντηρήσουν. Αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνεια τους. Χάνουν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους. Απολύονται εργαζόμενοι. Πεινάνε οικογένειες. Παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα. Στήνονται με τις ώρες σε ουρές ατελείωτες για να πάρουν ένα πιάτο φασολάδα κι ένα κομμάτι ψωμί που τους προσφέρει η εκκλησία,φαινομενικά. Ακόμη κι αυτό το πιάτο το φαϊ, προέρχεται από τα υπόλοιπα τα αδέλφια τους που ακόμη αντέχουν. Όσοι αρρωσταίνουν και πηγαίνουν στα νοσοκομεία, δεν βρίσκουν την περίθαλψη που τους χρειάζεται. Οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν όμως δεν έχουν πλέον τα μέσα. Τους τα έχουν στερήσει οι βασανιστές της Μάνας.
Πολλά παιδιά δεν αντέχουν τις στερήσεις, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό. Αυτοκτονούν. Η Μάνα πονάει, ματώνει... καλύτερα να την μαχαίρωναν. Θα πονούσε λιγότερο. Όμως κάνει κουράγιο. Ακόμη αντέχει.
Βλέπει κάποια παιδιά της να φεύγουν μακρυά της. Να πηγαίνουν στα σπίτια αυτών που κρατούν αιχμάλωτη την Μάνα τους και να δουλεύουν για εκείνους. Να τους υπηρετούν. Για ένα ξεροκόματο.. για να μην πεθάνουν κι αυτοί από την πείνα, όπως κάποια από τα αδέλφια τους. Και ίσως, αν είναι τυχεροί και τους περισσέψει κανένα σέντ, να το στείλουν στα αδέλφια τους για να σταματήσουν να τρώνε ότι βρίσκουν μέσα στους κάδους των σκουπιδιών.
Τι είναι χειρότερο για μια Μάνα άραγε; Να βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν ή να φεύγουν στο εξωτερικό χωρίς να γνωρίζουν αν θα επιστρέψουν ποτέ πίσω;
Τα παιδιά της που μένουν πίσω, μαζί της φωνάζουν.. Κράτα Μάνα.. Κράτα γερά.. Μην λυγίσεις.. Πρέπει να αντέξεις για εμάς... για εμάς που μείναμε κοντά σου.
Κι αυτή, με ματωμένη την καρδιά προσπαθεί.. προσπαθεί να αντέξει.. Και αντέχει, γιατί είναι Μάνα.. Γιατί δεν μπορεί να αφήσει τα παιδιά της στα χέρια των εχθρών της. Αντέχει γιατί μόνο αυτή μπορεί να δώσει κουράγιο στα παιδιά της να συνεχίζουν να αντέχουν.
Οι βασανιστές της απορούν με το κουράγιο της, με την δύναμη ψυχής που έχει, με την γενναιότητα της. Ήξεραν ότι έχουν να κάνουν με μια πολλή σκληρή αντίπαλο. Όμως δεν περίμεναν τέτοια αντίσταση.
Τώρα καταστρώνουν κι άλλο σχέδιο. Αφού αποδυνάμωσαν τα παιδιά της, ξαναγυρνάνε σε εκείνη. Παίρνουν ένα πριόνι κι αρχίζουν και κόβουν το σώμα της. Ξεκινάνε κόβοντας ένα κομμάτι από την καρδιά της. Την Μακεδονία. Μαζί με την Μακεδονία κόβουν κι ένα κομμάτι από το υπόλοιπο σώμα της. Κόβουν την ιστορία. Και τα δύο μαζί τα παραδίδουν σε ξένα χέρια. Τώρα οι βάρβαροι φωνάζουν ότι κρατάνε στα χέρια τους την Μακεδονία μας, την ιστορία μας. Είναι δική τους. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να την διεκδικήσουμε.
Βλέποντας την Μάνα μας να υποφέρει τόσο πολύ, προσπαθούμε, εμείς τα παιδιά  της να αντισταθούμε. Όμως οι φωνές μας πνίγονται μέσα στα χημικά, μέσα στα δακρυγόνα. Ανελέητοι ξυλοδαρμοί. Έλληνες εναντίων Ελλήνων. Αδέλφια χτυπάνε αδέλφια. Παιδιά χτυπάνε μάνες. Πατέρες κυνηγούν τα παιδιά τους. Κανένα έλεος.. σε κανέναν.
Πρέπει όλοι να υποκύψουν.
