ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ

Οι στιγμές που με συγκλόνισαν στην ζωή μου είναι μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών μου.
Και όλες είχαν να κάνουν με την Κύπρο που τόσο πολύ αγαπάω.

Η πρώτη ήταν όταν κατέβηκα πρώτη φορά στην Κύπρο… την ανατριχίλα που ένιωσα όταν πάτησα το χώμα της.

Η δεύτερη όταν πήγα στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας για να προσκυνήσω τους Ήρωες μας… Ελλαδίτες και Ελληνο-Κύπριους…
Τα συναισθήματα ανάμεικτα… αυτό που υπερίσχυσε όμως ήταν το ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ έπρεπε να θυσιαστούν άδικα τόσα παλληκάρια από την στιγμή που όλα ήταν προ-συμφωνημένα…
ΓΙΑΤΙ να μαυροφορεθούν τόσες μάνες;
ΓΙΑΤΙ να μεγαλώσουν τόσα παιδιά χωρίς τους γονείς τους;
ΓΙΑΤΙ να υπάρχουν τόσοι ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΙ – ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ;
ΓΙΑΤΙ  τόσος πόνος;
ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Και εκεί που έκλαιγα και είχα στο μυαλό μου τα τόσα αναπάντητα ΓΙΑΤΙ, σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα τον περήφανο Πενταδάκτυλο να έχει επάνω στην ράχη του το σύμβολο των κατακτητών… το σύμβολο της ντροπής… το σύμβολο της σκλαβιάς.
Αυτή ήταν η τρίτη φορά που συγκλονίστηκα.
Δεν μπορεί, απέναντι από τα μνήματα που είναι γεμάτα με κορμιά ΗΡΩΩΝ να υπάρχει τέτοιο σύμβολο.

Η τέταρτη φορά ήταν κάπου στην Πάφο, όταν έγινα αυτήκοος μάρτυρας μιας συγκλονιστικής συνέντευξης, ενός Ήρωα της ΕΟΚΑ.
Ένας από τους τομεάρχες της επαρχίας Πάφου, μας εξιστορούσε όλα όσα έζησε κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, δίπλα στον αρχηγό τους, τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή, στον οποίο έμεινε πιστός μέχρι και σήμερα.

Πέμπτη φορά…. Φυλακισμένα Μνήματα….
Τι να περιγράψω από εδώ…
Τα λόγια είναι περιττά..
Το μόνο που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η κρεμάλα.. η ανοικτή καταπακτή… ο λάκκος που έπεφταν μέσα τα άψυχα κορμιά των Ηρώων μας.

Έκτη φορά…
Φυλακές Κοκκινοτριμυθιάς.
Ο χώρος όπου κρατούνταν και βασανίζονταν οι Ήρωες της ΕΟΚΑ…
Οι Έλληνες της Κύπρου, γιατί το μόνο που ζητούσαν ήταν η απελευθέρωση τους και η Ένωση με την Μάνα Ελλάδα.

Έβδομη φορά… 20 Ιουλίου… 05.15 π.μ.
Σηκώθηκα από τα ξημερώματα γιατί ήθελα να ζήσω την στιγμή που ηχούν οι σειρήνες για να μας θυμίζουν την εισβολή του βάρβαρου Αττίλα  στην Μεγαλόνησο μας.  Δεν ήθελα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από τον ήχο τους.
Κατέβηκα στο νησί για να ζήσω μαζί με τους Ελληνο- Κύπριους 15 δευτερόλεπτα… όσο κρατάνε οι σειρήνες.

Σήμερα ήταν η όγδοη συγκλονιστική στιγμή που έζησα και έχει σχέση με την Κύπρο μας…
Μόνο που αυτή η στιγμή διαδραματίστηκε εδώ.. στην Ελλάδα και μάλιστα μέσα στον εργασιακό μου χώρο.
Εργάζομαι 3 χρόνια για λογαριασμό μιας εταιρείας στην Θεσσαλονίκη.
Όλοι εκεί μέσα γνωρίζουν την αγάπη μου για την Ελλάδα Μας αλλά και για την πολύπαθη Κύπρο Μας.
Τα καλοκαίρια μου αρέσει να φοράω συχνά την μπλούζα που φαίνεται στην φωτογραφία.
Σήμερα λοιπόν, με πλησίασε το αφεντικό μου και μου λέει… « Ο δικός μου να δει την μπλούζα που φοράς… υπηρέτησε στην Κύπρο κατά τη εισβολή»…
«Ποιος είναι ο δικός σου;» τον ρώτησα…
«Ο πατέρας μου» μου αποκρίθηκε… «Ήταν στο πλοίο που θα μετέφερε τους ΕΛΔΥκάριους στην Ελλάδα, αλλά τελικά γύρισε πίσω γιατί έγινε η εισβολή».
Τον ρώτησα αν ήταν με το Α/Γ. ΛΕΣΒΟΣ που είχε κυβερνήτη τον τότε Πλωτάρχη Ελευθέριο Χανδρινό.
«Περίμενε» μου είπε… και πήγε στο γραφείο του.
Σε λιγότερο από 5 λεπτά βγήκε ο πατέρας του έξω και ήρθε κοντά μου…
«Που την βρήκες αυτήν την μπλούζα;» με ρώτησε.
«Από την αντικατοχική πορεία που γίνεται στην Κύπρο κυρ-Γιάννη» του απάντησα.
«Εγώ υπηρέτησα στην ΕΛΔΥΚ… ήμουν εκεί… στην εισβολή..  Ξεκινήσαμε για να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά τα γεγονότα μας γύρισαν πίσω».
«Με το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ ήσουν;»
«Ναι»
«Με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Ελευθέριο Χανδρινό;»
«Ναι»
«Και τι έγινε κυρ-Γιάννη;»
«Μας κατέβασαν από το πλοίο και πήγαμε στο στρατόπεδο»
«Ήσουν στην μάχη του στρατοπέδου;»
«Ναι… είμαι ένας από τους 70 που σώθηκαν»
Ήξερα ότι είναι 75, αλλά δεν μπορείς να παρεξηγήσεις κάποιον ο οποίος έχει έρθει από την κόλαση….
«Και ποιον είχες διοικητή;»
«Τον Νικολαϊδη»
Ήθελα τόσα πολλά να τον ρωτήσω… τόσα να ακούσω από το στόμα του…
Όμως δεν τόλμησα να αρθρώσω καμία άλλη κουβέντα..
Μου είπε ποια σειρά ήταν ….
Μου είπε ότι έδωσε συνέντευξη σε εφημερίδα….
Το δέος που ένιωθα εκείνα τα 5 λεπτά που μιλήσαμε, δεν μπορώ να το περιγράψω…
Είχα μπροστά μου έναν από τους Ήρωες υπερασπιστές της Κύπρου Μας.
Έναν άνθρωπο που τον έβλεπα δύο φορές την εβδομάδα και έλεγα.. «Α, ήρθε ο κυρ-Γιάννης».. και οι σκέψεις μου σταματούσαν εκεί.
Από σήμερα όποτε θα τον βλέπω θα σκέφτομαι «Ο Ήρωας… ο υπερασπιστής της Κύπρου μας.. Ο άνθρωπος που με έκανε να δακρύσω σήμερα… Ο κυρ- Γιάννης που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να τον ξαναδώ σαν τον πατέρα του αφεντικού μου…  Για εμένα από σήμερα θα είναι ο ΗΡΩΑΣ… ο άνθρωπος που κατάφερε να ξεφύγει μέσα από την κόλαση και να ξεγελάσει τον θάνατο…»
Μέχρι σήμερα ένιωθα τυχερή που μέσα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, εγώ έχω μια εργασία, υπέροχους συναδέλφους αλλά και υπέροχους εργοδότες…
Από σήμερα δεν θα νιώθω απλά τυχερή…. Θα νιώθω ΤΙΜΗ που εργάζομαι για τους συγκεκριμένους ανθρώπους..
Κυρ-Γιάννη, σε ευχαριστώ για όλα τα υπέροχα συναισθήματα που έζησα σήμερα εξ αιτίας σου.
Τιμή μου που σήμερα γνώρισα τον άλλον κυρ-Γιάννη… τον Ήρωα υπερασπιστή της Κύπρου Μας.
Σε ευχαριστώ, εσένα αλλά και όλους όσους πολεμήσατε για τα ιδεώδη του Έθνους μας.
Ζωντανούς ή νεκρούς… Έλληνες ή Ελληνο-Κύπριους…. ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!!!

Χαρά Κάππα