…Δεν σε λυπάμαι ρε Γιώργη…
Κι ας διάλεξες για τάφο σου τα κύματα....
Κι ας έπεσες χωρίς χειροκροτήματα....
Είναι βαριά αυτήν η μέρα.
Την οθόνη του υπολογιστή μου στοιχειώνει η φωτογραφία σου να με κοιτά κατάματα και να με ελέγχει.
Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου κλαίω σαν να σε ήξερα προσωπικά... δε σε ήξερα. Ούτε εσύ με ήξερες μα σαν επέλεξες αυτό το επάγγελμα, την προστασία μου είχες στο μυαλό σου κι ας μη με ήξερες προσωπικά... κι αυτό σήμερα με βαραίνει.
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη. Σε θαυμάζω...
Την οικογένειά σου λυπάμαι, τα παιδιά και τη γυναίκα σου, τον πατέρα και τη μάνα σου και τα αδέρφια σου, αυτούς λυπάμαι.
Τους λυπάμαι γιατί τους κλήρωσε βαρύ φορτίο να αποχαιρετήσουν έναν ήρωα ζώντας σε μια πατρίδα αγνωμόνων.
Την Πατρίδα λυπάμαι που μετρά μείον έναν ήρωα.
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο.
Στους ήρωες δεν ταιριάζει ο οίκτος.
Αξίζει ο σεβασμός... αξίζει το δέος.
Αυτό αισθάνομαι για σένα… Δέος.
Γι’ αυτό είναι τιμή μας που σας έχουμε κι αυτή η τιμή είναι σήμερα ασήκωτη...
Θα σε δούμε, όλοι εμείς για τους οποίους πετούσες.
Και βλέποντάς σε θα πούμε για «τους παλιότουρκους που σε σκότωσαν» και πώς χάθηκες άδικα... κι έπειτα, μιας και δε σε ξέραμε προσωπικά, θα την αράξουμε για να δούμε παθιασμένοι το project με το οποίο ο τούρκος καναλάρχης στηρίζει τον πρόεδρο των γειτόνων μας και βλέποντας το αποχαυνωμένοι, θα γεμίσουμε τις τσέπες του με ευρώπουλα, ευρώπουλα με τα οποία θα στηρίξει τον πρόεδρο για να παίζει στις πλάτες των συναδέλφων σου το λιοντάρι... και δε θα τολμήσουμε να διανοηθούμε τη σχέση του δικού μας καναπέ με το δικό σου Αιγαίο...
Γιατί το Αιγαίο ρε συ Γιώργο είναι δικό σου, όχι δικό μας... εμάς μας αρκεί ένας καναπές, δυο τρεις χασομέρηδες σε ένα σπίτι στην Τουρκία, και άλλοι πέντ’ έξι χασομέρηδες σε ένα νησί στο πουθενά για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι κι ας γεμίζουμε με την ευτυχία μας ευρώπουλα στους φίλους αυτού που έκανε τη ζωή σου δύσκολη...
Γι’ αυτό σου λέω, δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο... τον εαυτό μου λυπάμαι, λυπάμαι εμένα και όλους αυτούς τους σαν εμένα, που με τη βλακεία και τον ωχαδερφισμό μας, δε σε βοηθήσαμε την ώρα που εσύ μας προστάτευες... ούτε σου συμπαρασταθήκαμε έτσι για το γαμώτο...και που με την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό μας, θα πληγώσουμε κι άλλο την οικογένειά σου που απέκτησε ένα καρφί στην καρδιά...
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη, τους ήρωες δεν τους λυπάσαι... τους θαυμάζεις , τους σέβεσαι, τους προσκυνάς... μόνο τους ήρωες προσκυνάς, κανένα άλλο είδωλο... κι αν κλαίω σήμερα, κι αν η μέρα είναι βαριά, είναι που η Ανάσταση ξεκίνησε για σένα, μα για μας δεν έχει ξημερώσει ακόμα, γιατί η Ανάσταση αδερφέ θέλει συνείδηση, θέλει αξιοπρέπεια, θέλει παλικαριά... ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα...
Εμάς λυπάμαι ρε συ Γιώργο, όχι εσένα: εσύ τουλάχιστον συνάντησες το τέλος σου με το πάθος του Αθάνατου... ενώ εμείς συναντάμε τις ζωές μας με την απάθεια του νεκρού...
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο... σε ντρέπομαι... σε ευγνωμονώ... σε ευχαριστώ...
Άγνωστε αδερφέ... εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!
Η ΩΔΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟΥ, ΕΔΩ:
ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ.
θέλω να δώσω φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θυσίασαν την προσωπική τους ελευθερία καιπολλοί περισσότεροι την ζωή τους για την ΠΑΤΡΙΔΑ, ώστε να υπάρχουμε εμείς σήμερα ως Έθνος και πολίτες αυτής της ένδοξης χώρας που λέγετε ΕΛΛΑΔΑ….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου