Το πρώτο κέντρο για την επιστημονική δημιουργία συλλογικών ψυχικών καταστάσεων και μαζικών υποβολών, διαμέσου των οποίων μπορεί να εξασκηθεί έλεγχος πάνω στο νου, υπήρξε η Σχολή της Φρανκφούρτης.
Αυτοί οι εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφοι, φαινομενικά μαρξιστές, που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ όπου κατέλαβαν σπουδαίες πανεπιστημιακές καθέδρες, έθεσαν τον ακόλουθο προβληματισμό: «πως μπορεί να καταπνιγεί ακόμη και μέσα στις ψυχές κάθε αναβίωση του “φασισμού και του αντισημιτισμού”;».
Διότι, όπως αναγνώρισαν ο Theodor Adorno και ο Max Horkeimer στο δοκίμιο–έρευνα, The Αuthoritarian Personality, ο “φασισμός” και ο “αντισημιτισμός” είναι φαινόμενα σχεδόν “φυσικά” σε μία κοινωνία όπως εκείνης της ευρωπαϊκής της τότε εποχής.
Mιας κοινωνίας δηλαδή παραδοσιακής, πατριαρχικής, που βασιζόταν στην οικογένεια και στην ιεραρχική και ηθική τάξη.
Υποστήριξαν λοιπόν, πως σε μια τέτοια κοινωνία, οι ομόφυλοι τους δεν θα ήταν ποτέ ασφαλείς, οπότε χρειαζόταν (όπως συμπέρανε ο Kurt Lewin, ο ψυχίατρος που μετά θα ήταν ένα από τα μυαλά του Ινστιτούτου Tavistock του Λονδίνου) να αρχίσει μία επανεκπαίδευση των μαζών, να ετοιμαστεί ο κόσμος ώστε να φτιαχθεί μία παγκόσμια κοινωνία πολυεθνική και χωρίς σύνορα.
Παράλληλα, να εγχυθεί μία σεξουαλική επανάσταση μέσα στις ψυχές, η οποία θα έκανε να γεννηθεί ο Νέος Άνθρωπος, ο “αντι-αυταρχικός”, ο οποίος θα εναντιωνόταν στην αυταρχική προσωπικότητα.
Οι δε σεξουαλικά απελευθερωμένοι (επίσης απελευθερωμένοι από τη φυλή, την οικογένεια, το έθνος και τη θρησκεία) θα αποτελούσαν την αυθόρμητη “αντιφασιστική” ψυχο-αστυνομία.
Theodor Adorno
Γι’ αυτό το σκοπό, αμέσως μετά τον πόλεμο, η American Jewish Committee χρηματοδότησε τα συνέδρια Macy όπου κινητοποιήθηκαν οι δυνάμεις ψυχιάτρων, διαφημιστών, μελετητών των γνωσιακών επιστημών, νέο-μαρξιστών φιλοσόφων καθώς και όλη η Σχολή της Φρανκφούρτης.
Ο Theodor Adorno χρησιμοποίησε χιλιάδες συνεντεύξεις που είχαν γίνει από τους Frenkel– Brunswik, Levinson και Sanford σε Αμερικάνους πολίτες, για να εντοπίσει τις υποτιθέμενες βαθιές τάσεις των συνεντευξιαζόμενων προς το “φασισμό” και τον “αντισημιτισμό”.
Η ρίζα του “αντισημιτικού κακού προσδιορίστηκε από αυτούς στον αυταρχικό χαρακτήρα της αμερικανικής οικογένειας.
Το πρόβλημα εντοπιζόταν στην πίστη του αμερικανικού λαού στο μονοθεϊσμό και στον εθνοκεντρισμό του.
Ο Adorno κατέληγε: «Είναι προφανές ότι η μετατροπή της δυνητικά φασιστικής νοητικής δομής δεν μπορεί να συντελεστεί μόνον με ψυχολογικά μέσα: είναι ένα έργο που μπορεί να παρομοιαστεί με την εξάλειψη της νεύρωσης ή της παραβατικότητας ή του εθνικισμού (sic!): αυτά είναι προϊόντα της ολικής οργάνωσης της κοινωνίας και μπορούν να αλλάξουν μόνον εάν αλλάξει η κοινωνία.».
Επομένως, χρειαζόταν να αλλάξει όλη η κοινωνία, να ανατραπεί εκ βάθρων η συλλογική της κουλτούρα.
Με ποιο τρόπο; «Αφού ο φασισμός μοχλεύει δυνατές συγκινήσεις, η δημοκρατική προπαγάνδα δεν πρέπει να περιοριστεί στον ορθολογισμό.
Ο έρως ανήκει στη δημοκρατία.
Οπότε, δεν χρειάζεται να πεισθεί η κοινωνία να προτιμήσει την δημοκρατία με ορθολογικά επιχειρήματα, αλλά να ερωτικοποιηθεί, να απαλλαγεί από τα ταμπού».
Τα επόμενα πενήντα χρόνια, η Σχολή της Φρανκφούρτης, μαζί με τους άλλους συντρόφους της αφιερώθηκε στην καταστροφή του λεγόμενου “αυταρχικού παραδείγματος”, που θεωρεί τον άνθρωπο εικόνα του Θεού, και κατά συνέπεια στην καταστροφή της αγιότητάς του οικογενειακού πυρήνα και της ανωτερότητας της μορφής του έθνους-κράτους.
Μεταμόρφωσε την αμερικανική κουλτούρα σύμφωνα με ένα σχήμα διεστραμμένα ερωτικό, με την αποθέωση της ικανοποίησης των ενστίκτων και τη διαμόρφωση της κουλτούρας του ψυχεδελισμού.
Αυτή η κριτική μας δεν αποτελεί κάποια ηθικιστική υπερβολή.
Ο Theodor Adorno, ως διακεκριμένος μουσικολόγος, συνηγόρησε υπέρ μιας νέας μουσικής, της οποίας η λειτουργία θα ήταν να καθιστά τον κόσμο παράφρονα και τρελό, όπου το άτομο «θα δοκιμάζει το ίδιο τη διάσπασή του».
Θέλησε δηλαδή να προσδιορίσει την παραφροσύνη ως την αληθινή υγεία, καθώς μόνο αυτή ήταν κάτι υγιές σε μία άρρωστη (από φασισμό και νεκροφιλία) κοινωνία.
Με αυτό, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να απηχεί την εμμονή ενός άλλου μέλους της σχολής, του Erich Fromm, ενός σεξομανή, γιού ραβίνου (εξάλλου όλη η ομάδα είχε κάνει ταλμουδικές μελέτες), ο οποίος στο έργο του Τhe Anatomy of Human Destructiveness (H ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας) είχε διαγνώσει από την πλευρά του πως: «η νεκροφιλία είναι η τυπική διαστροφή του “φασιστικού μυαλού”».
Είναι μία ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί με το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ εντ ρολ.
Ενώ η Σχολή της Φρανκφούρτης και τα συνέδρια Macy’s είχαν μία θεσμική και ακαδημαϊκή χροιά, ο Εβραίο-Γερμανός ψυχίατρος Wilhelm Reich, προσέλαβε ένα διαφορετικό ρόλο, αυτό του “αντισυστημικού επαναστάτη”.
Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για έναν κανονικό πράκτορα του νέο-γνωστικισμού με σημαντικότατη αντι-παραδοσιακή δράση, η οποία στόχευε ιδιαίτερα τις νέες γενιές.
Με τα βιβλία του, όπως Η Σεξουαλική Επανάσταση, Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, Η Δολοφονία του Χριστού κλπ. δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα ανατροπής των ηθών με νέο-γνωστικά χαρακτηριστικά.
Είχε δε την πονηρή έμπνευση να δώσει υλικό-ενεργειακή υπόσταση στο γνωστικό Πλήρωμα αντικαθιστώντας το με μία φανταστική “θεοποιημένη” ενέργεια, την “οργόνη”, η οποία ήταν, σύμφωνα με τις θεωρίες του, η “θεραπευτική ενέργεια του σύμπαντος”.
Η πολιτιστική επανάσταση, ο μύθος της σεξουαλικής απελευθέρωσης και η σχετική ψυχική μόλυνση των αδύναμων μυαλών, το κίνημα του ’68 -γεννημένο όχι τυχαία στο Berkeley – προέρχονται από τα προαναφερθέντα κέντρα και προσωπικότητες.
Είναι αυτή η ομάδα που μετά τον πόλεμο φυλάκισε τον ποιητή Ezra Pound και πρότεινε τη φυσική του εξόντωση, διότι όπως έλεγαν ήταν «μια αθεράπευτη αυταρχική προσωπικότητα».
Είναι αναγκαίο να πούμε, ότι τα αποτελέσματα και οι τεχνικές που επινοήθηκαν από τη Σχολή εναντίον της “προκατάληψης” υιοθετήθηκαν για ψυχοπολιτικούς σκοπούς από τις μεγαλύτερες οργανώσεις κατασκοπείας και αντικατασκοπείας ώστε να ωθήσουν ολόκληρους λαούς να δεχθούν ή να απορρίψουν συγκεκριμένες “αξίες”.