Γιατί αντιστέκονται αυτοί, αναρωτιούνται οι βασανιστές. Επειδή παραχωρήσαμε την Μακεδονία και την Ιστορία τους;  Δεν πειράζει.. άστους να αντιστέκονται.. εμείς θα συνεχίσουμε το έργο μας και αυτοί σε λίγα χρόνια δεν θα θυμούνται τίποτα. Γιατί; Μα πολύ απλά, γιατί θα τους αλλάξουμε και τα σχολικά βιβλία. Τα παιδιά τους, δεν θα γνωρίζουν τίποτα για τους πρόγονους τους που πολεμούσαν πάντα τόσο γενναία για να μπορεί η Μάνα τους να είναι ελεύθερη. Εξαφανίζουν λοιπόν τους Ήρωες από τα βιβλία. Στην θέση τους μπαίνουν συνταγές μαγειρικής, ιστορίες με τον Αλή και την Φατμέ.
Σβήνουν την μνήμη των Ελλήνων. Τους υποβάλλουν σε έναν ακούσιο εξαφανισμό.
Η Ελλάδα.. μα πόσο δυνατή μπορεί να είναι; Ακόμη να υποκύψει; Ακόμη να προσκυνήσει;
Το σχέδιο τους προχωράει.. Προσπαθούν σιγά σιγά να το υλοποιήσουν. Τι έχει σειρά άραγε; Μα φυσικά να κόψουνε κι άλλα κομμάτια από το σώμα της. Θα αρχίσουνε από το χέρι της.. την Θράκη. Θα την παραδώσουνε στον προ-αιώνιο εχθρό της. Την Τουρκία. Αλλά για να πονέσει περισσότερο θα της αφαιρέσουν και κάποια από τα πλευρά της. Την Χίο, την Λέσβο, την Σάμο, το Καστελόριζο....Και ότι έμεινε από το κάτω άκρο.. την Κύπρο. Κι εκεί οι Εφιάλτες κάνουν καλή δουλειά. Προσπαθούν να πείσουν τα αδέλφια μας που μένουν εκεί πως αν ενωθεί το νησί κάτω από την Τούρκικη κυβέρνηση, θα είναι καλύτερα. Δεν θα υπάρχει πια έχθρα στο νησί κι όλοι θα μπορούν να συμβιώνουν ειρηνικά.
Κι επειδή τα χτυπήματα στη Μάνα πρέπει να είναι καίρια, θα συνεχίσουν με το άλλο χέρι, την Ήπειρο. Θα την κόψουν και θα την παραδώσουν στους Αλβανούς. Πρέπει λένε να γίνει το όνειρο τους πραγματικότητα. Να δημιουργήσουν την Μεγάλη Αλβανία.
Μετά ίσως να προχωρήσουν και στο άλλο, κάτω άκρο, την Κρήτη. Αυτή θα την αφήσουν μόνη, απροστάτευτη. Εντελώς αποκομμένη από όλους. Θα γίνει υποτίθεται ανεξάρτητη.
Έτσι θα την βασανίσουν την Μάνα μας. Θα την κόβουν κομμάτι κομμάτι, μέχρι που στο τέλος δεν θα μπορεί να στηριχτεί, γιατί δεν θα έχει κάτω άκρα. Δεν θα μπορεί να πιαστεί από πουθενά γιατί δεν θα έχει χέρια. Θα έχει μόνο σώμα και μια καρδιά που θα αιμορραγεί ακατάπαυστα.
Το ξέρουν.. το ξέρουν πολύ καλά, πως τα παιδιά της δεν θα τους επιτρέψουν να την διαμελίσουν. Θα μαζέψουν όλες τις δυνάμεις που έχουν, θα ενωθούν σαν μια γροθιά. Όπως άλλωστε έχουν μάθει να κάνουν τόσες χιλιάδες χρόνια. Ξέρουν πως όσες αντιπαραθέσεις κι αν έχουν μεταξύ τους, όταν κινδυνεύουν ενώνονται. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να νικήσουν. Αυτό είναι γραμμένο στο DNA μας και δεν μπορούν να το σβήσουν όσο κι αν προσπαθούν.
Το όπλο που θα χρησιμοποιήσουν αυτήν την φορά για να εξαλείψουν την αντίσταση των παιδιών ονομάζεται ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ.
Φέρνουν αλλόθρησκους από όλες τις βάρβαρες χώρες και τους αφήνουν επάνω στην αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας. Πόσο βάρος να σηκώσει κι αυτή πλέον, έτσι πληγωμένη που είναι;
Γέμισαν το σώμα της απ'άκρη σ'άκρη με λαθρομετανάστες που άλλες φορές τους ονομάζουν πρόσφυγες, άλλες φορές μετανάστες, και κάποιες άλλες τους ονομάζουν επενδυτές.
Εγώ  τους ονομάζω λαθρο-εισβολείς με ένστικτα όρνιου.
Ήρθαν και έπεσαν επάνω στο σώμα της Μάνας μας, και με τα τεράστια ράμφη τους και τα γαμψά τους νύχια την τρώνε.. κάθε μέρα.. λίγο λίγο..
Εξαπλώνονται καθημερινά επάνω στο σώμα της, αποφασισμένοι να μην αφήσουν ούτε σπιθαμή που να μην κυριεύσουν. Και είναι πολλοί. Είναι εκατομμύρια.  ΘΕΕ ΜΟΥ!!! Με τι λύσσα κατατρώνε την Μάνα μας!!! Τρώνε και απολαμβάνουν.. Τρώνε και αντί να χορτάσουν, κάθε μέρα που περνάει η πείνα τους μεγαλώνει.. Δεν τους φτάνει η Μάνα. Γυρνάνε και σιγά σιγά αρχίζουν να τρώνε και τα παιδιά της.
Μας επιτίθενται, μας ξυλοκοπούν, μας βιάζουν, μας ληστεύουν, μας μαχαιρώνουν.
Είναι αποφασισμένοι. Ή θα μας κάνουν σαν αυτούς ή θα πρέπει να μας εξαλείψουν.
Ή θα υπακούσουμε στους νόμους τους ή θα αφανιστούμε.
Κι εμείς... εμείς φοβόμαστε. Και κλεινόμαστε στα σπίτια μας με την δύση του ηλίου. Δεν κυκλοφορούμε μόνοι μας.. δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να τρέξουν, να παίξουν. Τα κλειδώνουμε κι αυτά μαζί τους και τους μεταδίδουμε τον φόβο μας. Τους βάζουμε το δάχτυλο μπροστά στο στόμα και λέμε "σσσσσσ, μην μιλάς, μην λες τίποτα κακό γι'αυτούς. Είναι επικίνδυνοι. Θα μας σκοτώσουν".
Κι εμείς κρυβόμαστε.... κι αυτοί εξαπλώνονται..
Κι εμείς φοβόμαστε... κι αυτοί επικρατούν...
Κι εμείς σκύβουμε το κεφάλι... κι αυτοί μας ποδοπατούν...
Και εμείς χάνουμε... κι αυτοί διεκδικούν..
Και κάθε μέρα κερδίζουν όλο και πιο πολλά.. Κι εμείς χάνουμε... κάθε μέρα και περισσότερα.
Και το μόνο που κοιτάμε είναι να πάμε στην δουλειά μας και να γυρίσουμε να κλειστούμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Να ανοίξουμε τους υπολογιστές μας και να βρεθούμε στην εικονική πραγματικότητα που οι βασανιστές μας τόσο απλόχερα μας έχουν προσφέρει.
Κι έτσι σιγά σιγά, αλλά σταθερά,να υποκύπτουμε στην θέληση τους.
Και να ξεχνάμε.. να ξεχνάμε ποιοι είμαστε.. να ξεχνάμε τι είμαστε...
Να ξεχνάμε..  να ξεχνάμε ακόμη και την Μάνα μας.  Αυτή την Μάνα που κάθε μέρα κατακρεουργείται και ματώνει.
Μάνα, μην φοβάσαι...  δεν σε ξεχάσαμε Μάνα.
Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε.
Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να λυγίσουμε.
Δεν πέσαμε Μάνα.
Δεν υποταχθήκαμε Μάνα.
Δεν σε προδώσαμε Μάνα.
Απλά κουραστήκαμε λίγο Μάνα.
Και σκύψαμε να ξαποστάσουμε μια στάλα  Μάνα.
Μια ανάσα να πάρουμε μόνο Μάνα.
Να μαζέψουμε πάλι τις δυνάμεις μας Μάνα.
Και μόλις σηκωθούμε όμως Μάνα, να ξέρεις η οργή μας θα γίνει τσουνάμι και θα τους πνίξει όλους.
Και θα σε απελευθερώσουμε από τα δεσμά σου Μάνα.
Θα μαζέψουμε τα κομμάτια που σου κόψανε Μάνα.
Θα μαζέψουμε τα αδέλφια μας που φύγανε Μάνα.
Θα γίνεις πάλι καλά Μάνα.
Θα σταθείς και πάλι στα πόδια σου Μάνα.
Μπορεί σε αυτόν τον αγώνα για την Ελευθερία σου, να χάσεις κι άλλα παιδιά Μάνα.
Όμως....  μην κλάψεις Μάνα.
Μην λυγίσεις Μάνα.
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα.
Κι αν με τον θάνατο ορισμένων από εμάς, εσύ καταφέρεις να σταθείς και να λάμψεις ξανά, θα το κάνουμε ευχαρίστως Μάνα.
Γιατί Μάνα, γλυκιά μου Μάνα, όπως έλεγε κι ένα παιδί σου που δεν είναι πια κοντά μας,
"ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ".

ΧΑΡΑ ΚΑΠΠΑ.