ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ……

Εμείς θα παραθέσουμε τους μύθους ή τα πραγματικά γεγονότα. Εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

ΠΛΑΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΠΗΛΟ

*** Η Εύα πλάστηκε από πηλό από την πλευρά του Αδάμ.
*** Η Πανδώρα των Αρχαίων Ελλήνων, πλάστηκε από πηλό, από τον Ήφαιστο.
*** Κάτι το απαγορευμένο έκαναν και η Εύα και η Πανδώρα. Και οι δυο περιπτώσεις έχουν τρανή ομοιότητα. Μετά την πράξη τους ( η μία έφαγε τον απαγορευμένο καρπό και η άλλη άνοιξε το απαγορευμένο κουτί ) συνειδητοποίησαν τις δυσκολίες της ζωής.

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΘΕΟΥΣ

Ολοι οι Μεγάλοι από τη μακρινή αρχαιότητα ως τον Ιησού, γεννήθηκαν κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες:
*** Ο Δίας γεννήθηκε στο Δικταίο Αντρο (σπήλαιο) της Κρήτης.
*** Κατά την Ελληνική Μυθολογία, η Μήτις, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, εθεωρείτο από τους αρχαίους προσωποποίηση της φρόνησης. Από την ένωσή της με το Δία, γεννήθηκε ο Πόρος. Από τον Πόρο και την Πενία γεννήθηκε ο Ερωτας, κατά τους Ορφικούς.
*** Ο Ασκληπιός ήταν γιος της Ισχύος και του θεού Απόλλωνα.
*** Ο Αδωνις που νεκραναστήθηκε γεννήθηκε από την αιμομιξία του Θεία με την κόρη του Σμύρνα (1500 π.Χ).
*** Ο Ορφέας ήταν γιος του Απόλλωνα – ή του Οίαγρου – και της Πιερίδας μούσας Καλλιόπης και γεννήθηκε σε σπήλαιο της Πιμπλείας της Πιερίας( 1410 π.Χ.).
*** Ο Ναύπλιος ο Α’, ήταν γιος της Αμυμώνης, κόρης του Δαναού, και του Ποσειδώνα( 1400 π.Χ).
*** Ο Περσέας ήταν γιος της Δανάης και του Δία( 1380 π.Χ.).
*** Ο Ηρακλής ήταν γιος της Αλκμήνης και του Δία(1260 π.Χ).
*** Ο Θησέας ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Αίθρας (1230 π.Χ). Και πάρα πολλοί άλλοι ακόμη.
*** Ο Μέγας Αλέξανδρος ελέγετο και νόθος γιος της Ολυμπιάδας.
*** Ο Ιησούς γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, με την επέμβαση του Αγίου Πνεύματος, τη δε γέννησή του σε σπήλαιο «συνόδευσε» ένα λαμπερό αστέρι.

ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ

*** Η Θυσία του Αβραάμ. Ενώ επρόκειτο κατ εντολή του θεού να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ, που είχε αποκτήσει με την ετεροθαλή αδελφή του Σάρα, τελευταία στιγμή ο θεός άλλάξε γνώμη και στη θέση του έβαλε ένα αρνί.
*** Η θυσία της Ιφιγένειας. Ενώ η Ιφιγένεια επρόκειτο να θυσιαστεί στην Αυλίδα από τον πατέρα της Αγαμέμνονα, ύστερα από χρησμό του Μάντη Κάλχα, για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν τα πλοία για την Τροία, η Αρτεμη την άρπαξε και στη θέση της άφησε ένα ελάφι.
Εγιναν και οι δύο την ίδια εποχή, γύρω στο 1200 π.Χ. Περισσότερα

ΣΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ

Ο Περσέας (1320 π.Χ) σώθηκε από τη θάλασσα μέσα σ ένα κιβώτιο. Ο Μωϋσής (12ος ή 11ος αιών) σώθηκε μέσα σ’ ένα καλάθι από το νερό του ποταμού. Μωϋσής στα εβραϊκά σημαίνει “σωθείς από το νερό”.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα πλάστηκαν οι Ελληνικοί μύθοι και μετά οι Εβραϊκοί.

ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΝΕΡΟ

**** Όταν ο λαός του Ισραήλ, μετά την έξοδο από την Αίγυπτο δίψασε στην έρημο, ο Μωϋσής χτύπησε με το ραβδί του στη γη και βγήκε νερό.
*** Η Αμυμώνη, κόρη του Δαναού, όταν στέρεψαν οι πηγές χτύπησε στο Αργος ένα σημείο με την τρίαινα του Ποσειδώνα και βγήκε νερό.
*** Στην Τροιζήνα υπήρχε- και υπάρχει – η Ιπποκρήνη – κρήνη, βρύση αλόγου – που είχε δημιουργηθεί από το χτύπημα του ποδιού του Πήγασου, του φτερωτού αλόγου του ήρωα Βελλερεφόντη. Σήμερα ( 2003), σ όλο εκείνο το σημείο, πάνω στους βράχους, υπάρχουν βαθουλώματα που έχουν σχήμα οπλής αλόγου.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΝΕΡΩΝ

*** Κατά την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο, ο Μωϋσής χτύπησε με το ραβδί του την Ερυθρά θάλασσα, και τα νερά αποχώρησαν, χωρίστηκαν στα δύο. Αυτοί πέρασαν, αλλά όταν πήγαν να περάσουν και οι Αιγύπτιοι στρατιώτες που τους κυνηγούσαν, τα νερά ξανάρθαν και αυτοί πνίγηκαν.
*** Ο ΑΕΡΟΠΟΣ , γιος του Ηρακλείδη Τήμενου του Αργους, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, μαζί με τα αδέλφια του Γουάνο και Περδίκα, πήγαν στη Λεβαία της Μακεδονίας – βρισκόταν κοντά στην Ιλλυρία (Αλβανία)- όπου αρχικά έγιναν βοσκοί του βασιλιά. Όμως ο βασιλιάς είδε στον ύπνο του ένα όνειρο, σύμφωνα με το οποίο, ο Περδίκας θα γινόταν ιδρυτής δυναστείας. Και φοβήθηκε τόσο που αρχικά έδιωξε τα τρία αδέλφια και μετά έβαλε τους στρατιώτες του να τους σκοτώσουν. Οι στρατιώτες έσπευσαν να εκτελέσουν τη διαταγή του βασιλιά. Τους πρόφτασαν τη στιγμή που τα τρία αδέλφια περνούσαν ένα ποτάμι. Εκείνα πέρασαν κανονικά, αλλά μόλις πήγαν να περάσουν οι στρατιώτες, τα νερά ανυψώθηκαν και τους έπνιξαν. Ετσι τα τρία αδέλφια γλίτωσαν.

Αναστάσεις

*** Ο Αδωνις , γιος από την αιμομιξία του Θεία και της κόρης του Σμύρνας, νεκραναστήθηκε από την Αφροδίτη όταν τον έφαγε αγριόχοιρος.
*** Ο Ιππόλυτος αναστήθηκε από τον Ασκληπιό, αφού σκοτώθηκε, όταν αφήνιασαν τα άλογα που έσερναν το άρμα του, στην Επίδαυρο.
*** Νεκραναστήθηκαν ο Οσιρις, ο Αττις, ο Διόνυσος, η Περσεφόνη και άλλοι.
*** Νεκραναστήθηκε ο Ιησούς σύμφωνα με τα γνωστά.

ΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

*** Όταν ο Ηρακλής παντρεύτηκε τη Δηιάνειρα στην Αιτωλοακαρνανία , την πήρε και ξεκίνησαν για την ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Τίρυνθα.
Όταν όμως έφθασαν στον Κήνο ποταμό, βρήκαν εκεί τον Κένταυρο Νέσσο – μισό άνθρωπο, μισό άλογο- να μεταφέρει τους ταξιδιώτες στην πλάτη του, από το ένα μέρος του ποταμού στο άλλο, έναντι αμοιβής.
Ετσι πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα να την μεταφέρει. Όμως στη μέση της διαδρομής θέλησε να τη βιάσει. Αυτή έβαλε τις φωνές, και τότε ο Ηρακλής τον σκότωσε με το τόξο του.
Ο Νέσσος πριν πεθάνει συμβούλεψε τη Δηιάνειρα να μαζέψει αίμα από την πληγή του και αφού το ανακατέψει με λάδι, να το φυλάξει, και σε περίπτωση που ο Ηρακλής θα ήθελε να τη χωρίσει, να τον άλειφε με το υγρό αυτό, για να μείνει κοντά της.
Στη διαδρομή ο Ηρακλής πολέμησε με τους Δρύοπες, με τους Λαπίθες και τον Κύκνο. Μαζί του πολεμούσε και η Δηιάνειρα η οποία πληγώθηκε στον ένα μαστό.
Αλλά αργότερα όταν ο Ηρακλής αιχμαλώτισε την όμορφη Ιόλη, η Δηιάνειρα ζήλεψε, και τότε θυμήθηκε το « ερωτικό φίλτρο του Νέσσου». Άλειψε λοιπόν το χιτώνα του Ηρακλή με αυτό το υγρό και του τον έδωσε να τον φορέσει.
Αμέσως μόλις τον φόρεσε ο Ηρακλής, άρχισε να νοιώθει φοβερούς πόνους, τόσο δυνατούς που δε μπορούσε να τους αντέξει. Γι αυτό ζήτησε να καεί για να απαλλαγεί, αφού αλλιώς δεν μπορούσε να φύγει το δηλητήριο.
Πάνω στο βουνό Οίτη, λοιπόν, μάζεψαν ξύλα, κάθισε πάνω στο σωρό ο Ηρακλής. Αλλά όταν κάποιος έβαλε φωτιά, ένα νέφος – μέσα σε αστραπές και βροντές – κατέβηκε από τον ουρανό, τον άρπαξε και χάθηκε στα ύψη.
Κατά άλλους αναλήφθηκε πάνω σε άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα.
Κι όπως λέει ο Απολλόδωρος, μεταφέρθηκε στο Ολυμπο, μεταξύ των Θεών, όπου σύζυγός του έγινε η Ηβη.
Τότε η Δηιάνειρα που κατάλαβε την απάτη του Νέσσου, αλλά και επειδή έγινε, χωρίς να το θέλει, αιτία του θανάτου του Ηρακλή, κρεμάστηκε και τάφηκε πάνω στην Οίτη.
*** Ο προφήτης Ηλίας, ο μεγάλος προφήτης του Ισραήλ (873-853 π.Χ., κατά την Βίβλο αναλήφθηκε στους ουρανούς πάνω σε άρμα.
*** Σαράντα μέρες μετά την Ανάστασή του ο Ιησούς, παρέλαβε τους μαθητές του και πήγε στη Βηθανία όπου οι κάτοικοι τον δέχονταν με αγάπη και ευλάβεια. Εκεί ενώ τους ευλογούσε, μπροστά στα μάτια όλων, άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό ώσπου μία νεφέλη τον τύλιξε και χάθηκε από τα μάτια τους.