Αναφερόμαστε φυσικά στις Άγγλο-αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Τώρα θα πρέπει να μιλήσουμε για τη λονδρέζικη πλευρά της μεγάλης επιχείρησης που παρήγαγε στις δυτικές μάζες τη γνωστή “αλλαγή του παραδείγματος”.
Θα αναφέρουμε τις συνεδριάσεις του Macy, που μετά τον πόλεμο αφιερώθηκαν στη δημιουργία μιας επιστημονικής τεχνικής ικανής να «προβλέπει, να οργανώνει και να καθορίζει τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές».
Σε αυτές συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός Ιουδαίων ερευνητών, όπως ο Arturo Rosenblueth, ο Norbert Wiener, ο Paul Lazarsfled, ο Kurt Lewin και ο Roman Jakobson, αποφασισμένων, όπως και οι συνάδελφοί τους στις ΗΠΑ, να εξαλείψουν την “αυταρχική προσωπικότητα”.
Για να κατανοηθεί η σημασία των αποτελεσμάτων τους, φθάνει να πούμε οτι ο Noam Chomsky τα χρησιμοποιεί στις θεωρίες του πάνω στη γλωσσολογία.
Ας μην ξεχνάμε, πως όποιος κυριαρχεί επί της γλώσσας, όποιος γίνεται ο δάσκαλος του δημόσιου λόγου, κυριαρχεί επί ολόκληρων των κοινωνιών.
Όπως δηλαδή γίνεται σήμερα με την “πολιτική ορθότητα”.
Μεταξύ των εκπροσώπων των συνεδρίων Macy, ξεχώριζε ο Kurt Zadok Lewin, ο συνιδρυτής της ψυχολογίας της Gestalt, εφευρέτης των “δυναμικών της ομάδας” και μελετητής της “συλλογικής νοοτροπίας υπό την επήρεια του στρες”.
Το έργο του άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στο Ινστιτούτο Tavistock του Λονδίνου.
Αυτό το ενδιαφέρον ινστιτούτο, εν μέρει ψυχιατρική κλινική και εν μέρει σώμα των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων, ιδρύθηκε και διευθύνθηκε επί μακρόν από τον dr. John Rawling Rees, ψυχίατρο με το βαθμό του ταξιάρχου.
Εκεί, μεταξύ των άλλων, μελετήθηκαν και οι όψεις του ψυχολογικού πολέμου.
Το 1945, ο ταξίαρχος Rees, στο βιβλίο του The shaping of Psychiatry by War, πρότεινε πως μέθοδοι ανάλογες με εκείνες που εφαρμόστηκαν στον πόλεμο, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν, στην περίοδο της ειρήνης, για τον κοινωνικό έλεγχο.
Από το 1947, ο ταξίαρχος Rees έκανε καριέρα στον οργανισμό του ΟΗΕ, όπου δημιούργησε την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και συνεργάστηκε με τον Sir Julian Huxley, που τότε ήταν επικεφαλής της Unesco.
Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι στην Ιερουσαλήμ βρίσκεται η Εταιρεία για την Νοητική Υγεία, καθοδηγούμενη από τον δρ. Abraham Weinberg, έναν άνθρωπο του Tavistock.
Η εταιρεία αυτή επικέντρωσε την προσοχή της και στους Παλαιστίνιους της Γάζας, τραυματισμένους από τις αγριότητες του κατακτητή και συμπέρανε πως: «Τουλάχιστον εκατό χιλιάδες παλαιστίνιοι της Γάζας, το 10% του πληθυσμού, έχουν περάσει από τις ισραηλινές φυλακές και έχουν υποστεί βασανιστήρια.
Πολλά δε από τα θύματα είναι παιδιά, δεδομένου ότι ο ισραηλινός νόμος θεωρεί ενήλικο όποιον είναι πάνω από 12 ετών.
Κατά συνέπεια, πολλοί από αυτούς, παρουσιάζουν σημάδια νοητικών αλλοιώσεων: αλαλία, αϋπνία, ξεσπάσματα και απρόκλητη βία κατά των μελών της οικογένειας».
Το προαναφερθέν πρόγραμμα για τη νοητική υγεία στη Γάζα δημιουργήθηκε από έναν κλάδο του Tavistock σε συνεργασία με την Israel Psychoanalytic Association και χρηματοδοτείται από τις αμερικανικές και αγγλικές κυβερνήσεις.
Επισήμως, έχει ως σκοπό να «αντιμετωπίσει τα ψυχικά προβλήματα των τραυματισμένων παιδιών της Ιντιφάντα (1987) και την αποκατάσταση των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων και θυμάτων βασανιστηρίων».
Όμως όχι για να τους θεραπεύσει…
Όπως γράφει ο δρ. Jerrold Post, στο Bulletin of Political Psychology, αυτά τα τραύματα μπορούν να είναι “usefully mined”, δηλαδή να αξιοποιηθούν επωφελώς, όπως όταν σκάβουμε σε ένα ορυχείο ακατέργαστων αλλά πολύτιμων υλικών.
Για ποιο σκοπό άραγε;
Έχω ήδη περιγράψει σε ένα παλαιό μου άρθρο, πως η ισραηλινή ψυχιατρική δημιούργησε τη Hamas, ως ένα “τρελό” κίνημα, ανορθολογικά εξτρεμιστικό, για να αποδυναμώσει την PLO του Αραφάτ, που προχωρούσε πολύ στην ειρηνευτική διαδικασία και που την οποία το Ισραήλ δεν μπορούσε να απορρίψει γιατί θα δυσφημιζόταν παγκοσμίως.
Ήταν τότε που γεννήθηκε το είδος του ισλαμιστή τρομοκράτη βομβιστή αυτοκτονίας, πλασμένο από την ισραηλινή ψυχιατρική και δίνοντας έτσι τη δικαιολογία για να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις και να σφίξει ο κλοιός γύρω από τη Γάζα.
Sidney Gottlieb
Τέλος, δεν μένει παρά να αναφερθούμε, εν συντομία, στο μυστικό και παράνομο πρόγραμμα νοητικού ελέγχου της CIA, υπό την ονομασία MK-Ultra.
Αυτό προτάθηκε από το τότε νούμερο 2 της CIA, τον James Angleton που υιοθέτησε την ιδέα του Sidney Gottlieb, ο οποίος, ως επικεφαλής του χημικού τμήματος της υπηρεσίας, κέρδισε σύντομα τη φήμη του “μαύρου μάγου” και του δόκτορα των “βρώμικων τεχνασμάτων” (“Black Sorcerer”, “Dirty Trickster.”).
Παρασκεύαζε δηλητήρια και πειραματιζόταν με ψυχοτρόπες ουσίες ικανές να επιτυγχάνουν το νοητικό έλεγχο και να κάνουν τους ανθρώπους να δέχονται οτιδήποτε πράγμα.
Γι’ αυτό το σκοπό, έδωσε LSD, χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν, σε Αμερικανούς βετεράνους του πολέμου με ψυχικές διαταραχές.
Πειραματίστηκε ακόμη και με παραισθησιογόνα μανιτάρια από τη Νότια Αμερική.
Στη δεκαετία του ’60 πρότεινε στον Eisenhower να βρει κάποιον που θα πλησίαζε τον Φιντέλ Κάστρο και θα έριχνε θάλλιο μέσα στα παπούτσια του, κάτι που θα τον έκανε να χάσει τη γενειάδά του…
Το πρόγραμμα MK Ultra αποκαλύφθηκε και έτσι προκλήθηκε ένα δημόσιο σκάνδαλο, κατόπιν του οποίου (φαινομενικά) το πρόγραμμα σταμάτησε.
Εάν φυσικά είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι ένα σύνολο πολύτιμων δεξιοτήτων, τεχνικών ψυχικού ελέγχου, ψυχοτρόπων ουσιών και μεθόδων ανάκρισης, μπορεί να “πάει χαμένο”.
Η εμφάνιση περιοδικών μοναχικών δολοφόνων και τελευταίως, ανισόρροπων περιθωριακών που ξαφνικά γίνονται ισλαμιστές καμικάζι, αφήνει κάποιες υπόνοιες ως προς το εάν εγκαταλείφθηκαν αυτές οι μέθοδοι…
Σημειώσεις:
Όλα όσα περιγράψαμε, καταδεικνύουν την αδυναμία του αστικού δημοκρατικού συστήματος να προστατέψει τις κοινωνίες από τη δράση ομάδων και λόμπι, τα οποία δεν επιφέρουν ανατροπές με τα όπλα ή τις εξεγέρσεις, αλλά μόνο με την αλλαγή των κοινωνικών ηθών και δομών, διαμέσου της χρήσης ψυχολογικών και νοητικών μεθόδων.
Έχοντας βέβαια την υποστήριξη από τεράστια οικονομικά κεφάλαια.
Αποδεικνύεται επίσης, πόσο δίκιο είχε ο Πλάτωνας όταν απέρριπτε τη δημοκρατία ως ανίκανη να προστατέψει τον ανθρώπινο ψυχισμό από τις αρνητικές επιδράσεις και στην Πολιτεία υποστήριζε τη λογοκρισία, την επιτήρηση όλων των ομαδικών δραστηριοτήτων και ακόμη και τον έλεγχο των μουσικών ακουσμάτων.
Άρθρο του Maurizio Blondet
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου