Έκλεισα τα μάτια μου για να ξεκουραστώ.
Λένε, πως όταν κοιμάσαι, η ψυχή αποκολλάται από το φυσικό σου σώμα. Ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, σε άλλες διαστάσεις.
Τότε μπορείς να δεις πράγματα που μόνο τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν. Βρέθηκα λέει στον ουρανό. Σε ένα μέρος τόσο όμορφο που δεν μπορεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ένα μέρος πλημμυρισμένο από ένα εκτυφλωτικό φως.
Περπατούσα επάνω στα σύννεφα. Τα μάτια μου δεν χόρταιναν να κοιτάζουν. Δέντρα και λουλούδια που δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Ποτάμια με κρυστάλλινα νερά σχημάτιζαν καταρράκτες που κατέληγαν σε λίμνες. Η αντανάκλαση των δέντρων στα νερά των λιμνών, τις έκανε να παίρνουν ένα πανέμορφο σμαραγδένιο χρώμα.

Υπήρχαν όλα τα είδη των ζώων σε αυτό το καταπληκτικό μέρος.
Κοιτώντας πιο προσεκτικά, είδα ένα λιοντάρι να ξεκουράζετε στην σκιά ενός μεγάλου δέντρου. Δίπλα του ακριβώς, βρισκόταν ξαπλωμένο και ένα πρόβατο. Πιο κάτω, μια τεράστια αρκούδα, έπαιζε με ένα μικρό σκιουράκι. Τα ελάφια έκαναν βόλτες στις λίμνες επάνω στις πλάτες των κροκοδείλων. Πόσο παράξενα και πρωτόγνωρα είναι όλα αυτά!!!

Μα που βρίσκομαι;
Ένα χέρι αγγίζει τον ώμο μου. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω έναν ψηλό, πανέμορφο άντρα, ντυμένο στα λευκά, περιτριγυρισμένο από ένα υπέρλαμπρο φως.
- Γεια σου Χαρά, μου αποκρίθηκε.
Ένιωσα τόσο δέος μπροστά στην μορφή του, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Πέρασαν λίγα λεπτά σιωπής μέχρι να βρω το κουράγιο να μιλήσω.
- Που βρίσκομαι; Ποιος είσαι; Πως ξέρεις το όνομα μου;
- Είμαι ο Μιχαήλ. Βρίσκεσαι στον Παράδεισο. Ήρθες εδώ, γιατί ζητούσες να δεις κάποια αγαπημένα σου πρόσωπα. Ήθελες να δεις όλους αυτούς που σε μεγάλωσαν και σε γαλούχησαν μέσα από την δική τους ζωή. Έλα, πιάσε με από το χέρι και πάμε. Είναι όλοι μαζεμένοι στο σπίτι τους και σε περιμένουν. Τους είπα ότι σήμερα θα σε έφερνα κοντά τους.

Βαδίζαμε επάνω στα σύννεφα. Τα μάτια μου, δεν «χόρταιναν» να βλέπουν πανέμορφα τοπία. Ο νους μου δεν ήταν σε θέση να «συλλάβει» όλη αυτή την ομορφιά. Γύρισα και τον ρώτησα:
- Είναι μακριά ακόμη; Σε λίγο θα αρχίσω να κουράζομαι. Ήδη περπατάμε πολύ ώρα.
- Μα δεν περπατάς με το σώμα σου, μου αποκρίθηκε με ένα λαμπερό χαμόγελο. Με την ψυχή σου περπατάς. Και η ψυχή, δεν κουράζεται ποτέ, δεν πονάει, δεν νιώθει τίποτα, παρά μονάχα χαρά, αγάπη, ικανοποίηση και αγαλλίαση. Περπάτα μαζί μου και μην σκέφτεσαι με την λογική αλλά με την καρδιά. Αφέσου και απόλαυσε!! Άσε την ψυχή σου να γαληνεύσει και να δει πεντακάθαρα όλα όσα ζούμε εμείς εδώ, αλλά και το τι έχετε να κερδίσετε.

Και αυτό έκανα. Περπατούσα, θαύμαζα, απολάμβανα. Οι μυρωδιές, τα χρώματα, το φως.. όλα τόσο διαφορετικά από αυτά που βλέπουμε στην καθημερινότητα μας. Μετά από αρκετή ώρα οπτικής αλλά και ψυχικής ικανοποίησης, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένα τεράστιο παλάτι ορθώνεται επιβλητικό μπροστά μας. Οι τοίχοι του δεν ήταν χτισμένοι με τα υλικά που χτίζουμε εμείς. Ήταν κατασκευασμένο με πολύτιμους λίθους.

Δύο χρώματα μόνο επικρατούσαν. Το μπλε και το λευκό.
Οι λίθοι αυτοί ήταν τοποθετημένοι έτσι ώστε όλο το παλάτι να σχηματίζει την Ελληνική σημαία.
Φτάνουμε στην πύλη του κήπου του παλατιού. Μια πελώρια αψίδα ορθώνεται επάνω από την πύλη. Ένας τεράστιος κόκκινος κήπος απλώνεται μπροστά μας. Αντί για το πράσινο γρασίδι που ξέρουμε εμείς, εκεί ήταν κόκκινο. Τεράστια λευκά δέντρα χάριζαν μια ξεχωριστή, παραδεισένια ομορφιά.

Γύρισα στον Μιχαήλ και τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.
- Γιατί υπάρχουν μόνο αυτά τα χρώματα εδώ;
- Το παλάτι, μου είπε, είναι σχεδιασμένο έτσι για να γνωρίζουν όλοι πως εδώ κατοικούν οι Έλληνες Ήρωες. Το γρασίδι είναι κόκκινο γιατί συμβολίζει το αίμα τους που έχυσαν για την Ελλάδα. Τα λευκά δέντρα, τα φύτεψαν οι ίδιοι. Συμβολίζουν την Ελευθερία της Ελλάδας που ποτίζεται καθημερινά από το αίμα των Ηρώων της.

Σήκωσα τα μάτια μου να διαβάσω την επιγραφή που κοσμούσε την αψίδα επάνω από την πύλη: «ΟΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΡΩΩΝ».

Συνεχίσαμε να βαδίζουμε προς την είσοδο του κτιρίου. Επάνω ακριβώς από την πόρτα ένας κόκκινος θυρεός, το έμβλημα του οίκου. Απεικόνιζε ασπίδες, σπαθιά, δόρατα, όπλα, πλοία, αεροπλάνα. Από την επάνω μεριά, με χρυσά γράμματα ήταν γραμμένο: «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ». Από κάτω: «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ».

Δεν χρειάστηκε να χτυπήσουμε την πόρτα. Γνώριζαν ότι φτάσαμε.
Μας άνοιξε ένας στρατιώτης. Όμορφος, ψηλός, με μουστάκι και μια αγέρωχη κορμοστασιά.
- Καλώς ήρθες κόρη μου, μου είπε και αμέσως με αγκάλιασε. Πόσο πολύ επιθυμούσα να σε γνωρίσω!!! Ξέρω τα πάντα για εσένα.
- Γνωριζόμαστε; ψιθύρισα.
Ο Μιχαήλ, άπλωσε το χέρι του και μου χάιδεψε τα μαλλιά.
- Τον γνωρίζεις, αλλά μόνο από φωτογραφίες και ιστορίες που έχεις ακούσει γι’ αυτόν.
- Ποιος είναι; ρώτησα.
- Είναι ο παππούς σου. Εκείνος που σκοτώθηκε στα βουνά της Αλβανίας.
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Έσκυψα. Του φίλησα το χέρι.
- Σε ευχαριστώ παππού μου, για ότι έκανες.
- Δεν έκανα τίποτα, παρά μονάχα ότι κάνει ένας Έλληνας. Πολεμάει για την Πατρίδα του. Αρκετά όμως με εμένα. Πάμε μέσα.
Σε περιμένουν όλοι. Άλλωστε, δεν ανέβηκες εδώ για να δεις εμένα, αλλά κάποιον άλλον...

Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, ανοίγοντας διάπλατα την τεράστια πόρτα για να περάσω μέσα. Γύρισα στον Μιχαήλ.
- Έλα μαζί μου, του είπα.
- Η αποστολή μου ήταν να σε οδηγήσω εδώ. Μόλις τελειώσεις, μην ανησυχείς. Η ψυχή σου γνωρίζει τον δρόμο για να σε οδηγήσει πίσω.
Ο Μιχαήλ έφυγε.

Ο παππούς μου, πέρασε μπροστά μου, αμίλητος πλέον, και με στρατιωτικό βηματισμό με οδήγησε σε μια τεράστια αίθουσα, όπου βρίσκονταν παραταγμένοι εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Την ησυχία της αίθουσας έσπαζε ο Εθνικός μας Ύμνος «…απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά…».
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως όλοι ήταν παραταγμένοι όπως οι στρατιώτες όταν βγαίνουν σε πρωινή αναφορά. Και όλοι τους είχαν διαφορετικές ενδυμασίες. Άλλοι φορούσαν θώρακες και κρατούσαν στο ένα χέρι την ασπίδα τους και στο άλλο το δόρυ τους.
Άλλοι φορούσαν φουστανέλες και κρατούσαν σπαθιά. Πιο δίπλα από αυτούς, κάποιοι με ποιο γνώριμες για εμένα στολές.
Μακεδονομάχοι, πολεμιστές του Πεζικού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας.

Μπροστά από κάθε στράτευμα, στεκόταν ο αρχηγός τους, ο οποίος είχε επιλεχθεί από τους ίδιους να ηγείται. Το μόνο κριτήριο για να γίνει κανείς αρχηγός, ήταν η γενναιότητα του. Χωρίς όμως αυτό να υποβιβάζει την γενναιότητα των υπολοίπων.

Ο πρώτος αρχηγός, έκανε ένα βήμα μπροστά.
- Ονομάζομαι Αλέξανδρος, γιος του Φιλίππου Β΄.
Είμαι αυτός που κατέκτησε όλον τον τότε γνωστό κόσμο και μετέδωσα τον πολιτισμό και τα Ελληνικά ιδεώδη. Κατάγομαι από την Μακεδονία. Αυτήν, που ξεπούλησαν χωρίς ντροπή αυτοί που θέλουν να ονομάζονται «άρχοντες» της Ελλάδας. Εσύ, κατάγεσαι από τα ίδια Ιερά χώματα με εμένα. Έχεις χρέος να ακολουθήσεις τα βήματα μου. «….την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».
Έσκυψα το κεφάλι από ντροπή που δεν φάνηκα ούτε εγώ, αλλά ούτε και οι υπόλοιποι Έλληνες ικανοί να σταματήσουμε το άθλιο σχέδιο τους για το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.

- Είμαι ο Λεωνίδας, βασιλιάς της Σπάρτης.
Είμαι εκείνος, που μαζί με τους συντρόφους μου, υπερασπιστήκαμε τα στενά των Θερμοπυλών. Πέσαμε ηρωικά, μέχρις ενός. Πέσαμε όμως προδομένοι από τον Εφιάλτη. Και εμείς παιδί μου, είχαμε μόνο έναν. Εσείς είσαστε πιο γενναίοι από εμάς, γιατί εσείς προδίδεστε καθημερινά από εκατοντάδες Εφιάλτες.

- Εγώ είμαι ο Μιλτιάδης.
Ο στρατηγός, που πήρε μέρος στην μάχη του Μαραθώνα εναντίων των Περσών, όπου και νίκησα. Με κατηγόρησαν ως τύραννο και πέθανα τελικά φυλακισμένος.

- Εγώ είμαι ο Περικλής.
Είμαι ο πολιτικός, ο στρατηγός εκείνος, που χάρισα στην Αθήνα αυτό που ονομάζεται εσείς «Χρυσός Αιώνας του Περικλή». Πιστεύω σε εσάς παιδί μου. Είμαι σίγουρος πως θα κάνετε και πάλι την Ελλάδα μας να λάμψει.

- Είμαι ο Αχιλλέας.
Ο αρχηγός των Μυρμιδόνων. Είμαι αυτός που πολέμησα στην Τροία και με σκότωσε ο Πάρης με ένα βέλος που πέταξε επάνω στο μόνο τρωτό σημείο που είχα. Πρόσεξε παιδί μου! Εάν εσύ και οι υπόλοιποι Έλληνες, μάθετε την Ελληνική Ιστορία και την διδάξετε στα παιδιά σας, τότε να είσαι σίγουρη πως κανένας δεν θα μπορέσει να βρει τρωτό σημείο σε εσάς. Γιατί, πολύ απλά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και όσοι την γνωρίζουν σωστά, τότε μπορούν να προβλέπουν και τα βήματα των εχθρών. Με αυτόν τον τρόπο, πάντα θα είσαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίζετε.

Είχα μείνει αποσβολωμένη να τους κοιτώ. Τους άκουγα με τόσο δέος!!! Μια ανατριχίλα διαπερνούσε την ψυχή μου. Έβλεπα μπροστά μου, όλους εκείνους τους Ήρωες που γνώριζα μέσα από τα μαθητικά και όχι μόνο βιβλία. Σε λίγο ακούστηκε μια άλλη φωνή.

- Είμαι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ο Γέρος του Μωριά.
Εκείνος που κυνηγούσα λυσσαλέα τους Τούρκους και με τα λόγια μου έδινα θάρρος στους Έλληνες να μην λιποψυχήσουν. «Είσαι Έλληνας; Τι προσκυνάς; Εμείς και στους Θεούς όρθιοι μιλούμε».
Παιδί μου, να μην προσκυνάτε σε κανέναν, μου είπε.

- Εγώ είμαι η Μαντώ Μαυρογένους.
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.
- Τι νόμιζες παιδί μου; Πως επειδή είμαι γυναίκα δεν θα μου αναγνώριζαν εδώ πάνω τα όσα έκανα για την Πατρίδα; Εδώ δεν υπάρχουν άντρες και γυναίκες. Εδώ υπάρχουν μόνο ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ. Έδωσα την περιουσία μου για να φτιάξω πλοία για να πολεμήσουμε τους Τούρκους. Πέθανα όμως μόνη, λησμονημένη και πάμφτωχη. Χαλάλι της Πατρίδας όμως. Δεν το μετάνιωσα ποτέ!
Παιδί μου, θα σου μιλήσω σαν γυναίκα προς γυναίκα. Σαν μάνα προς μάνα. Αν ποτέ έρθει η ώρα να πολεμήσετε, μην φοβηθείς. Μην δειλιάσεις. Το να είσαι μάνα, είναι το πιο ισχυρό σου όπλο. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με μια Ελληνίδα μάνα, ειδικά όταν αυτή θα πέσει στην μάχη, όχι μόνο για την Πατρίδα, αλλά και για τα παιδιά της. Καλύτερα, αν έρθει εκείνη η ώρα, να τα βάλεις με δέκα άντρες, παρά με την μάνα. Τα παιδιά σας…. Να προσέχετε τα παιδιά σας!
Να ορμάτε με λύσσα και με τα νύχια σας να σχίζετε τις σάρκες όποιων πάει να ακουμπήσει το μέλλον της Ελλάδας.!!

- Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Ο ιδρυτής του Ιερού Λόχου.
Μέλη του ήταν οι σπουδαστές της Οδησσού και της Μολδοβλαχίας, που εθελοντικά πολέμησαν δίπλα στα αδέλφια τους το 1821. Στην σημαία μας έγραφε «ΕΚ ΤΗΣ ΚΟΝΕΩΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ». Αυτό θα γίνει και τώρα. Μην στενοχωριέσαι.
Η Ελλάδα θα γεννηθεί για άλλη μια φορά από τις στάχτες της. Θα γίνει μεγάλη ξανά και εσείς θα είσαστε τα υπερήφανα παιδιά της.

- Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς.
Εγώ, μαζί με εκατοντάδες Έλληνες και Ελληνο-Κύπριους, πολεμήσαμε για να ελευθερώσουμε την Μακεδονία μας από τους Βούλγαρους. Με σκότωσαν μετά από προδοσία των Ελλήνων.
Βλέπεις παιδί μου, οι Εφιάλτες, δεν πέθαναν ποτέ. Εμείς χύσαμε το αίμα μας για την Μακεδονία κι ας μην καταγόμασταν όλοι από εκεί.
Η Μακεδονία, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας. Μπορεί οι πολιτικοί σας σήμερα να παρέδωσαν το όνομα «Μακεδονία» στους βόρειους γείτονες, όμως στο χέρι σας είναι να κρατήσετε και το όνομα και την Ιστορία μας. Όσο ζείτε και αναπνέετε εσείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, κανείς δεν θα τολμήσει να σας πάρει τίποτα.
Δεν μπορούν να παραδώσουν τίποτα. Απλά τα «νοικιάζουν» για κάποια χρόνια. Το πόσα χρόνια, εξαρτάται από εσάς. Δεν σας αδικώ, γιατί περνάτε πολλά. Σας χτυπούν από πολλές πλευρές και δεν προλαβαίνετε να ανασυνταχθείτε. Όμως παιδί μου, κάποια στιγμή, θα κουραστούν από τα χτυπήματα και θα καθίσουν να ξαποστάσουν.
Να έχετε ψυχικά αποθέματα γιατί αυτά θα σας βοηθήσουν να πολεμήσετε και να πάρετε πίσω ότι σας ανήκει. Αυτά που «νοίκιασαν» τώρα, και άλλα πολλά που «χάρισαν» στο παρελθόν.
Να είστε έτοιμοι!! Δεν αργεί η ώρα σας!!!

- Εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος Κουκίδης. Περήφανος Εύζωνας.
Είμαι εγώ που τύλιξα την Ελληνική σημαία στο σώμα μου και πήδηξα από τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, για να μην πέσει η σημαία μας στα χέρια των Γερμανών. Η Πατρίδα και η σημαία παιδί μου είναι ότι πιο ιερό έχουμε. Να τα υπερασπίζεστε πάντα… ακόμη και με την ζωή σας.

- Αντισυνταγματάρχης ΠΖ Δουράτσος Γεώργιος.
Είμαι ο υπερασπιστής του οχυρού Ρούπελ. Είμαι αυτός, που αρνήθηκε να παραδώσει το οχυρό στους Γερμανούς λέγοντας τους πως «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Μόνο καταλαμβάνονται». Μέχρι και ο εχθρός μας τίμησε, αναγνωρίζοντας τον αγώνα μας, αποδίδοντας μας τιμές την ώρα που αφήναμε το οχυρό, γιατί είχε γίνει συνθηκολόγηση και είχε υπογραφεί η παράδοση της Θεσσαλονίκης. Την φράση που είπα παιδί μου, να την έχετε σαν λάβαρο στην ζωή σας. Ποτέ μην παραδίνεστε στον εχθρό.
Να πολεμάτε μέχρι το τέλος.

- Εγώ είμαι η Ηρώ Κωνσταντοπούλου.
Ήμουν μόλις 17 χρονών όταν πήρα μέρος στην ανατίναξη ενός εχθρικού τρένου που μετέφερε πυρομαχικά. Με συνέλαβαν οι Γερμανοί, με βασάνισαν σκληρά για να προδώσω τους συντρόφους μου. Δεν λύγισα όμως και γι’ αυτό με εκτέλεσαν. Βλέπεις παιδί μου, η γενναιότητα, δεν έχει ηλικία. Και το πιο μικρό παιδί μπορεί να γίνει γενναίο, αρκεί να έχει ένα πράγμα μόνο.
Την Ελλάδα μέσα στην καρδιά του.

- Εγώ είμαι η Λέλα Καραγιάννη.
Είμαι αυτή που οργάνωσα μια αντιστασιακή ομάδα, με πυρήνα τα ίδια μου τα παιδιά. Συνέλαβαν εμένα και τα πέντε από τα επτά παιδιά μου και παρ’ όλα τα βασανιστήρια, δεν υποκύψαμε. Εμένα προσωπικά, πριν να με εκτελέσουν, με κρέμασαν, μου εξάρθρωσαν τα χέρια, μου έκαψαν τα άκρα με ηλεκτρικά μηχανήματα, μου τρύπησαν τα πλευρά με ένα πόμολο πόρτας, με άφησαν τρεις ημέρες χωρίς νερό, μέσα σε φρικτούς πόνους. Και έπειτα με εκτέλεσαν.
«Ψηλά το κεφάλι παιδιά, να δουν οι Ούνοι πως ξέρουν να πεθαίνουν οι Έλληνες για την Πατρίδα τους», ήταν τα τελευταία λόγια μου. Έτσι είναι παιδί μου. Εμείς οι Έλληνες, είμαστε μοναδικοί. Ξέρουμε να γλεντάμε, να χαμογελάμε, να βοηθάμε, να συμπονούμε, να πολεμάμε, να νικάμε. Μα πάνω απ’ όλα, ξέρουμε να πεθαίνουμε για την Πατρίδα μας.

- Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.
Είμαι αυτός που μαζί με το Θωρηκτό «ΑΒΕΡΩΦ», τον δικό σας «Μπάρμπα-Γιώργη» όπως τον αποκαλείτε σήμερα, οργώναμε το Αιγαίο. Πήραμε πίσω σχεδόν όλα μας τα νησιά. Κατατροπώσαμε τους Τούρκους. Τους κυνηγήσαμε και τους κλείσαμε στα Στενά.
Έβαλαν «την ουρά στα σκέλια», σαν δαρμένα σκυλιά και δεν τόλμησαν να βγουν στην θάλασσα για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Τόσο δειλοί είναι οι Τούρκοι παιδί μου. Μπροστά στην Ελληνική ψυχή, λυγίζουν. Σκιάζονται. Φοβούνται. Τρέμουν. Μην τους φοβάστε τους Αγαρινούς. Θρασύδειλοι είναι. Έχουν πλάτες ξένες και σας κουνάνε το δάχτυλο. Όμως θα το δεις. Σε λίγο θα μείνουν μόνοι τους. Και τότε, αν τολμήσουν να κάνουν βήμα, θα βρουν μπροστά τους ένα άλλο «Σεϊτάν Βαπόρ», έναν άλλον Κουντουριώτη.
Γιατί παιδί μου, οι νίκες του «ΑΒΕΡΩΦ» και η δική μου ψυχή, είναι χαραγμένα στις καρδιές όλων των γενναίων μας στο Πολεμικό Ναυτικό.

- Πλωτάρχης Ελευθέριος Χανδρινός.
Είμαι ο κυβερνήτης του Α/Γ «ΛΕΣΒΟΣ». Είμαι εντελώς άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες, γιατί κάποιοι φρόντισαν να μην μάθετε ποτέ για εμένα. Το 1974, μετέφερα με το πλοίο μου τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο. Πέσαμε επάνω στον πόλεμο, πάνω στην εισβολή. Εγώ μαζί με τα παλληκάρια της ΕΛΔΥΚ, προκαλέσαμε μεγάλες καταστροφές τόσο στο πεζικό των Τούρκων, όσο και στην αεροπορία τους, αλλά και στο ναυτικό τους. Εγώ, μαζί με τους Ήρωες ΕΛΔΥΚάριους, καταφέραμε να κρατήσουμε ελεύθερη την Πάφο.
- Και τι δουλειά έχεις εσύ μέσα στους Έλληνες Ήρωες; Τόλμησα να ρωτήσω. Εσύ πολέμησες στην Κύπρο.
- Μα κι εγώ ανήκω εδώ παιδί μου. Κι εγώ για την Ελευθερία της Πατρίδας πολέμησα. Γιατί και η Κύπρος είναι Ελλάδα παιδί μου.
Μην παρασύρεστε από αυτά που σας λένε. Έχουμε μια σημαία, έναν Εθνικό Ύμνο. Θα το δεις παιδί μου. Σε λίγο καιρό, η Κύπρος θα γυρίσει στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας. Έχετε πίστη.

- Σμηναγός Ιπτάμενος Γεώργιος Μπαλταδώρος.
-Περίμενε, του είπα. Εσύ γιατί είσαι εδώ; Εδώ είναι όσοι αγωνίστηκαν και έπεσαν για την Πατρίδα. Εσύ, εκτός του ότι είσαι σύγχρονος… εσύ, όπως και πολλοί άλλοι που βλέπω από πίσω σου, πέσατε είτε από μηχανική βλάβη του αεροσκάφους σας ή του ελικοπτέρου σας, είτε από καρδιά..είτε…. Μα για στάσου.. εσύ…