ΠΡΟ 50.000 ΧΡΟΝΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Η εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος κατάφερε να διαχω­ρίσει τον εαυτό του από τα ζώα τοποθετείται χοντρικά γύρω στα 50.000 χρόνια πριν από την εποχή μας.
Αυτό υποστήριξε ο Ιταλός καθηγητής προϊστορικών σπουδών Ε. Ανάτι, ύστερα από πολυετείς μελέτες παρα­στάσεων διάφορων σπηλαίων. Δηλαδή, τοποθετεί την ανακά­λυψη του ανθρώπινου «εγώ» στον άνθρωπο του Νεάντερ­ταλ, στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή. Υπολογίζεται ότι ο άνθρωπος αυτός εξελίχθηκε μέσα σε ένα εκατομμύριο χρόνια στην Ευρώπη. Δεν μιλούσε, εκτός από κραυγές και συνεννοείτο με νοήματα, όπως οι Βουσμάνοι της Αφρικής σήμερα, που ζουν σε σπηλιές τα τοιχώματα των οποίων διακοσμούν με διάφορες γραφικές παραστάσεις. Κατά τα άλλα έχουν τη δική τους νοηματική γλώσσα.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Βέβαια, η άποψη αυτή είναι αντίθετη με όσα αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει, όμως, κάποτε να δεχτούμε όλοι την αλήθεια: Οτι όσα αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι συμβολικά ή αλληγορικά, αλλά κατά περίεργο συ­μπυκνωμένη π εξέλιξη του αν­θρώπου, σε μια εποχή, ενώ τα διάφορα γεγονότα της εξέλιξης συνέβησαν σε διάστημα δισε­κατομμυρίων χρόνων.
Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ
Ο Θεός, το σύνολο της ύλης και της ενέργειας, το Σύμπαν, έπλασε από πηλό τον Αδάμ, το πρώτο ζωντανό κύτταρο, πριν 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Το κύτταρο αυτό διχοτομήθηκε (μηχανισμός του πολλαπλα­σιασμού των κυττάρων) και έτσι από την πλευρά του δημιουργήθηκε η Εύα. Οι ακτινο­βολίες του Σύμπαντος που έδωσαν ζωή στο πρώτο κύτταρο είναι η πνοή, που «φύσηξε ο Θεός».
ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Κύλησαν δισεκατομμύρια χρόνια, ώσπου φτάσαμε από το πρώτο κύτταρο στον άνθρω­πο. Πριν 28 εκατομμύρια χρό­νια εντοπίζεται το πρώτο αν­θρωποειδές, ο αιγυπτιοπίθηκος. Λίγα εκατομμύρια χρόνια αργότερα, σε άλλα σημεία της Γης, εντοπίζονται άλλα ανθρω­ποειδή. Η εξέλιξη των ειδών έχει διασκορπίσει ανθρωποει­δή με διαφορετική μορφή σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Οι ακτινοβολίες του Σύ­μπαντος εργάζονται συστηματι­κά και προγραμματισμένα για την εξέλιξη των ειδών. Και οι ακτινοβολίες αυτές βασίζονται στις ανακυκλήσεις των διάφο­ρων άστρων.
Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ
Όμως, η εξέλιξη οδηγεί τον άνθρωπο στην…. παρακοή των εντολών του Θεού. Όταν συ­μπληρώνεται κάποιος αστρικός κύκλος (το «μήλο», ο «απαγο­ρευμένος καρπός» που λέει η Π. Διαθήκη, πιθανότατα στην εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ, όπως αναφέρει ο κα­θηγητής Ανάτι), ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το πνευματικό «εγώ» του, την ύπαρξή του. Κάτι που για να γίνει χρειάζεται ένα σχετικό αριθμό ατόμων. Προσπαθεί να αξιοποιήσει τις ιδέες του, να πάψει να υποτάσσεται στο μοιραίο του. Έτσι….παρακούει το Θεό. Και χάνει τον παράδεισο που ως τότε του χάριζε η άγνοια, η ως τότε ζωώδης ύπαρξή του.
Ο «όφις» είναι οι οφιοειδείς ηλεκτρομαγνητικές ροπές και ακτινοβολίες. Τις οποίες στη σειρά Σύμπαν-Πλανητικό σύστημα –Γη -Άνθρωποι – άτομο, συλλαμβάνει πρώτα η γυναίκα. Γι αυτό η Εύα «έφαγε πρώτη τον απαγορευμένο καρ­πό». Κι επειδή οι άνθρωποι «έφαγαν από το δέντρο της γνώσης, συνειδητοποίησαν την ύπαρξή τους και άρχισαν τις ενσυνείδητες επι­θυμίες, π τάση της ικανοποίη­σής τους θα ήταν κουραστική, γιατί θα χρειαζόταν περισσό­τερη προσπάθεια.

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΥΕΣ

Για όλα αυτά μας πείθει και η ύπαρξη, ακόμη και σήμερα, διαφόρων αγρίων φυλών, στη Νότια Αφρική και στην Αυ­στραλία, που καθεμία ζει σε κάποια γνωστή χρονική στιγμή του «παρελθόντος» του εξελιγμένου κόσμου. Και κυκλοφο­ρούν σκεπασμένοι μόνο με «φύλλο συκής». Γεγονός που αποδεικνύει ότι ανθρωποειδή υπήρξαν σε όλα τα σημεία του πλανήτη και ότι αυτά δεν εξελίχθηκαν ταυτόχρονα, λόγω της διαφοράς των χρωμάτων του ηλιακού φάσματος που πέφτει ή αντανακλάται σε κάθε τόπο. Κι ούτε μπόρεσαν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα, κάνοντας τη Γη Πύργο της Βαβέλ! Το μόνο καινό στους παλαιανθρώπους είναι οι απεικονίσεις των τοιχογραφιών στα σπήλαια, πράγμα που διαπιστώνει και ο καθηγη­τής Ανάτι. Και ήταν φυσικό αυτό, αφού όλοι οι άνθρωποι, κάθε φυλής, βλέπουν τα ίδια πράγματα με – σχεδόν – τον ίδιο τρόπο.
Κάτι το απαγορευμένο έκαναν και η Εύα και η Πανδώρα. Και οι δυο περιπτώσεις έχουν τρανή ομοιότητα. Μετά την πράξη τους ( η μία έφαγε τον απαγορευμένο καρπό και η άλλη άνοιξε το απαγορευμένο κουτί ) συνειδητοποίησαν τις δυσκολίες της ζωής.

Η ΕΥΑ, Η ΠΑΝΔΩΡΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Έτσι έχουν επιστημονικά τα πράγματα, αλλά εμείς επιμένουμε στο σκοτάδι της παλαιάς Διαθήκης. Που μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τους Εβδομήκοντα πριν 2.000 χρόνια, και εξακολουθεί να μας « κοιμίζει» ακόμη. Παρά τις τόσες σύγχρονες ανακαλύψεις. Που είναι πια ξεπερασμένη και για τους ίδιους τους Εβραίους που την «σκαρφίστηκαν».
Ακόμη οι μαθητές και οι μαθήτριες των σχολείων διδάσκονται «μπερδεμένα» πράγματα, που, αντί να τους βάλλουν στο σωστό δρόμο, τους αποπροσανατολίζουν και τους οδηγούν στο δρόμο της αμφισβήτησης.
### Από τη μια πλευρά μαθαί­νουν για το χάος, για το Θεό, για τις έξι μέρες της δημιουρ­γίας, για τον Αδάμ και την Εύα που πλάστηκαν από πηλό, για τον κατακλυσμό του Νώε, για τον Πύργο της Βαβέλ, για τη θυσία του Ισαάκ.
### Από την άλλη μαθαίνουν για το αρχέγονο χάος, για τους 12 Θεούς του Ολύμπου, για τους Τιτάνες και τους Εκατόγχει­ρες κι ένα σωρό άλλες δυνά­μεις. Μαθαίνουν για την πρώ­τη γυναίκα, την Πανδώρα, που έπλασε ο Ήφαιστος από πηλό με εντολή ταυ Δία. Μαθαίνουν ακόμη οτι αυτή άνοιξε το απα­γορευμένο κουτί και ξεχύθη­καν όλα τα δεινά του ανθρώ­που, κι έμεινε σ αυτό μόνο η ελπίδα. Ακόμη, μαθαίνουν για το Δευκαλίωνα, το γενάρχη των Ελλήνων, και τον κατα­κλυσμό της εποχής του, κα­θώς και για τη θυσία της Ιφιγέ­νειας.
### Τέλος, τρίτη και σύγ­χρονη άποψη μαθαίνουν τη σειρά δημιουργίας του πλανη­τικού μας συστήματος από το χάος , των γεωλογικών μεταβολών της Γης, τη δημιουργία του πρώ­του μονοκύτταρου οργανισμού μέσα στη λάσπη, και την εξέλιξή του ως τα διάφορα είδη τους ήμερα.

ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΥΓΧΥΣΗ

Κι αναρωτιέμαι: Γιατί όλα αυτά τα μπερδεμένα που μόνο σύγχυση φέρνουν;
Γιατί δε λέμε απλά:
Ο Θεός είναι Ένας, το σύνο­λο της ύλης και της ενέργειας, χημικά και πνευματικά ανθρωπόμορφος, που καθορίζει τη μοίρα της Γης, του ανθρώπου, όλων των ειδών. Αυτός ο Θεός είναι πα­ντογνώστης (αφού όλες οι ιδέες υπάρχουν στο Σύμπαν) κι έχει όλες εκείνες τις ιδιότη­τες που λέει η Θρησκεία μας, εξαιτίας της αρμονίας και της τάξης του Σύμπαντος.
Γιατί δε λέμε ότι οι υποδιαι­ρέσεις της ακτινοβολίας και των μαγνητισμών του Σύμπαντος είναι οι αρχάγγελοι, οι ­άγγελοι, οι άγιοι της θρη­σκείας μας, αλλά και οι θεοί, τιτάνες, εκατόγχειρες κλπ. των αρχαίων Ελλήνων;
**Γιατί δε λέμε πως ο Χριστός είναι η απόλυτη ενσάρκωση όλων αυτών των μεμονωμέ­νων δυνάμεων, και κατά συνέ­πεια μονογενής γιος του Θεού;
** Γιατί δε λέμε ότι αυτές οι δυνάμεις, οι ακτινοβολίες, δη­μιούργησαν το πρώτο κύτταρο στη λάσπη, κι αυτό με τη δύναμή τους εξελίχτηκε ανά τους αιώνες στα σημερινά εί­δη ζωής;
** Γιατί χρησιμοποιούμε το μύθο ταυ Αδάμ και της Εύας κι ακόμη της Πανδώρας, που εί­ναι ίδιοι. Γιατί δε λέμε απλά ότι κάποια στιγμή, κάποια χρο­νική περίοδο, οι άνθρωποι απέκτησαν νόηση, συνειδητο­ποίησαν το «εγώ» τους, συνει­δητοποίησαν τις αντιξοότητες της ζωής; Μήπως το ίδιο νόη­μα δεν έχουν ο απαγορευμένος καρπός και το απαγορευμένο κουτί;
** Γιατί δε λέμε ότι οι κατα­κλυσμοί, που πραγματικά έγι­ναν από το Θεό, ήταν οι κατα­βυθίσεις ηπείρων ή περιοχών;
** Γιατί δε λέμε ότι ο Πύργος της Βαβέλ είναι η Γη, όπου διασκορπίστηκαν τα πρώτα ανθρωποειδή και κατά συνέ­πεια, όταν άρχισαν να μιλούν, χρησιμοποίησαν άλλη γλώσ­σα:
** Έπειτα, η Θυσία του Ισαάκ, δε μοιάζει με τη Θυσία της Ιφιγένειας;

ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΑΣΗ

Πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Μα δεν είναι κι απαραίτητα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν εκσυγχρονίζονται όλα αυτά με βάση τις επιστη­μονικές ανακαλύψεις που αποτελούν αδιάσειστα στοι­χεία και όχι παράδοση ή μύ­θους. Γιατί η μία επιστήμη δε συνεργάζεται με την άλλη; Κι όλες μαζί να δώσουν το πραγματικό νόημα της Θρησκείας;
Η δημιουργία του Σύμπαντος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, και ιδιαίτερα της ζωής επί της Γης, απασχόλησε ευ­θύς αμέσως τον άνθρωπο, αμέσως μό­λις έφαγε από το δένδρο της γνώσης», δηλαδή συνειδητοποίησε την ύπαρξή του, και ανάλογα με την, κατά καιρούς, πνευματική του στάθμη, ή κατά κλά­δους απασχολήσεις, ερμήνευσε το μυ­στήριο της Δημιουργίας κατά διαφο­ρετικούς τρόπους. Στη διαφορά των τρόπων και των απόψεων, συνετέλεσε και το σημείο της Γης όπου κατοικού­σε, γιατί αλλιώς φτάνουν σε κάθε ση­μείο οι ηλεκτρομαγνητικές ροπές, οι οποίες δημιούργησαν αρχικά τις σκέ­ψεις και τις ιδέες. Γι’ αυτό έχουμε διά­φορες Θρησκείες και μύθους.
Απέδωσε λοιπόν τη δημιουργία σε μια υπέρτατη δύναμη, ή αιτία, την ο­ποία ονόμασε Θεό. Και είπε: Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην ο Θεός». Λόγος όμως δεν είναι μόνο η ομιλία, αλλά το πηλίκο των διαιρέσεων μεταξύ των κοσμικών κύκλων του Σύμπαντος. Είναι το σύνολο των διασταυρώσεων και προεκτάσεων των ηλεκτρομαγνη­τικών ροπών και φωτοβολιών, που άρ­χισαν να δημιουργούν με την αμοιβαία έλξη τους τα ουράνια σώματα, μετά την πιθανολογούμενη τρομακτική έ­κρηξη που δημιούργησε το Σύμπαν, το Γαλαξία μας, το πλανητικό μας σύ­στημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα και από το οποίο ξεκινάμε.
Αυτές οι τεραστίας ισχύος ροπές, που κρατούν τους πλανήτες μετέωρους περιστρεφόμενους σε αρμονικές θέσεις μεταξύ τους και που αποτελούν τον «Θείον Λόγον», δημιούργησαν τη ζωή της Γης όχι τυχαία. ‘Ηταν πεπρωμένο να δημιουργηθεί το είδος αυτό της ζω­ής, λόγω της δημιουργηθείσης αρμο­νίας στο Σύμπαν και τις ιδιότητές της. Οι ραδιενεργές ακτινοβολίες που δι­ασταυρώθηκαν πάνω στη Γη, υπό κα­τάλληλες συνθήκες και επί ουσιών κα­ταλλήλων που αντιστοιχούσαν στις α­κτινοβολίες αυτές, δημιούργησαν την πρώτη ζώσα ύλη, τον πρώτο μονοκύτ­ταρο οργανισμό. Οι ίδιες ροπές, σε μια διχοτόμησή τους τον πολλαπλασία­σαν, τον κίνησαν προς διαφορετικά σημεία, τον έθεσαν υπό την επήρεια άλλων ηλεκτρομαγνητικών ροπών και διασταυρώσεων. Του άλλαξαν μορφή, τον κατέστησαν πολυκύτταρο και έτσι δημιουργήθηκαν με την πάροδο των χιλιετηρίδων τα διάφορα άλλα ορισμέ­να είδη ζωής, τα φυτά, τα ζώα, ο άν­θρωπος, ο οργανισμός και οι επίκτητες δυνατότητες των οποίων άρχισαν πλέ­ον να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και βελτίωση του είδους, ή αντίστροφα στην εξαφάνιση αυτών με βάση τις συ­νειδητώς ή ασυνειδήτως λαμβανόμενες τάσεις των ηλεκτρομαγνητικών ρο­πών.
‘Ετσι, φθάσαμε στη μορφή του πα­λαιανθρώπου ή αρχανθρώπου απ’ ό­που αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο κινούμενο μέσα στο σταυρό­λεξο της ζωής, δηλαδή των οριζοντίως και καθέτως λαμβανομένων ροπών, που προσπαθεί συνεχώς να ερμηνεύσει και να δαμάσει τη φύση του, να ανακα­λύψει τις πρώτες μορφές της δημιουρ­γίας, το μυστήριο της ζωής!
Η ίδια πάντοτε αιτία, η ανοδική και καθοδική τάση των ροπών, η διασταύ­ρωση αυτών, η δημιουργία πνευματι­κών σχημάτων που αποτελούν τις εκά­στοτε ανακαλύψεις, είναι εκείνη που στους αιώνες οδήγησε τον άνθρωπο στις εκάστοτε ανακαλύψεις,. στις κα­τασκευές, στις ανθρώπινες δημιουργί­ες εν γένει, στις τέχνες, στις συνήθειες και δεν είναι τίποτε άλλο από ιδέες που υπήρχαν, υπάρχουν και Θα υπάρχουν στο σύμπαν, για να προκαλούν σήμερα τη μια εφεύρεση και αύριο την άλλη, πλέον σύγχρονη και εξελιγμένη.
‘Ετσι ο άνθρωπος δεχόμενος τις φυ­σικές αυτές επιρροές, αφού κατόρθωσε να ανακαλύψει την ύπαρξή του, ξέφυγε από την άγνοια, συνειδητοποίησε το καλό και το κακό, αλλά έχασε τον πα­ράδεισο που του χάριζε η άγνοια. ξέ­φυγε από το ένστικτο, απέκτησε τη δύ­ναμη της νόησης και του ελέγχου της, άρχισε να αποκτά την εμπειρία, την πείρα, τη γνώση και τη συνείδηση. ‘Ολα αυτά έγιναν σ’ ένα προκαθορι­σμένο διάστημα, όσο χρειαζόταν για να ολοκληρωθούν οι κυκλικές κινή­σεις των αστέρων, που αντιστοιχούν στην ανθρώπινη κατασκευή και την ε­ξέλιξή της. Μετά από την ολοκλήρω­ση αυτών, ο άνθρωπος απέκτησε σω­στή κρίση.
‘Αρχισε να αποκτά ικανότητες ειδι­κές, ψυχικές, νοητικές και δυνάμεις φαντασίας και θέλησης (αποφυγή ε­πιρροών που δημιούργησαν το απωθη­μένο στο υποσυνείδητό του). Παράλληλα δεν παρέλειπε να αιτιο­λογεί στον εαυτό του την υπέρτατη αι­τία της δημιουργίας των φυτών, των ζώων, του ίδιου του εαυτού του, να στραφεί διαισθητικά σε όσα συνετέλεσαν στη δημιουργία τους και σε όσα δημιουργήθηκαν από αυτήν, να δημι­ουργεί τις τάξεις, τις ομάδες, τους κλά­δους απασχολήσεων και ενδιαφερό­ντων, των τεχνών, τα έθιμα, τις συνή­θειες κ.λ.π.
Η κατάσταση, όμως, όλων αυτών, είχε σαν αποτέλεσμα την εξέλιξη του εγκεφάλου του κυρίως σε μέγεθος και στις έλικες, γεγονός το οποίο μαρτυρεί ότι το πνεύμα αυξάνεται εξελισσόμενο και δε διαγράφεται το προηγούμενο α­πό το νεότερο, αλλά επαφίεται και αυ­τό στο νόμο της ανακυκλύσεως, της αιτίας που το δημιούργησε. Γι’ αυτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται σε ό­λους τους τομείς.
Αλλά, η μη καταστροφή του δημι­ουργηθέντος πνεύματος συνεπάγεται συνέχεια αυτού και συνεχή ύπαρξη της μιας άκρης του στον εγκέφαλό μας. ‘Ετσι βασισμένη σε νόμους καθαρώς φυσικούς, επιτακτικούς θα λέγαμε, έχουμε την αρχή του πολιτισμού, της ιστορίας του και της εξέλιξής του.
Πάνω απ’ όλα, η ανίκητη εκείνη δύ­ναμη, ο Θείος Λόγος, το σύνολο των αιτιών δημιουργίας και ανακαλύψεων, – που – είτε το ήθελε ο άνθρωπος είτε όχι – του επεβάλετο και θα του επι­βάλλεται σαν θάλασσα που δεν μπορεί να χωρέσει σε μικρό δοχείο, την ασύλληπτη σοφία, σαν στοιχεία τα ο­ποία ο εγκέφαλός του, που έστω κι αν δημιουργήθηκε από αυτόν, δύσκολα μπορεί να συλλάβει. Γιατί είναι ατέλειωτα και συνεχώς εναλλασσόμενα και μόνον υ­πό μία μορφή, προσωποποίηση, α­πεικόνιση και μία λέξη (ΘΕΟΣ) μπορεί να την καταλάβει, να την δεχτεί ανώ­δυνα ο εγκέφαλός του και να συμπορευτεί μαζί της, δια της λατρείας, δια της πίστης σε μία λέξη, η οποία στο υποσυνείδητο και το συνειδητό του εί­ναι γνωστή και ανεκτή, αποφεύγοντας έτσι την πλημμύρα των γνώσεων η οποία θα μπορούσε να τον τρελάνει, εάν δεν ήταν έτοιμος οργανικά να την δε­χτεί. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει σή­μερα από το ανθρώπινο σύνολο, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει.

ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ: ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΣΑΡΑ ΗΤΑΝ ΑΔΕΛΦΙΑ

Από τις διάφορες ιστορικές μαρτυρίες και τις μυθολογίες των διαφόρων λαών προκύπτει ότι όλοι σχεδόν οι αρχαίοι λαοί, ακόμη και οι αρκετά προηγμένοι, δεν απέδιδαν μεγάλη σημασία στην αιμομιξία.
Στην αρχαία Αίγυπτο οι γάμοι μεταξύ αδελφών, όχι μόνο επιτρεπόντουσαν αλλά και ενθαρρύνονταν, σαν μίμηση του γάμου των δύο θεών Οσιρι και Ισιδας που ήταν αδέλφια. Αυτή την τακτική ακλούθησαν και οι Πτολεμαίοι, παρ όλο που ήταν Ελληνικής καταγωγής. Εγιναν πάρα πολλοί αιμομικτικοί γάμοι μεταξύ τους, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η Κλεοπάτρα η Μεγάλη,(50 π.Χ) που παντρεύτηκε διαδοχικά τα δυο της αδέλφια, και είχε ερωτικές σχέσεις με τον Αντώνιο και τον Καίσαρα.
Από άλλες ιστορικές μαρτυρίες πληροφορούμεθα ότι οι Ινδοί, οι Αιθίοπες, οι Σκύθες, οι Τάταροι συνήθιζαν τους αιμομικτικούς γάμους, και πατέρας παντρευόταν την κόρη, γιος τη μητέρα, και αδελφός την αδελφή. Το ίδιο έκαναν και οι Πέρσες: ο βασιλιάς Καμβύσης παντρεύτηκε την αδελφή του, και ο σατράπης Σισιμίθρας τη μητέρα του. Αλλά και οι Εβραίοι, προ του Μωσαϊκού Νόμου, έκαναν αιμομικτικούς γάμους: Ο πολύς Αβραάμ και η Σάρα, που «γέννησαν» τον Ισαάκ, ήταν αδέλφια από τον ίδιο πατέρα, και οι κόρες του ανιψιού του Λωτ, είχαν σαρκικές σχέσεις με τον πατέρα τους. Μετά την καθιέρωση του Μωσαϊκού Νόμου ένα άνδρας παντρευόταν υποχρεωτικά τη χήρα του αδελφού του.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στην αρχαία Ελλάδα, κατά τους ιστορικούς χρόνους, η αιμομιξία ήταν απαγορευμένη. Ομως κατά τους προϊστορικούς δεν φαίνεται να απαγορευόταν. Ετσι αναφέρονται πολλές αιμομιξίες Θεών (Διος και Ηρας), ηρώων και προϊστορικών βασιλέων και άλλων διάσημων προσώπων. Μερικές περιπτώσεις είναι ο γάμος του Λυγκέα με την πρώτη του εξαδέλφη Υπερμήστρα, κόρη του Δαναού, του Αμφιτρύωνα με την πρώτη του εξαδέλφη Αλκμήνη (γονείς του Ηρακλή), οι σαρκικές σχέσεις του Οιδίποδα με τη μητέρα του Ιοκάστη, του Θυέστη βασιλιά του Αργους, με την κόρη του Πελοπία, σχέση από την οποία γεννήθηκε ο Αίγισθος (1200 π.Χ) κ.α.
Μια περίπτωση αιμομιξίας είναι εκείνη από την οποία γεννήθηκε ο Αδωνις, που λατρευόταν και σαν θεός.
Η Σμύρνα, κόρη του Θεία, βασιλιά της περιοχής του Λιβάνου, ερωτεύτηκε τον πατέρα της με τέτοιο ακόλαστο πάθος, που για να κοιμηθεί μαζί του, έβαλε την παραμάνα της να του πει πως μια πλούσια κυρία τον είχε ερωτευθεί, αλλά δεν ήθελε να δείξει το πρόσωπό της. Για αυτό ήθελε να τον συναντάει πάντα σε σκοτεινό δωμάτιο. Ο Θείας δέχτηκε, αλλά κάποτε ανακάλυψε ότι επρόκειτο για την κόρη του, και έσπευσε να την κατακρεουργήσει. Αυτή κρύφτηκε και από τη σχέση αυτή γεννήθηκε ο Αδωνις, που αργότερα νεκραναστήθηκε.
Πάντως στην Ελλάδα, η αιμομιξία αναγνωρίστηκε σαν εγκληματική και αξιόποινη πράξη. Ωστόσο υπήρξαν περιπτώσεις, στην Αθήνα, κατά την οποία η χήρα κάποιου, αν δεν είχε παιδιά, έπρεπε να παντρευτεί υποχρεωτικά τον αδελφό του ή τον πιο κοντινό συγγενή του. Υπήρξε δηλαδή μια χαλαρότητα, όμοια με κείνη του Μωσαϊκού Νόμου.
Παρ’ όλα αυτά, στα νεώτερα π.Χ. χρόνια, ο γνωστός Αθηναίος στρατηγός Κίμωνας παντρεύτηκε την αδελφή του, η κόρη του Θεμιστοκλή Μνησιπτολέμη, με εντολή του πατέρα της παντρεύτηκε το θείο της-αδελφό του, ο Λεωνίδας της Σπάρτης παντρεύτηκε τη Γοργώ, κόρη του αδελφού του Κλεομένη, ο Αναξιμανδρίδης παντρεύτηκε την κόρη της αδελφής του, κ.α.
Επίσης ιστορικά παρέμειναν τα αιμομικτικά ζευγάρια των γιων και των θυγατέρων του Εκατόμνου της Αλικαρνασού, του Μαύσωλου και της Αρτεμισίας και του Ιδριέως και της Αδας.
Ακόμη του Νέρωνα και της Αγριππίνας.
ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στα σημερινά χρόνια, η αιμομιξία δεν είναι αποτέλεσμα επιθυμίας και των δύο πλευρών. Ωστόσο κάπου συναντάει κανείς και τέτοιες περιπτώσεις.
Αλλά κατά κανόνα, η αιμομιξία επιβάλλεται από τον πατέρα στην ανήλικη κόρη του.
Η Ελληνική ιστορία έχει να παρουσιάσει και τέτοιες περιπτώσεις. Στη Λαμία, μάλιστα, το 1984, από την αιμομικτική σχέση πατέρα και κόρης, γεννήθηκε ένα παιδί που έμοιαζε με ψάρι.
Η Βιολογία που εξετάζει την αιμομιξία, τάσσεται αδίστακτα υπέρ της απαγόρευσής της, διότι έχει αποδειχθεί ότι οι απόγονοι τέτοιων γάμων είναι κομιστές διαφόρων «στιγμάτων» και ασθενειών, που προκαλούνται από το «ξύπνημα» αρχέγονων γονιδίων που μπορεί να οδηγήσουν και σε ανθρώπους τέρατα.
Τα πιο συνήθη προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει η αιμομιξία σε έναν απόγονό της είναι το φαινόμενο της ιχθύωσης και της μέλαινας σαυρίωσης, που είναι δείγμα επιστροφής του ανθρώπου στην εποχή που ήταν ακόμη ψάρι, σαύρα ή ερπετό, μεμβράνες, όπως οι χήνες ανάμεσα στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών, πολυδακτυλία, επιληψία, κωφαλαλία, λευκισμό, λαχωχειλία, διάφορες ψυχικές ανωμαλίες, ελαττωμένη αντίληψη και άλλα.

Ο Δαναός, ο Ηρακλής, ο Μέγας Αλέξανδρος……. και η Κλεοπάτρα

ΑΠΙΣΤΙΕΣ – ΝΟΘΟΙ – ΑΙΜΟΜΙΞΙΕΣ – ΦΟΝΟΙ

ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Πειραιάς 2003

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

….. Βρισκόμαστε γύρω στα 1530, προ Χριστού. Ο χώρος που καταλαμβάνει η Ελλάδα έχει υποστεί πολλές γεωλογικές μεταβολές από εκρήξεις ηφαιστείων, καταποντίσεις, καταβυθίσεις στεριάς και νησιών, εμφάνιση νησιών, σε τέτοιο βαθμό, που οι κάτοικοι της τότε Ελλάδας, εκμηδενίζονται. Ο Ήφαιστος, ο θεός των ηφαιστείων, έχει στήσει για καλά το εργαστήρι του στη Λήμνο, και κάθε τόσο ταράζει τα νερά της Αιγαιίδας. Πολύ παλιά οι άνθρωποι θεωρούσαν τα ηφαίστεια τέρατα που έβγαζαν από το στόμα τους φωτιά και λιωμένο σίδερο.
Όμως ο πολιτισμός του Αιγαίου, που αριθμεί πολλές χιλιετηρίδες ύπαρξης, καθώς και της Κρήτης, προσπαθεί να ξανανθίσει. Επίκεντρο η Στρογγύλη, η Ατλαντίδα, στο κέντρο του Αιγαίου, η μετέπειτα Θήρα, που πήρε το όνομά της από το Θήρα, το γιο του Αυτεσίωνα, όπου 3.500 χρόνια αργότερα ο αρχαιολόγος καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος θα ανακαλύψει το θαυμάσιο πολιτισμό της περιοχής, του 1600 π.Χ, στο Ακρωτήρι της Θήρας.
Στα 1530, λοιπόν ο Ήφαιστος, που θα μετακινηθεί στη Στρογγύλη, ( Ατλαντίδα; ) θα ξεσπάσει την οργή του πάνω σ αυτό το νησί, με φοβερή έκρηξη του ηφαιστείου, φοβερούς σεισμούς και καταποντισμούς σε όλα τα παράλια της Ελλάδας, και με τεράστια παλιρροϊκά κύματα που θα φτάσουν μέχρι τη Φοινίκη, την Ιουδαία, την Αίγυπτο και το Γιβραλτάρ.
Είναι ο σεισμός καταποντισμός-κατακλυσμός ( ο ίδιος με του Νώε), για τον οποίο ο αιγύπτιος ιερέας της Σάϊδας Κάτω Αιγύπτου, ο Σούχις, θα πει στον Σόλωνα που τον επισκέφθηκε το 580 π.Χ. – όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Κριτία»:
« Πριν περίπου 950 χρόνια, (1.530 π.Χ.) κατοίκησε τη χώρα σας η ωραιότερη και η πιο ευγενική φυλή που έζησε ποτέ πάνω στη Γη. Από αυτή τη φυλή, εσύ κι ολόκληρη η πόλη σου η Αθήνα, δεν είσαστε παρά ένας σπόρος, ένα απομεινάρι. Άγριοι σεισμοί και πλημμύρες έγιναν, και σ’ ένα μερόνυχτο, όλοι οι φιλοπόλεμοι λαοί που μάχονταν τη φυλή σου, άλλα και όλοι της φυλής σου, θάφτηκαν σαν ένα σώμα κάτω από τη γη της Ατλαντίδας κάτω από το νερό της θάλασσας».
Και έδειξε στον Σόλωνα γραπτά στοιχεία γι αυτά τα γεγονότα.
Κι ενώ οι κάτοικοι τα νησιών θα εξαφανιστούν, μεγάλες ζημιές θα πάθουν και τα παράλια της κεντρικής Ελλάδας. Θα απομείνουν μόνο όσοι ζουν στα ορεινά, ο Δευκαλίωνας με τα παιδιά του Πανδώρα, Αιθρία, Κελαινώ, Πρωτογένεια, Αμφικτύωνα, Έλληνα, Αιμονή και τη Θυϊα, ο Κραναός με την κόρη του Ατθίδα, ο Κέκροπας με την κόρη του Κρέουσα, και ο Δεσμόντης με την κόρη του Μελανθώ στην περιοχή της Στερεάς Ελλάδας, η Κερδώ, ο Φορονεύς, η Λαοδίκη, η Αργεία, ο Πελασγός, ο Λυκάων, ο Λέλεξ, και η Νιόβη στην Πελοπόννησο, και μερικοί άλλοι.
Έτσι η ζωή θα ξαναρχίσει από την αρχή στην τότε Ελλάδα, που δε λεγόταν έτσι, -είχε άλλα ονόματα – μόλις η κατάσταση θα ηρεμήσει. Οι αυτόχθονες είναι λίγοι, κι έτσι θα βρουν ευκαιρία εγκατάστασης πολλοί μετανάστες, κυρίως από την Αίγυπτο…….

ΟΙ ΔΑΝΑΪΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ

Στην Αίγυπτο υπήρχε ο θεός(!) Βήλος (Βάαλ), γιος του Ποσειδώνα και της Λιβύης. Αυτός είχε παντρευτεί την Ηερίη, που το όνομά της είχε πολύ παλιά η Αίγυπτος.
Κατά άλλους ο Βήλος είχε νυμφευθεί την Αγχινόη ή Αγχιρρόη, κόρη του Νείλου.
Παιδιά του Βήλου και της Ηερίης – η όποιας κι αν ήταν η γυναίκα του- ήταν ο Δαναός και ο Αίγυπτος- ήταν δίδυμοι. Αναφέρεται ότι αυτοί είχαν και άλλα τέσσερα αδέλφια, τους Κηφέα, Φινέα, Φοίνικα και τον Αγήνορα.
Όμως τόσο ο Δαναός όσο και ο Αίγυπτος είχαν αργείτικη καταγωγή αφού ήταν εγγονοί του Μέμφιδα, γιου της Ιούς και κόρης του Ίναχου του Αργους. Η Ιω είχε καταφύγει στην Αίγυπτο για να αποφύγει την οργή της θεάς Ήρας πριν από τον καταποντισμό – κατακλυσμό.
Αρχικά ο Αίγυπτος ορίστηκε από το Βήλο βασιλιάς της Αραβίας- την οποία ονόμασε Αίγυπτο – και ο Δαναός βασιλιάς της Λιβύης. Ο Αίγυπτος απέκτησε 50 γιους, και ο Δαναός 50 κόρες, από τις γυναίκες που παντρεύτηκε – Ευρώπη, Αντινόη, Τεγέα και Κασιέπεια.
Όμως ο Δαναός φοβόταν τους 50 γιους του Αίγυπτου. Γι αυτό ναυπήγησε πλοίο με 50 κουπιά, και μ αυτό ήρθε μαζί με τις κόρες του στο Αργος.
Έτσι ξαναγύρισε στα χώματα των πατέρων του γύρω στα 1500-1470 π.Χ., μετά από ένα πολυήμερο ταξίδι.
Σαν έφτασε εκεί ζήτησε από τον Σθενέλα, και από το γιο του Γελάνορα – γιο και εγγονό του βασιλιά Αργου αντίστοιχα – να του παραδώσουν το θρόνο, διότι του ανήκε, αφού η προγιαγιά του Ιω, ήταν κόρη του βασιλιά Ίναχου του Αργους.
Αυτοί οι δυο επιφυλάχθηκαν να απαντήσουν, και έθεσαν το θέμα σε δημοψήφισμα. Αλλά ενώ αναμενόταν η απάντηση του λαού, ένα λύκος μπήκε στην πόλη και επιτέθηκε σε ταύρο που ζούσε μέσα σ αυτή. Οι Αργείοι παρακολούθησαν την πάλη των δύο ζώων. Τελικά ο ταύρος νικήθηκε και κατασπαράχθηκε από το λύκο. Τότε οι κάτοικοι του Αργους, θεώρησαν το αποτέλεσμα οιωνό ευνοϊκό για το Δαναό και του παραχώρησαν το βασίλειο.
Μετά από αυτό ο Δαναός, έχτισε το ναό του Λυκίου Απόλλωνα και αφιέρωσε γλυπτό που παρίστανε την πάλη των δύο ζώων και μια νεαρή κοπέλα (προφανώς την Αρτέμιδα) που πετούσε πέτρες στον ταύρο. (Παυσανίας 19,3και 7).
Μετά αφιερώθηκε να διδάξει τα γράμματα, και την καλλιέργεια των αγρών στους Αργείους, να ανοίξει πηγάδια και να ποτίσει τις καλλιέργειες.
Όμως ενώ ζούσε ευτυχής με τις κόρες του, και τους υπηκόους του, κατέφθασαν στο Αργος οι γιοι του αδελφού του, που ήθελαν να παντρευτούν τις κόρες του, τις Δαναΐδες.
Υπήρξαν αντιρρήσεις, αλλά οι γιοι του Αίγυπτου, δε σήκωναν κουβέντα. Έτσι ακολούθησε ομαδικός γάμος, Αλλά την πρώτη νύχτα του γάμου οι Δαναΐδες κατάσφαξαν τους συζύγους με μικρά ξίφη που τις είχε εφοδιάσει ο πατέρας τους.
Ο μόνος γιος του Αίγυπτου που γλίτωσε ήταν ο Λυγκεύς, διότι τον ερωτεύθηκε η Δαναϊδα Υπερμήστρα, που του έτυχε, και τον φυγάδευσε.
Ο Δαναός βασίλευσε ως τα βαθιά γεράματά του.
Από μία από τις Δαναΐδες, την Αμυμώνη γεννήθηκε ο Ναύπλιος ο Α, από την ένωσή της με το Θεό Ποσειδώνα, αναφέρεται.

ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕ…… ΦΩΤΙΕΣ

Ο Λυγκέας, όταν τον φυγάδευσε η Υπερμήστρα, παρακούοντας τον πατέρα της αφού προηγούμενα κοιμήθηκε μαζί του, γεμάτος έρωτα, πήγε σε πόλη της Αργολίδας που από αυτόν ονομάστηκε Λυγκεία. Εκεί άναψε μεγάλο πυρσό, κι έτσι έστειλε μήνυμα στην Υπερμήστρα, τη γυναίκα του, που ήταν και πρώτη του εξαδέλφη, ότι είναι καλά. Ερωτευμένη κι αυτή του απάντησε με τον ίδιο τρόπο.
Αργότερα , όταν διαπιστώθηκε ότι η Υπερμήστρα ήταν έγκυος, ο Λυγκέας συμφιλιώθηκε με το Δαναό, ο οποίος είχε χαρεί που θα αποκτούσε εγγονό, και γύρισε στο παλάτι.
Όταν δε πέθανε ο Δαναός, ο Λυγκέας έγινε βασιλιάς του Αργους και έγινε ο γενάρχης του βασιλικού οίκου των Αργείων.
Όταν πέθανε ο Λυγκέας, τον διαδέχθηκε ο γιος του Άβας, ή Οβας ο οποίος τον τίμησε με ηρώο.
Τον τάφο του Λυγκέα και της Υπερμήστρας υπεδείκνυαν οι Αργείοι για πολλά χρόνια κοντά στο ηρώο, όπως αναφέρει ο Παυσανίας(11 25,4).
Από το Λυγκέα και την Υπερμήστρα, ξεκινάει το γνωστό γενεαλογικό δένδρο του Ηρακλή, που έφθασε μέχρι την Κλεοπάτρα τη Μεγάλη, 1300 χρόνια αργότερα.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΑΣΠΙΔΑ

Ο βασιλιάς του Αργους Άβας, έζησε γύρω στα 1410 π.Χ. Παντρεύτηκε την Λυσιμάχη, κόρη του Πόλυβου της Εύβοιας και την Αγλαΐα, κόρη του Μαντινέως και εγγονή του Λυκάονος.
Απόκτησε δύο γιους, τον Προίτο και τον Ακρίσιο.
Ήταν ο επιφανέστερος όλων και έκτισε την πόλη των Αβών. Υπάρχουν πολλοί θρύλοι γι αυτόν, αλλά ο γνωστότερος είναι αυτός που αναφέρεται στη θαυματουργή ασπίδα του.(«Αβαντεία ασπίς».) Σχετικά αναφέρονται τα εξής:
Κάποτε κάποιος νεαρός έτρεψε σε φυγή ολόκληρο στράτευμα, μόνο με τη μαγική δύναμη της ασπίδας του.
Αυτή τελικά περιήλθε στο Δαναό, που την κρέμασε σαν αφιέρωμα στο «Ηραίο» του Αργους.
Ο Λυγκέας τόλμησε να ξεκρεμάσει την ασπίδα και να την προσφέρει δώρο στο γιο του Αβαντα, και μόνο με αυτήν πλέον νικούσε τους αντιπάλους του, οι οποίοι μόνο που την έβλεπαν τρέπονταν σε φυγή.
Με την παράδοση αυτή συνδέεται και το έθιμο κατά το οποίο οι νικητές των αγώνων στο Αργος, έπαιρναν σαν έπαθλο εκτός από το στεφάνι και μια ασπίδα.
Είπαμε ότι ο Άβας απόκτησε δυο γιους: τον Προίτο και τον Ακρίσιο. Εμείς θα ακολουθήσουμε τον Ακρίσιο που υπήρξε προπάππος του Ηρακλή.

ΦΥΛΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ

Ο Ακρίσιος μοίρασε το βασίλειο με τον αδελφό του Προίτο. Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, κόρη του Λακεδαίμονα και της Σπάρτης, αλλά από το γάμο αυτό απέκτησε μία κόρη τη Δανάη.
Έτσι κατέφυγε στο μαντείο των Δελφών, και ρώτησε τι έπρεπε να κάμει για να αποκτήσει άρρενες απογόνους. Το μαντείο του απάντησε ότι όχι μόνο δεν επρόκειτο να γίνει πατέρας γιου, αλλά κι αν από τη Δανάη γεννιόταν εγγονός, αυτός θα τον σκότωνε.
Τότε ο Ακρίσιος για να προλάβει τον κίνδυνο έχτισε στο ανάκτορό του υπόγειο θάλαμο, τους τοίχους του οποίου κάλυψε με χαλύβδινες πλάκες. Εκεί έκλεισε τη Δανάη μαζί με την τροφό της, και γύρω-γύρω τοποθέτησε φρουρούς, ώστε να μη μπορεί να έλθει σε επαφή με άνδρα.
Να σημειωθεί ότι στην αγορά του Αργους, υπήρχε υπόγειος θάλαμος στο οποίο όπως λεγόταν είχε κτιστεί το χαλύβδινο δωμάτιο της Δανάης, το οποίο κατά τον Παυσανία ( 150 μ.Χ) καταστράφηκε από τον Αργείο τύραννο Περίλαο.
Όμως και μ αυτό δεν πέτυχε τίποτα. Η Δανάη ερωτεύθηκε κάποιο λεβεντόκορμο φύλακα και κοιμήθηκε πολλές φορές μαζί του, με την ανοχή της τροφού της.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΣΕΑ

Όμως κάποτε η Δανάη από το πάρε-δώσε με τον Αργείτη φρουρό έμεινε έγκυος και μετά εννιά μήνες γέννησε ένα μικρό αγοράκι. Όταν ο Ακρίσιος άκουσε τις φωνές του μωρού ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει.
Τότε η Δανάη για να δικαιολογηθεί του είπε ότι ο θεός Δίας είχε με θαυμαστό τρόπο εισχωρήσει, με τη μορφή χρυσής βροχής, στο θάλαμό της, πλάγιασε με το ζόρι μαζί της και την άφησε έγκυο- τότε ήταν πολύ της μόδας οι βιασμοί παρθένων από θεούς.
Ο Ακρίσιος μόλις τ’ άκουσε έγινε έξαλλος από θυμό, διέταξε να σκοτώσουν την τροφό της. Μετά, ίσως διότι δεν την πίστεψε, ίσως διότι θυμήθηκε το χρησμό, διέταξε τους στρατιώτες να κλείσουν τη Δανάη και το μωρό της σ ένα κιβώτιο, και να το ρίξουν στη θάλασσα.
Οι στρατιώτες εκτέλεσαν την εντολή του, αλλά επειδή λυπήθηκαν τη Δανάη και το παιδί της, το έφτιαξαν έτσι ώστε να μην παίρνει νερά και βουλιάξει. Ακόμα άφησαν τρύπες στο πάνω μέρος για να αναπνέουν. Μετά έριξαν το κιβώτιο στον Αργολικό κόλπο και τα ρεύματα το έσπρωξαν μακριά. Μια ιστορία ανάλογη με του Μωϋσή.
Μετά από πολλές περιπλανήσεις, τα κύματα ξέβρασαν το κιβώτιο με τη Δανάη και το μικρό – που τόχε ονομάσει Περσέα-, στη Σέριφο, το φτωχό νησί, όπου βασίλευαν δυο αδέλφια, ο Πολυδέκτης και ο Δίκτυς.
Εκεί, στην παραλία, το βρήκε ο Δίκτυς ενώ ψάρευε, το άνοιξε, και με έκπληξη είδε μέσα την όμορφη γυναίκα με το μωρό της.
Τους πήρε τότε και τους δυο και τους πήγε στον Πολυδέκτη. Αυτός γοητεύτηκε από την ομορφιά της Δανάης αλλά τη γυναίκα και το παιδί της τους πήρε ο Δίκτυς στο σπίτι του και τους έκανε μέλη της οικογενείας του.
Ο Περσέας άρχισε να μεγαλώνει σιγά-σιγά και με τον καιρό έγινε άντρας. Ο Πολυδέκτης, που στο μεταξύ είχε ερωτευθεί τη Δανάη, προσπαθούσε να την κάνει δική του, αλλά αυτή του αρνιόταν πεισματικά. Αυτός δε μπορούσε να επιμένει και πολύ γιατί η Δανάη είχε με το μέρος της τον αδελφό του το Δίκτυ, που την προστάτευε, κι αυτήν και τον Περσέα.
Όταν όμως ο Περσέας μεγάλωσε αρκετά, ο Πολυδέκτης φοβήθηκε πως αν αυτός-ο Περσέας- καταλάβαινε ότι ενοχλούσε τη μάνα του, θα το σκότωνε. Ετσι αποφάσισε να τον ξεκάνει.
Απέσπασε, λοιπόν, από το νεαρό Περσέα την υπόσχεση ότι θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας, και κείνος θα τούδινε τα μέσα να γυρίσει στο Αργος. Στην πραγματικότητα του έστηνε μια παγίδα γιατί πίστευε, ότι ο Ποσειδώνας, που είχε παντρευτεί τη Μέδουσα, θα έπνιγε τον Περσέα.
Η Μέδουσα ήταν η μοναδική θνητή από τις τρεις γοργόνες, ωραιότατη και αυτή όπως οι δύο αθάνατες αδελφές της Σθενώ και Ευρυάλη. Όμως στο κεφάλι της αντί για μαλλιά, είχε φίδια, χάλκινα χέρια και χρυσά φτερά. Κι όποιος την κοίταζε κατά πρόσωπο απολιθωνόταν.
Ανύποπτος για την παγίδα, αλλά δυνατός ο Περσέας ταξίδεψε στα νερά του Ωκεανού βρήκε τη Μέδουσα και την αποκεφάλισε. Τότε από τα σπλάχνα της Μέδουσας γεννήθηκαν ο Χρυσάωρ και ο Πήγασος, που ήταν παιδιά της από τον Ποσειδώνα.
Σ αυτή την προσπάθεια ο Περσέας βοηθήθηκε από την Αθηνά, τον Ερμή και τις Ναϊάδες, κόρες του Δία, νύμφες των γλυκών νερών.
Κατάφερε, λοιπόν, ο Περσέας να πάρει το κεφάλι της Μέδουσας, αλλά γυρίζοντας νικητής, βρήκε τη μητέρα του στους βωμούς των Θεών, μαζί με το Δίκτυ, διότι όταν εκείνος έλειπε, ο Πολυδέκτης θέλησε να βιάσει τη Δανάη.
Τότε με το φοβερό εκείνο όπλο, το κεφάλι της Μέδουσας, ο Περσέας απολίθωσε τον Πολυδέκτη. Και εγκατέστησε βασιλιά της Σερίφου το Δίκτυ.
Στο μεταξύ τα κατορθώματα του Περσέα μαθεύτηκαν και στο Αργος. Ο παππούς του ο Ακρίσιος, παρ ότι ένοιωθε και περηφάνια, ανησύχησε. Κι η ανησυχία του αυτή έγινε μεγάλος φόβος, όταν έμαθε ότι ο Περσέας βιαζόταν να γυρίσει στο Αργος για να τον γνωρίσει.
Ο Ακρίσιος, κυρίως, φοβήθηκε ότι θα τον σκότωνε, γι αυτό έφυγε από τη Λάρισα του Αργους όπου ήταν το παλάτι του, και πήγε στη Λάρισα της Θεσσαλίας, που ήταν χτισμένη δίπλα στον Πηνειό.
Ερχόμενος στο Αργος ο Περσέας, έμαθε ότι στη Λάρισα της Θεσσαλίας γίνονταν αγώνες. Τότε έστειλε τη μητέρα του Δανάη στο Αργος, κοντά στη γιαγιά του την Ευρυδίκη, κι αυτός πήγε να πάρει μέρος στους αγώνες.
Όμως όταν έριξε το δίσκο, σκότωσε έναν από τους θεατές. Αυτός ο θεατής ήταν ο παππούς του Ακρίσιος. Δηλαδή τα γεγονότα έγιναν όπως τα είχε προφητέψει το Μαντείο των Δελφών.
Ο Ακρίσιος τάφηκε έξω από τα τείχη της Λάρισας, και ο Περσέας γύρισε στο Αργος πολύ λυπημένος. Εκεί ζήτησε από το θείο του Μεγαπένθη, γιο του Προίτου και βασιλιά της Τήρυνθας να ανταλλάξουν τα βασίλειά τους, γιατί δε μπορούσε να καθίσει στο θρόνο του παππού του, που , έστω και άθελά του είχε σκοτώσει.

ΠΕΡΣΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Ο Περσέας παντρεύτηκε την Ανδρομέδα, την κόρη του Κηφέα, βασιλιά των Κηφήνων, και της Κασσιόπης, εγγονής του Αιόλου, από την Ιόπη.
Από το γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απόκτησε έξι γιους, τον Πέρση, τον Αλκαίο, τον Σθένελο, τον Ελειο, τον Μήστορα, τον Ηλεκτρίωνα, και δυο κόρες τη Γοργοφόνη και την Αυτόχθη.
Ο γιος του Πέρσης ίδρυσε την Περσία, έγινε ήρωας των Περσών, 1300 π.Χ, ο δε γιος του Αχαιμένης ίδρυσε στην Περσία τη δυναστεία των Αχαιμενιδών.
Η γνωριμία του Περσέα με την Ανδρομέδα ήταν επεισοδιακή.
Επειδή η Ανδρομέδα θεωρούσε τον εαυτό της ομορφότερη από τις Νηριίδες, την Ηρα και την Αφροδίτη, ο Ποσειδώνας έστειλε στη χώρα του Κηφέα πολλές πλημμύρες και ένα θαλάσσιο τέρας, που ζητούσαν να καταπιούν τη χώρα.
Το Μαντείο αποφάνθηκε ότι για να σωθεί η χώρα του έπρεπε να δώσει την Ανδρομέδα να τη φάει το τέρας. Ο Κηφέας δεν υπάκουσε αρχικά στο χρησμό, αλλά τελικά εξαναγκάστηκε από το λαό του, να δέσει την Ανδρομέδα σ ένα παραθαλάσσιο βράχο.
Εκεί η Ανδρομέδα θρηνώντας περίμενε την ώρα που θα την κατασπάραζε το τέρας.
Όμως για καλή της τύχη πέρασε από κει το πλοίο του Περσέα, ενώ γύριζε με το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Περσέας την πλησίασε, άκουσε την ιστορία της και ένοιωσε λύπη γι αυτήν.
Αλλά η Ανδρομέδα είναι τόσο ωραία που ο Περσέας την ερωτεύεται. Τότε αποφασίζει να τη σώσει, αφού πρώτα προσεύχεται στο θεό Ερωτα, και να την κάνει γυναίκα του. Με την οποία απέκτησε τα παιδιά που είπαμε.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΣΕΑ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Αλκαίος ήταν ένας από τα παιδιά του Περσέα. Παντρεύτηκε τη Λαονόμη , κόρη του Γοινέως από το Φενεό, ή την Υπονόμη-αδελφή του Θηβαίου ήρωα Μενοικέα- ή κατά άλλους μία από τις αδελφές του Πέλοπα, τη Λυσιδίκη ή την Αστυδάμεια.
Βασίλεψε στην Τίρυνθα. Και από το γάμο του απόκτησε τον Αμφιτρύωνα, και την Αναξώ.
Ο γιος του Αμφιτρύωνας παντρεύτηκε την Αλκμήνη, κόρη θείου του Ηλεκτρίωνα, αδελφού του πατέρα του – πρώτη του εξαδέλφη.
Εκείνη την εποχή, 1280 π.Χ. –περίπου – ο πεθερός του και Θείος του Ηλεκτρίωνας είχε πόλεμο με του Τάφιους, γιατί είχαν σκοτώσει τα οκτώ παιδιά του.
Οι Τάφιοι που λέγονταν και Τηλεβόες, ήταν πειρατικός λαός που κατοικούσε σ ένα νησί, στα παράλια της Ακαρνανίας απέναντι από τη Λευκάδα και την Ιθάκη. Το νησί λεγόταν Τάφος, και η θάλασσα στην περιοχή εκείνη ονομαζόταν Ταφία, ή Τηλεοβοϊς.
Τα παιδιά, λοιπόν, του Πτερέλαου, βασιλιά των Ταφίων, για να υποστηρίξουν τα δικαιώματα του παππού τους Ταφίου-Μέστωρα, πατέρα του Πτερέλαου , πάνω στην περιουσία του Ηλεκτρίωνα, πήγαν μαζί με πολλούς άλλους στο Αργος να αρπάξουν τα βόδια του.
Επακολούθησε μεγάλη συμπλοκή, κατά την οποία σκοτώθηκαν και τα παιδιά του Ηλεκτρίωνα, αλλά και τα παιδιά του Πτερέλαου.
Όμως ο Ηλεκτρίωνας ήθελε να τιμωρήσει τους Τάφιους. Κι αυτό το ανάθεσε με το ζόρι στο γαμπρό του Αμφιτρύωνα, με την εντολή να μην αγγίξει την Αλκμήνη αν πρώτα δε τελειώσει την αποστολή του.
Ετσι ο Αμφιτρύωνας θέλοντας και μη ξεκίνησε να πολεμήσει τον Πτερέλαο.
Ο Ποσειδώνας είχε δωρίσει στον Πτερέλαο μια χρυσή τρίχα, που τον είχε κάνει αθάνατο και ανίκητο. Οταν όμως τον πολεμούσε ο Αμφιτρύωνας, η κόρη του Πτερέλαου Κομαιθώ, που συμπάθησε τον Αμφιτρύωνα, έκοψε από το κεφάλι του πατέρα της τη χρυσή τρίχα και τότε αυτός πέθανε πράγμα που επέτρεψε την κατάληψη του νησιού από τον Αμφιτρύωνα.
Η Κομαιθώ ήταν ιέρεια στο ναό της Τρικλαρίας Αρτέμιδας. Είχε ερωτευθεί τον Μελάνιππο, αλλά ο πατέρας της αρνιόταν αυτό το γάμο, γι αυτό και τον εκδικήθηκε με αυτό τον τρόπο.
Σ όλο αυτό το διάστημα ερωτοτροπούσε με τον αγαπημένο της μέσα στο ιερό της Αρτέμιδας, η οποία για να τιμωρήσει την ασέβεια, εξωλόθρευε ανθρώπους της περιοχής με πείνα και ξηρασία. Τότε οι κάτοικοι ζήτησαν τη γνώμη του Μαντείου των Δελφών, το οποίο έδωσε χρησμό να θυσιαστούν οι δύο εραστές, και αυτό να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με θύματα τους ωραιότερους νέο και νέα. Από την ανθρωποθυσία αυτή, απάλλαξε τους κατοίκους ο Θεσσαλός ήρωας Ευρύπυλος το 12^ο αιώνα π.Χ, όπως γράφει ο Παυσανίας ( VII 19 ),
Όμως όσο καιρό έλειπε ο Αμφιτρύωνας στην εκστρατεία, ο Δίας πήρε τη μορφή του, και πήγε και κοιμήθηκε με την Αλκμήνη. Εκείνη εξαπατήθηκε και δεν έφερε καμιά αντίρρηση, γιατί πίστευε ότι είναι ο άνδρας της.
Όταν, όμως γύρισε πραγματικά ο Αμφιτρύωνας, η Αλκμήνη κατάλαβε ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί, και του φέρθηκε ένοχα και μουδιασμένα. Ο Αμφιτρύωνας ζήτησε να μάθη το λόγο που του φέρθηκε έτσι. Εκείνη προσπάθησε να του εξηγήσει ότι την εξαπάτησε ο Δίας. Τώρα που ήξερε ότι ήταν ο Δίας, είναι άλλο θέμα. Γιατί αν το ήξερε δε θα πήγαινε μαζί του.
Ο Αμφιτρύωνας δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα και άναψε φωτιά να την κάψει ζωντανή. Αλλά ο Δίας έφερε θυελλώδη βροχή που έσβησε τη φωτιά.
Τότε ο Αμφιτρύωνας πείστηκε για την αθωότητα της συζύγου του. Μετά από καιρό η Αλκμήνη γέννησε δίδυμα, τον Ηρακλή και τον Ηφικλή. Ο Αμφιτρύωνας θέλησε να μάθει πιο ήταν το δικό του το παιδί.
Στην παράκλησή του η Ηρα, έστειλε δυο φίδια – δράκους στην κούνια των διδύμων, τα οποία ο Ηρακλής που είχε υπερφυσικές δυνάμεις, τα έπνιξε. Κι αποδείχτηκε έτσι ότι αυτός ήταν παιδί του Δία. Κι ο Ιφικλής του Αμφιτρύωνα. Ωστόσο ο Αμφιτρύωνας δεν αδιαφόρησε για τον Ηρακλή, αλλά φρόντισε να μεγαλώσει με μεγάλη φροντίδα και στοργή σαν να ήταν πραγματικός του γιος.
Εδώ θα παρατηρήσουμε ότι όλοι οι …νόθοι της αρχαιότητας, που αποδεικνύονταν δυνατοί άνδρες και ήρωες, που τους θεωρούσαν ημίθεους, προέρχονταν από την συνεύρεση των μανάδων τους με Θεούς. Όπως ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας και τόσοι άλλοι.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Όταν ο Ηρακλής έγινε άντρας, πραγματοποίησε του 12 άθλους του. Που όμως έχουν χιλιοειπωθεί και χιλιογραφτεί, γι αυτό δε θα αναφερθούμε σε αυτούς. Θα αναφερθούμε όμως στις γυναίκες του είναι πάρα πολλές και άγνωστες. Σ όσες καταφέραμε να ανακαλύψουμε, φυσικά, γιατί αυτός όπου βρισκόταν…. παντρευόταν κι έσπερνε και από ένα ή περισσότερα παιδιά:
Η ΜΕΓΑΡΑ
Ο Ηρακλής παντρεύτηκε τη Μεγάρα, κόρη του Κρέοντα των Θηβών, με την οποία απόκτησε τον Αντίμαχο, πατέρα του Αμφιάνακτα, και παππού του Οίτυλου και του Δηιφόντη.
Η ΑΥΓΗ
Από την Αύγη, κόρη του Αλεου της Τεγέας, το Γλυνό, το Μήσιππο. τον Αγαμηδίδα, πατέρα του Θέρσανδρου και παππού της Αναξάνδρας.
Η ΕΥΒΩΤΗ
Από την Ευβώτη απόκτησε το Βοίο, το Δηίωνα και τον Αγέλαο πατέρα του Κροίσου της Λυδίας.
Η ΜΙΔΑ
Από τη Μίδα , κόρη του Φύλακος, βασιλιά των Δρυόπων, απόκτησε το Φαίστο, πατέρα του Ρόπαλου , και παππού του Ιππόλυτου. Ακόμη τον Αντίοχο, πατέρα του Φίλα, παππού του Ιππότη, και προπάππου του Αλήτη που βασίλεψε στην Κόρινθο.
Η ΑΣΤΥΟΧΗ
Από την Αστυόχη, πάλι κόρη του Φύλακος, απόκτησε τον Τληπτόλεμο της Ρόδου.
Η ΟΜΦΑΛΗ
Η Ομφάλη ήταν κόρη του Ιορδάνη. Από αυτήν απόκτησε τον Αλκαίο , 3^ο βασιλιά της Λυδίας.
ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΘΕΣΠΙΟΥ
Από την κόρη του Θέσπιου βασιλιά της Βοιωτίας Αγλαία, απόκτησε τον Αντιάδη, από την Κέρδη τον Ιόβα, από τη Μάγνη τον Βουκόλο, από τη Λυσιδίκη τον Τέλη και από την Τοξικράτη το Λύκιο.
Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Ηρακλής είχε πάρα πολλές γυναίκες, κι ότι όλες το θεωρούσαν τιμή τους να ‘χουν ένα παιδί με τον Ηρακλή, έστω και αν ήταν αδελφές. Είχε τουλάχιστον 10 γυναίκες και περίπου 30 παιδιά.
Η ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ
Η τελευταία γυναίκα του, από την οποία απόκτησε τον Υλλο που συνέχισε το γενεαλογικό του δένδρο μέχρι το Μέγα Αλέξανδρο και την Κλεοπάτρα, ήταν η Δηιάνειρα.
Η Δηιάνειρα ήταν μια αμαζόνα, κόρη του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέα (Αιτωλοακαρνανία) και της Περίβοιας ή Αλθαίας κόρης του Θεστίου. Ηταν αδελφή του Μελέαγρου, και μόνο αυτή και η αδελφή της Γοργώ δεν μεταμορφώθηκαν σε πτηνά από του θεούς, όταν θρηνούσαν για το θάνατο του αδελφού τους.
Ο Ηρακλής που συνάντησε το Μελέαγρο στον Αδη, έμαθε για αυτήν και πήγε στον Οινέα να τη ζητήσει για γυναίκα του. Μέχρι τότε η Δηιάνειρα πολεμούσε σαν άντρας, και φρόντιζε πολύ τον πατέρα της.
Όμως στην επιθυμία του αυτή ο Ηρακλής βρήκε αντίπαλο τον Αχελώο. Τότε οι δύο αντίζηλοι αγωνίστηκαν με έπαθλο την αμαζόνα. Ο Ηρακλής νίκησε τον Αχελώο, του έσπασε, μάλιστα, και ένα από τα κέρατά του.
Μετά το γαμήλιο γλέντι, ο Ηρακλής πήρε τη Δηιάνειρα και ξεκίνησαν για την ιδιαιτέρα του πατρίδα, την Τίρυνθα.
Όταν όμως έφθασαν στον Κήνο ποταμό, βρήκαν εκεί τον Κένταυρο Νέσσο – μισό άνθρωπο, μισό άλογο- να μεταφέρει τους ταξιδιώτες στην πλάτη του, από το ένα μέρος του ποταμού στο άλλο, έναντι αμοιβής.
Ετσι πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα να την μεταφέρει. Όμως στη μέση της διαδρομής θέλησε να τη βιάσει. Αυτή έβαλε τις φωνές, και τότε ο Ηρακλής τον σκότωσε με το τόξο του.
Ο Νέσσος πριν πεθάνει συμβούλεψε τη Δηιάνειρα να μαζέψει αίμα από την πληγή του και αφού το ανακατέψει με λάδι, να το φυλάξει, και σε περίπτωση που ο Ηρακλής θα ήθελε να τη χωρίσει, να τον άλειφε με το υγρό αυτό, για να μείνει κοντά της.
Στη διαδρομή ο Ηρακλής πολέμησε με τους Δρύοπες, με τους Λαπίθες και τον Κύκνο. Μαζί του πολεμούσε και η Δηιάνειρα η οποία πληγώθηκε στον ένα μαστό.
Αλλά αργότερα όταν ο Ηρακλής αιχμαλώτισε την όμορφη Ιόλη, η Δηϊάνειρα ζήλεψε, και τότε θυμήθηκε το « ερωτικό φίλτρο του Νέσσου». Αλειψε λοιπόν το χιτώνα του Ηρακλή με αυτό το υγρό και του τον έδωσε να τον φορέσει.
Αμέσως μόλις τον φόρεσε ο Ηρακλής, άρχισε να νοιώθει φοβερούς πόνους, τόσο δυνατούς που δε μπορούσε να τους αντέξει. Γι αυτό διέταξε να ανάψουν φωτιά πάνω στο βουνό Οίτη, για να καεί. Όμως μόλις κάθισε πάνω στα ξύλα, ένα σύννεφο κατέβηκε μέσα σε βροντές και πήρε τον Ηρακλή στον ουρανό.
Τότε η Δηιάνειρα που κατάλαβε την απάτη του Νέσσου, αλλά και επειδή έγινε, χωρίς να το θέλει, αιτία του θανάτου του Ηρακλή, κρεμάστηκε και τάφηκε πάνω στην Οίτη.
Από τη Δηιάνειρα ο Ηρακλής απόκτησε ακόμη τον Ανίκητο, τον Ερύθρα που δημιούργησε τις Ερυθρές, τη Μακαρία, τον Οδίτη, και τον Ευρύπυλο.

Ο ΥΛΛΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΛΗ

Απ’ όλα τα παιδιά του Ηρακλή, ο γιος του με τη Δηιάνειρα, ο Υλλος, ήταν εκείνος που έμελλε να είναι ο γενάρχης δύο μετέπειτα κλάδων, που ο ένας όδευσε προς τη Σπάρτη και ο άλλος προς τη Μακεδονία.
Ο Υλλος, μιας και πέθαναν οι γονείς του, υιοθετήθηκε από το βασιλιά των Δωριέων της Θεσσαλίας τον Αιγίμιο. Όταν μεγάλωσε τέθηκε επικεφαλής εκστρατείας των Δωριέων στην Τίρυνθα, για να ανακαταλάβει το θρόνο του Ηρακλή που είχε σφετεριστεί ο Ευρυσθέας. Η εκστρατεία αυτή ονομάστηκε κάθοδος των Ηρακλειδών. Ο Υλλος σκότωσε τον Ευρυσθέα, ξαναπήρε το θρόνο, αλλά θέλησε να καταλάβει όλη την Πελοπόννησο. Για το σκοπό αυτό μονομάχησε με το βασιλιά της Τεγέας Εχεμο, μεταξύ Μεγάρων και Κορίνθου, αλλά νικήθηκε και σκοτώθηκε.
Ο Υλλος είχε παντρευτεί την Ιόλη, κόρη του φημισμένου τοξότη Ευρύτη, βασιλιά της Οιχαλίας, που είχε αιχμαλωτίσει ο Ηρακλής.
Στην πραγματικότητα, την Ιόλη είχε αγαπήσει παράφορα ο Ηρακλής, όμως ο πατέρας της Εύρυτος δεν ήθελε να είναι η κόρη του παλλακίδα του Ηρακλή, αφού είχε σύζυγο τη Δηιάνειρα. Γι αυτό και ο Ηρακλής έκανε πόλεμο κατά του Ευρύτη τον νίκησε και σκότωσε τόσο αυτόν όσο και τους γιους του. Τότε η Ιόλη, που βρισκόταν σε απόγνωση, προσπάθησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τα τείχη. Όμως τα φορέματά της πιάστηκαν στα κλαδιά κάποιου δένδρου και σώθηκε. Εκεί την αιχμαλώτισε ο Ηρακλής. Αλλά δεν πρόλαβε να τη χαρεί γιατί η Δηιάνειρα, του άλειψε το μανδύα με το «ερωτικό φίλτρο» του Νέσσου και ο Ηρακλής κάηκε.
Ετσι την παντρεύτηκε ο Υλλος, με την οποία απόκτησε τον Κλεοδαίο.

ΠΡΟΣ ΣΠΑΡΤΗ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ο Κλεοδαίος απόκτησε τον Αριστόμαχο και τη Λεώνασσα σύζυγο του Νεοπτόλεμου (του Αχιλλέως) πατρός του Πύρρου.
Ο Αριστόμαχος τον Τήμενο, τον Αριστόδημο και τον Κρεσφόντη.
Ο Αριστόδημος τον Ευρυσθένη που γέννησε τον Αγι της Σπάρτης και τον Προκλή που γέννησε τον Ευρυπώντα.
Ο Τήμενος, μεταξύ άλλων, απόκτησε τους Αρχέλαο, Αέροπο, Γουάνο και Περδίκα που πήγαν προς Μακεδονία.
Ο ΑΡΧΕΛΑΟΣ ( 1100 π.Χ ), λοιπόν, γιος του Τήμενου, αφού εκδιώχθηκε από τα αδέλφια του, μετανάστευσε στη Μακεδονία, που είχε πάρει το όνομά της από τον εγγονό του Δευκαλίωνα , το Μακεδόνα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι τα παιδιά του Μακεδόνα έδωσαν το όνομά τους σε άλλες περιοχές, όπως η Πιερία, η Βέρροια, η Ημαθία και άλλες.
Πήγε, λοιπόν, ο Αρχέλαος στο βασιλιά της Μακεδονίας – Θράκης, Κισσέα, ο οποίος, αφού ήταν βασιλόπουλο τον δέχτηκε με φαινομενική χαρά, και του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε την κόρη του για γυναίκα του, και αργότερα και το θρόνο του, αν τον βοηθούσε να νικήσει σε μια δύσκολη πολεμική επιχείρηση.
Ο Αρχέλαος που ήταν παλικάρι, του το υποσχέθηκε, και πραγματικά εξετέλεσε την αποστολή του με επιτυχία. Ομως ο Κισσέας δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Σχεδίαζε μάλιστα να τον ρίξει σε λάκκο με αναμμένα κάρβουνα. Αλλά το πληροφορήθηκε ο Αρχέλαος, και την κατάλληλη στιγμή έριξε εκείνος το βασιλιά στο λάκκο.
Μετά, με διαταγή του Απόλλωνα, έφυγε νοτιοδυτικά, ακολουθώντας μία αίγα –κατσίκα- ώσπου βρήκε ένα θαυμάσιο τοπίο με καταρράκτες. Εκεί σταμάτησε και ίδρυσε την πόλη Αιγές, (Μύθοι Υγίνου 219), παλαιά ονομασία της Εδεσσας.
Ο ΑΕΡΟΠΟΣ, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, μαζί με τα αδέλφια του Γουάνο και Περδίκα, πήγαν στη Λεβαία της Μακεδονίας – βρισκόταν κοντά στην Ιλλυρία (Αλβανία)- όπου αρχικά έγιναν βοσκοί του βασιλιά. Όμως ο βασιλιάς είδε στον ύπνο του ένα όνειρο, σύμφωνα με το οποίο, ο Περδίκας θα γινόταν ιδρυτής δυναστείας. Και φοβήθηκε τόσο που αρχικά έδιωξε τα τρία αδέλφια και μετά έβαλε τους στρατιώτες του να τους σκοτώσουν. Οι στρατιώτες έσπευσαν να εκτελέσουν τη διαταγή του βασιλιά. Τους πρόφτασαν τη στιγμή που τα τρία αδέλφια περνούσαν ένα ποτάμι. Εκείνα πέρασαν κανονικά, αλλά μόλις πήγαν να περάσουν οι στρατιώτες, τα νερά ανυψώθηκαν και τους έπνιξαν. Ετσι τα τρία αδέλφια γλίτωσαν.

Η ΝΕΑ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ

Στη Μακεδονία πήγε και ο Κάρανος, γιος του Αριστοδαμίδα, Ηρακλείδης κι αυτός – εγγονός του Ηρακλή και της Αύγης, κόρης του Αλεου της Τεγέας. Όμως παρ όλα όσα αναφέρουν οι ιστορικοί, Θεόπομπος, Διόδωρος, Ηρόδοτος και άλλοι, τα ακριβή ίχνη των Ηρακλειδών – Τημενιδών, χάνονται μέσα στη άχλη των χρόνων, – ποιός ξέρει ακριβώς για πόσα χρόνια -ώσπου εμφανίζεται ο πρώτος ιδρυτής της νέας Μακεδονική Δυναστείας, ο Περδίκας ο Α ( 800-700 π.Χ). Που και κατά τους ιστορικούς, αλλά και όπως δείχνουν τα ονόματα των μετέπειτα βασιλέων ( Περδίκας, Αέροπος, Αργαίος κα ), ήταν απόγονος του Ηρακλή και του Τήμενου.
Γιος του ιδρυτή της νέας δυναστείας Περδίκα Α, ήταν ο Αργαίος, που έζησε μετά το 700 –680. Και φυσικά βασίλεψε στη Μακεδονία.
Τον Αργαίο διαδέχτηκε ο γιος του Φίλιππος ο Α’ (621- 558). Και το Φίλιππο ο γιος του Αέροπος (540-498).Σε νομίσματα της εποχής του τον συναντάμε με το όνομα « ΑΕΡΟΠ».
Τον Αέροπα διαδέχτηκε ο γιος του Αλκέτας. Και αυτόν ο γιος του Αμύντας ο Α.

ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙ… ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Ο Αμύντας ο Α΄’ (540-498 π.Χ.) είναι γνωστός διότι επί των ημερών του κατακτήθηκε το Μακεδονικό κράτος από τους Πέρσες, αφού προηγήθηκαν δραματικά γεγονότα. Ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν κατάφερε να αναπτύξει τη στρατιωτική οργάνωση του κράτους του, και το 514 βρέθηκε κάτω από την πίεση τω Περσών, που είχαν ήδη καταλάβει τη Θράκη και τώρα ζητούσαν υποταγή της πλούσιας Μακεδονίας.
Για το σκοπό αυτό ο στρατηγός Μεγάβαζος, επικεφαλής των Περσικών δυνάμεων στη Θράκη, έστειλε στην αυλή του Αμύντα επτά επίσημους Πέρσες να ζητήσουν «γην και ύδωρ», σημάδια της υποταγής.
Ο Αμύντας φιλοξένησε τους Πέρσες, και προκειμένου να αποφύγει καταστροφές και σκοτωμούς, ήταν έτοιμος να υπογράψει τη συμφωνία της υποταγής. Όμως κατά τη διάρκεια συμποσίου, οι Πέρσες που είχαν στο μεταξύ μεθύσει, ζήτησαν να πλαγιάσουν με τις γυναίκες του ανακτόρου, και άρχισαν να ξεστομίζουν προσβλητικές κουβέντες γι αυτές.
Τότε ο νεαρός γιος του Αμύντα, ο Αλέξανδρος θύμωσε τόσο με τους Πέρσες αλλά και με την ανοχή του πατέρα του, που κατέστρωσε ένα σατανικό σχέδιο:
Είπε στους Πέρσες, πριν από τα όργια, να περάσουν στο λουτρό και στο καλλωπιστήριο, να γίνουν ωραιότεροι, και μετά να γυρίσουν στους κοιτώνες για να χαρούν τις όμορφες Μακεδόνισσες. Και έτσι κι έγινε. Όμως στους κοιτώνες τους Πέρσες περίμεναν στρατιώτες του Αμύντα, ντυμένοι γυναίκες, και τους σκότωσαν.
Ετσι ο Αλέξανδρος έσωσε προς στιγμήν την τιμή του παλατιού, αλλά μετά από λίγο ο Μεγάβαζος, κατέλαβε τη Μακεδονία.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ

Ο Αλέξανδρος ο Α’ (495-448 π.Χ.), ανέβηκε στο θρόνο όταν πέθανε ο πατέρας του Αμύντας Α’. Αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την περσική κυριαρχία και ακολούθησε τον Ξέρξη στην εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας. Αλλά πολλές φορές επέδειξε προς τους Ελληνες τα φιλικά του αισθήματα, γι αυτό και ονομάστηκε Φιλέλλην. Τέτοια αισθήματα έδειξε και κατά τη μάχη των Θερμοπυλών, αλλά και των Πλαταιών, οπότε εστράφη κατά των νικημένων Περσών και τους αποτελείωσε.
Ο Αλέξανδρος ο Α’, απόκτησε τέσσερις γιους, τον Αλκέτα, τον Περδίκα τον Β’, το Φίλιππο και τον Αμύντα.
Απ όλους αυτούς επικράτησε ο Περδίκας Β’, ο οποίος κατάφερε να παραγκωνίσει τα αδέλφια του, και ανέβηκε στο θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του (445 π.Χ). Στην αρχή συγκυβέρνησε με τα αδέλφια του Αλκέτα και Φίλιππο, αλλά μετά σφετερίστηκε τα δικαιώματα του Αλκέτα και έδιωξε το Φίλιππο. Ηταν πανούργος και δολοπλόκος, αλλά και εύστροφος πολιτικός.
Ο Περδίκας Β’ παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα, την οποία μετά το θάνατό του παντρεύτηκε ο νόθος γιος του Αρχέλαος, που τον διαδέχτηκε και στο θρόνο. Ο Αρχέλαος και η Κλεοπάτρα απόκτησαν ένα γιο τον Ορέστη, που έγινε βασιλιάς μικρός και επιτροπευόταν από κάποιο συγγενή του ονόματι Αέροπο.
Υπήρξαν κι άλλοι Μακεδόνες βασιλείς, όμως ο κλάδος του Ηρακλή, μετά τον Αλέξανδρο Α’, συνεχίστηκε από το γιο του Αλκέτα, που απόκτησε ένα γιο, τον Αριδαίο. Ο Αριδαίος απόκτησε τον Αμύντα τον Γ’, πατέρα του Φίλιππου Β’.
Ο Φίλιππος Β’, εκτός από το Μέγα Αλέξανδρο – αν και λέγεται ότι ήταν νόθος γιος της συζύγου του Φιλίππου Ολυμπιάδας – απόκτησε ένα νόθο γιο με την Αρσινόη, τον Πτολεμαίο Σωτήρα, που ίδρυσε τη δυναστεία των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο.
Αλλά κι αν ο Πτολεμαίος ο Α’ δεν ήταν νόθος γιος του Φιλίππου, ήταν σίγουρα η συνέχεια των Ηρακλειδών-Τημενιδών, αφού η μητέρα του Αρσινόη, ήταν κόρη του στρατηγού Μελέαγρου που προήρχετο από αυτόν τον κλάδο.

ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Α Ο ΣΩΤΗΡ

Ο Πτολεμαίος, μετά το θάνατο του Φιλίππου Β’, προσελήφθη από το Μέγα Αλέξανδρο στη σωματοφυλακή του. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν κι αυτός απόγονος του Ηρακλή. Ο Πτολεμαίος πήρε μέρος σε όλες τις μάχες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επειδή δε τον υπερασπίστηκε, όταν ο στρατηλάτης τραυματίστηκε, ονομάστηκε «Σωτήρ».
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε και έγινε η διανομή του κράτους μεταξύ των στρατηγών, ο Πτολεμαίος Α’ ο Σωτήρ ανέλαβε τη σατραπεία της Αιγύπτου (323 π.Χ). Εδωσε πολλές και σκληρές μάχες με διαφόρους, και τελικά επικράτησε στην Αίγυπτο. Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, την κόρη του Αντίπατρου, αλλά και την ετεροθαλή αδελφή του Βερενίκη, και απέκτησε πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων και τον Πτολεμαίο Β, που τον αντικατέστησε στο Θρόνο της Αλεξάνδρειας (309-246 π.Χ.)

ΠΙΟ ΣΤΕΝΕΣ ΑΙΜΟΜΙΞΙΕΣ ΚΑΙ ΦΟΝΟΙ

Ο Πτολεμαίος Β’, παντρεύτηκε αρχικά την Αρσινόη, κόρη του βασιλιά της Θράκης Λυσίμαχου, αλλά γρήγορα τη χώρισε για να παντρευτεί την αδελφή του, επίσης Αρσινόη. Επειδή είχε προστριβές με όλα τα αδέλφια του, ονομάστηκε ειρωνικά Φιλάδελφος.
Τον Πτολεμαίο Β’, διαδέχτηκε ο γιος Πτολεμαίος Γ’ ο Ευεργέτης, που είχε αποκτήσει με την πρώτη του γυναίκα την Αρσινόη του Λυσίμαχου.
Ο Πτολεμαίος Γ’ (279-222), παντρεύτηκε σε ηλικία 13 ετών, την πρώτη του εξαδέλφη Βερενίκη, με την οποία απόκτησε τον Πτολεμαίο Δ’, το Φιλοπάτορα, που τον διαδέχθηκε.
Ο Πτολεμαίος Δ’, (240-211),έκφυλος, μέθυσος και γενικά άσωτος, θανάτωσε τη μητέρα του Βερενίκη και τον αδελφό του Μάγα γιατί τον επέκριναν για τις ασωτείες του. Ελέγετο δε ότι είχε σκοτώσει και τον πατέρα του.
Παντρεύτηκε την αδελφή του Αρσινόη, με την οποία ύστερα από μακρά στειρότητα – την είχε παραμελήσει επιδιδόμενος σε διάφορα όργια- απόκτησε ένα γιο. Όμως τελικά σκότωσε και την Αρσινόη.
Ο γιος του ονομάστηκε Πτολεμαίος Ε’ ο Επιφανής (211-180 ). Παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα, κόρη του Αντίοχου του Σύρου. Απόκτησε ένα γιο τον Πτολεμαίο ΣΤ’, αλλά δηλητηριάστηκε από το περιβάλλον του.
Ο Πτολεμαίος ΣΤ’ (187-146) ανέλαβε τη βασιλεία με την κηδεμονία της μητέρας του.
Είχε παντρευτεί την αδελφή του Κλεοπάτρα. Αλλά μετά το θάνατο της μητέρας του, οι Αλεξανδρινοί τον έδιωξαν και ανακήρυξαν βασιλέα, τον αδελφό του Πτολεμαίο το Φύσκωνα. Φύσκων λεγόταν γιατί είχε μεγάλη κοιλιά.
Ο Πτολεμαίος Ζ’ ο Φύσκων (γεννήθηκε το 180 π.Χ.) , ανάγκασε την χήρα του αδελφού του – και αδελφή του- να τον παντρευτεί, ενώ παράλληλα έσφαξε το μικρό γιο της, μέσα στην αγκαλιά της. Ο Φύσκων με την Κλεοπάτρα – την αδελφή και χήρα- απέκτησε το Μεμφίτη. Αλλά μετά τη χώρισε, και παντρεύτηκε την κόρη της και κόρη του αδελφού του Πτολεμαίου ΣΤ’ ( ανιψιά του) Κλεοπάτρα Κόκκη, με την οποία απόκτησε δύο γιους, τον Πτολεμαίο Η’ και τον Πτολεμαίο Θ-Αλέξανδρο, και τρεις κόρες με το όνομα Κλεοπάτρα. Όταν μετά 15 χρόνια, ο γιος του Μεμφίτης με τη βοήθεια της μητέρας του, ανακηρύχτηκε βασιλιάς, ο Φύσκων τον συνέλαβε, τον σκότωσε, τον τεμάχισε, και τον έστειλε στη μητέρα του Κλεοπάτρα μέσα σε ξύλινο κιβώτιο.

ΓΑΜΟΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Η ΜΕΓΑΛΗ
Τον Φύσκωνα, διαδέχτηκε ο Πτολεμαίος Η’ ( γεννήθηκε το 144 π.Χ). Αυτός αρχικά παντρεύτηκε τη μεγάλη του αδελφή Κλεοπάτρα. Αλλά αναγκάστηκε να τη χωρίσει και να παντρευτεί την άλλη αδελφή του, Κλεοπάτρα Σελήνη. Η τρίτη Κλεοπάτρα είχε παντρευτεί τον αδελφό του Πτολεμαίο Θ’ –Αλέξανδρο.
Βασίλεψαν διαδοχικά οι Πτολεμαίοι Η’, Θ’, και Ι’, αλλά κάποτε ξέμειναν από βασιλιάδες, και απευθύνθηκαν στα νόθα. Ετσι βασιλιάς έγινε ο νόθος γιος του Πτολεμαίου Η’, ο Πτολεμαίος ΙΑ’ ο Αυλητής ( 59 π.Χ).
Ο Αυλητής παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Κλεοπάτρα Ε’. Και με αυτή απόκτησε τον Πτολεμαίο ΙΒ’ και Πτολεμαίο ΙΓ’, καθώς και την Κλεοπάτρα την Μεγάλη. Είναι πολύ μεγάλη και διαδεδομένη η ιστορία της. Μέχρι και ταινίες έχει γίνει.
Η Κλεοπάτρα, αρχικά παντρεύτηκε το μεγάλο αδελφό της Πτολεμαίο ΙΒ’ και μετά τον άλλο Πτολεμαίο ΙΓ’ (ήταν 11 ετών όταν την παντρεύτηκε). Παράλληλα η Κλεοπάτρα είχε ερωτικές σχέσεις με τον Αντώνιο, αλλά και με τον Ιούλιο Καίσαρα της Ρώμης, με τον οποίο απέκτησε τον Καισαρίωνα (47 π.Χ). Αυτός αναγορεύτηκε βασιλιάς της Αλεξάνδρειας από την Κλεοπάτρα, πριν αυτοκτονήσει. Αλλά τελικά δολοφονήθηκε.
Ετσι έκλεισε ένας αμαρτωλός κύκλος, και σταμάτησε να φουντώνει ένα γενεαλογικό δένδρο που είχε φυτρώσει πολύ πριν το 1500 π.Χ. κι είχε σαν κύριο κορμό τον Ηρακλή.

Τα προγραφέντα έχουν αντληθεί από την ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ http://www.koutouzis.gr/

SHARE

ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ

θέλω να δώσω φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θυσίασαν την προσωπική τους ελευθερία καιπολλοί περισσότεροι την ζωή τους για την ΠΑΤΡΙΔΑ, ώστε να υπάρχουμε εμείς σήμερα ως Έθνος και πολίτες αυτής της ένδοξης χώρας που λέγετε ΕΛΛΑΔΑ….

• 
• 
• 
• 
•