Εσύ Γιώργο, έπαθες vertigo. Άρα, δεν έχεις θέση εδώ πέρα.
- Χαρά, τι λες; Επίτρεψέ μου να γνωρίζω καλύτερα τα πράγματα από εσένα. Μήπως θα ήθελες να καθίσουμε κάπου; Αυτά που θα σου πω δεν είναι και λίγα. Ελπίζω να έχεις λίγη ώρα να με ακούσεις.
- Στην διάθεση σου Γιώργο. Έχω όση ώρα χρειαστεί.
-Σωστά. Εδώ ήρθες για να με γνωρίσεις και να μάθεις την αλήθεια και αυτή δεν λέγεται μέσα σε δύο λεπτά. Πραγματικά όμως, πες μου, δεν περίμενες να με βρεις εδώ πέρα;
- Εγώ πάντα πίστευα ότι είσαι εδώ. Όμως κάτω, μας λένε άλλα για εσάς και ήθελα να μάθω από το δικό σου στόμα το τι πραγματικά έγινε.
- Την αλήθεια Χαρά, δεν μπορώ να σου την πω. Κάποια στιγμή, ίσως την μάθετε από κάποιον που δεν θα αντέξει το βάρος του μυστικού ή θα βρεθεί κάποιος λάτρης της αλήθειας και θα τα πει όλα, για να δικαιωθούμε κι εμείς. Εγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω για εσένα αλλά και για όλους αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια, είναι να σου θέσω κάποια ερωτήματα. Τροφή για σκέψη που λένε. Και δεν θα αναφερθώ μόνο σε εμένα. Λένε λοιπόν πως τα αεροσκάφη και τα ελικόπτερα πέφτουν από μηχανική βλάβη. Ίσως να συμβαίνει κι αυτό ορισμένες φορές. Σπάνια μεν, αλλά συμβαίνει. Όταν ένας πιλότος πετάει με μια ταχύτητα 4-5 ίσως και 6 ΜΑΧ και έρχεται το εχθρικό αεροσκάφος μπροστά του, ξέρεις τι γίνεται τότε;
Τα καυσαέρια του απορροφούνται από τις τουρμπίνες μας.
Δεν υπάρχει οξυγόνο και έτσι σβήνουν οι κινητήρες μας. Όπως καταλαβαίνεις, το αεροσκάφος είναι ακυβέρνητο και πέφτει. Αυτό το θεωρείς μηχανική βλάβη; Υπάρχουν περιπτώσεις που όντως πάθαινε μηχανική βλάβη το αεροσκάφος και μάλιστα επάνω από κατοικημένες περιοχές. Όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, οι πιλότοι προτιμούν να «καρφώσουν» το αεροσκάφος κάπου, με συνέπεια τον τραγικό τους θάνατο, παρά να γίνουν η αιτία να χαθούν αθώες ψυχές. Και το ελικόπτερο στα Ίμια Χαρά, έπεσε από μηχανική βλάβη; Φυσικά, όσο πήρε και ο αέρας την σημαία μας επάνω από την βραχονησίδα. Και ο κυβερνήτης έπαθε καρδιακό επεισόδιο. Σωστά; Τότε γιατί η στολή του είχε τρύπες από σφαίρες;
Μου λες ότι εγώ έπαθα vertigo. Έτσι δεν είναι; Μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται να μην το έπαθα κατά την διάρκεια της αναχαίτισης που είχα πάρει μέρος και το σώμα μου δεχόταν πίεση από 6-7 ίσως και 8 G και το έπαθα την ώρα που γυρνούσα στην βάση μου, στην Σκύρο, και πετούσα μόνο με 400 μίλια; Πως γίνεται βρε Χαρά να έχουν χαθεί τόσοι πιλότοι από vertigo, αλλά να είμαστε ταυτόχρονα και οι καλύτεροι πιλότοι στον κόσμο; Και που ήξεραν αυτοί πως εγώ έπαθα vertigo ενώ δεν είχαν βρει ακόμη το σώμα μου;
Εφόσον λοιπόν πέθανα όπως λένε αυτοί, άρα, δεν εκτινάχθηκα, άρα δεν άνοιξε η καλύπτρα, άρα το σώμα μου ήταν δεμένο στο κάθισμα. Σωστά;
- Σωστά, απάντησα.
- Τότε, πως γίνεται το σώμα μου να βρέθηκε έξω από το αεροσκάφος και μάλιστα χωρίς να φοράω την κάσκα μου; Πως γίνεται Χαρά, το αεροσκάφος να βρίσκεται την μια στιγμή στα 250 μέτρα, μετά στα 400 και τέλος στα 800 μέτρα βάθος; Το μαύρο κουτί όμως το βρήκανε, έτσι δεν είναι; Πως γίνεται ενώ δεν είχαν βρει ούτε το αεροσκάφος, πόσο μάλλον το σώμα μου, να βγαίνουν όλοι καν να δίνουν δημόσια συλλυπητήρια για τον θάνατό μου; Μέχρι και ο Τούρκος πρόεδρος το έκανε. Μήπως λέει κάτι αυτό; Είχα 2000 ώρες πτήσεις, όλες επάνω στα Mirage 2000-5. Είχα πάρει μέρος σε 1779 παραβιάσεις του Εθνικού μας εναέριου χώρου. Είχα «σηκωθεί» σε 133 οπλισμένους, Τούρκικους σχηματισμούς και από αυτές τις φορές, οι 80 ήταν σε εμπλοκή εναντίον Τούρκικων αεροσκαφών.
Νομίζεις ότι είναι εύκολο να πάω από vertigo; Χαρά, κανένας δεν λέει την αλήθεια. Κανείς δεν μιλάει για το τι γίνεται επάνω στους Ελληνικούς ουρανούς. Δεν ξέρω αν το κάνουν για να μην προκαλέσουν τον γείτονα ή…. Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί.
Όσο για το αν είμαστε ή όχι Ήρωες, θέλω να σε ρωτήσω…
Εσύ, πως θα χαρακτήριζες κάποιον, ο οποίος σηκώνεται καθημερινά με το αεροσκάφος του για να αναχαιτίσει τον Τούρκο που παραβιάζει τα εναέρια σύνορα μας; Εσύ, πως θα χαρακτήριζες κάποιον, ο οποίος θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο; Κάποιον που δεν σκέφτεται ούτε την μάνα του, τον πατέρα του, την γυναίκα του, τα παιδιά του; Όμως σκέφτεται καθημερινά όλους τους Έλληνες και κάθε ημέρα πετάει για να είναι εκείνοι ασφαλής; Κάποιον που πέφτει από εχθρικά πυρά αλλά δεν σας το λένε; Κάποιον που καταρρίπτετε από εχθρικούς πυραύλους, αλλά δεν σας το λένε;
Κάποιον που παρ’ ολίγον να χάσει την ζωή του, γιατί ο Τούρκος πέρασε στα 20 μέτρα από μπροστά του; Κάποιον που πετάει για αναχαίτιση και ενώ βλέπει πως τα καύσιμα του τελειώνουν, αυτός συνεχίζει το κυνηγητό; Δεν τον ενδιαφέρει αν θα προλάβει να γυρίσει πίσω. Το μόνο που τον νοιάζει, είναι να διώξει τον εισβολέα από την Πατρίδα του.
Λοιπόν Χαρά; Πως θα χαρακτήριζες έναν τέτοιο άνθρωπο;
- ΗΡΩΑ, φώναξα.
- Τώρα κατάλαβες γιατί είμαστε εδώ πέρα;
- Κατάλαβα… ψέλλισα με τρεμάμενη φωνή. Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο, για όσα μου είπες. Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για εμάς.
- Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο. Όπως σου είπαν όλοι, δεν έκανα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που αρμόζει σε έναν Έλληνα. Τώρα που θα πας κάτω Χαρά, σε παρακαλώ, μην μας ξεχνάτε.
- Μα πως είναι δυνατόν να σας ξεχάσουμε Γιώργο;
- Μας ξεχνάτε Χαρά. Όταν δεν μιλάτε στα παιδιά σας για Ιστορία, για Πατρίδα. Όταν κοιτάτε πως θα πάτε στην δουλειά σας, πως θα πληρώσετε την εφορία, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, όταν δεν αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά σας για να τα πλημυρίσετε με Ελλάδα, μας ξεχνάτε. Αθάνατος μένει μόνο όποιος διδάσκετε στους νέους.
Οι άλλοι όλοι μένουν απλά Ήρωες. Ξεχασμένοι! Λησμονημένοι!
Προδομένοι ακόμη και από τους απογόνους τους. Μην μας ξεχνάτε!
Μην μας αφήσετε να χαθούμε! Γιατί, εάν χαθούμε εμείς, χάνεται και η Ελλάδα. Η Ελλάδα που τόσο πολύ αγαπήσαμε και της προσφέραμε την ζωή μας.
- Σου το υπόσχομαι Γιώργο. Ούτε εσείς θα ξεχαστείτε, ούτε η Ελλάδα θα χαθεί. Είμαστε εδώ για να συνεχίσουμε αυτό που αφήσατε.
- Κι εμείς από εδώ ψηλά, πάντα θα σας προσέχουμε. Άλλωστε, μην ξεχνάς πως αυτό ορκιστήκαμε. Και ένας Έλληνας κρατάει πάντα τον όρκο του. Έστω κι αν αυτός ο Έλληνας είναι ΝΕΚΡΟΣ.

Σηκώθηκα να φύγω.
Ο Γιώργος πήγε να βρει τα αδέλφια του.
Περπάτησα λίγα βήματα και τον είδα…. Ο παππούς μου!!!
Έτρεξα κοντά του.
- Έλα κόρη μου. Είναι ώρα να γυρίσεις πίσω.
- Παππού, θέλω να σε δω, να σου μιλήσω. Να μάθω για εσένα.
- Το μόνο που έπρεπε να μάθεις για εμένα, το έχεις μάθει. Πέθανα για την Ελλάδα. Πιστεύω ότι το ίδιο θα κάνετε κι εσείς για τα παιδιά σας εάν χρειαστεί. Η ψυχή σου τώρα θα σε οδηγήσει πίσω.
Εγώ πρέπει να φύγω. Στο καλό να πας κόρη μου. Να έχεις την ευχή μου.

Άρχισα να απομακρύνομαι από κοντά του. Όλο και ξεμάκραινα.
Η ψυχή μου με οδηγούσε πίσω, στο φυσικό μου σώμα. Από το βάθος άκουγα όλους τους ΗΡΩΕΣ να φωνάζουν με μια φωνή:
«ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!».

Και μετά… «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά… Χαίρε, ω, χαίρε Ελευθεριά».

Χαρά Κάππα