Ανοιχτή επιστολή στον ΑΝΤΙΠΤΕΡΑΡΧΟ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟ...

Θεσσαλονίκη 30/3/2021

Προς:
Πάνθεον Ηρώων.

Υπ’ όψιν:
Αντιπτέραρχο Μπαλταδώρο Γεώργιο.

Αγαπητέ Γιώργο, δεν με ξέρεις.
Δυστυχώς ούτε και εγώ είχα ποτέ την τιμή να σε γνωρίσω από κοντά.
Όμως σε έμαθα. Όταν πλέον δεν ήσουν κοντά μας.
Η αφορμή που γράφω αυτό το γράμμα, είναι ότι πλησιάζει η ημέρα του τρίτου μνημοσύνου σου και δεν έχω άλλον τρόπο για να επικοινωνήσω μαζί σου. Μέσα από αυτές τις σειρές, θέλω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου.

Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς σου.
Τον Απόστολο και την Φωτεινή, που σε έφεραν στον κόσμο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ που γέννησαν, μεγάλωσαν έναν γνήσιο Έλληνα.
Εσένα, που η μοίρα σου έγραψε να κάνεις όλη την Ελλάδα να σε προσκυνήσει.

Κάποια μέρα, βλέποντας ένα σήριαλ (Αέρινες Σιωπές) στην τηλεόραση, αποφάσισες να γίνεις πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας. Σε μάγεψαν οι αιθέρες της Πατρίδας μας.
Ήθελες να τους κατακτήσεις. Και τα κατάφερες.
Έβαζες την στολή σου, άνοιγες τα ατσάλινα φτερά σου και πήγαινες ψηλά.
Εκεί επάνω, αισθανόσουν ελεύθερος.
Έβλεπες όλη την Ελλάδα και μας φώναζες «Μην φοβάστε. Εγώ είμαι εδώ. Εγώ, μαζί με τα αδέλφια μου σας προσέχουμε. Σας προστατεύουμε.
Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να σας πειράξει».
Κι εμείς, κάθε φορά που ακούγαμε τα μαχητικά να πετάνε από πάνω μας, υψώναμε τα μάτια μας στον ουρανό, ψάχνοντας να σας δούμε.
Και από τα χείλη μας έβγαιναν προσευχές προς την Παναγία και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να σας προσέχουν.
Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε για εσάς.
Γιατί εσύ και τα υπόλοιπα αδέλφια σου, κάνατε πολλά περισσότερα για εμάς.
Κάθε φορά που οι Τούρκοι παραβίαζαν τον εθνικό εναέριο χώρο μας, εσείς ήσασταν εκεί.

Στην μονάδας σας χτυπούσε σκράμπλ και αφήνατε τα πάντα πίσω σας. Ξεκούραση, πειράγματα μεταξύ σας, σκέψεις, παιδιά, γυναίκες, αδέλφια, μάνες και πατεράδες.
Τα αφήνατε όλα! Τρέχατε όσο πιο γρήγορα μπορούσατε, φορούσατε τα ατσάλινα φτερά σας και πετούσατε ψηλά προς αναχαίτιση του εχθρού.
Για εσάς ήταν μια καθημερινή ρουτίνα.
Για εμάς ήταν ένας καθημερινός άθλος.

Εγώ, κάθε φορά που άκουγα ή ακούω μαχητικό να πετάει, η ίδια σκέψη περνάει πάντα από το μυαλό μου: «Να σας χαίρονται οι μάνες σας παλικάρια μου. Η Παναγία και ο Αρχάγγελος να σας προστατεύουν.
Να γίνονται αλεξίσφαιρα μπροστά σας για να μην πάθετε τίποτα.
Καλή προσγείωση. Σας ευχαριστώ.»

Όμως, οι προσευχές δεν υλοποιούνται πάντα.
Κατά καιρούς, χάνονται πιλότοι μας.
Στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης, πάντα παγώνω.
Μαζί με την πτώση του αεροπλάνου και τον θάνατο του πιλότου, τα μάτια βουρκώνουν.

Έτσι και στις 12 Απριλίου 2018.
Ήμουν στην δουλειά, όταν ήρθε ένα μήνυμα στο τηλέφωνο μου, από έναν φίλο. «Έπεσε Mirage 2000-5 στην Σκύρο. Σκοτώθηκε ο πιλότος.»
Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει.
Νόμιζα ότι ξεριζώθηκε κάτι από μέσα μου.
Άρχισα να κλαίω, σαν να σε γνώριζα.
Το συγκεκριμένο συναίσθημα το είχα νιώσει πρώτη φορά όταν έπεσε το ελικόπτερο στα Ίμια.
31/1/1996. Αξέχαστη ημέρα.
Βλαχάκος, Καραθανάσης, Γιαλοψός.
Είναι τρία επίθετα που έχουν χαραχθεί τόσο βαθιά στην μνήμη μου, που τα θυμάμαι τόσο καθαρά, όσο και το δικό μου επίθετο. Από το 1996 μέχρι το 2018 είχα ακούσει για αρκετά «ατυχήματα» της Πολεμικής Αεροπορίας για θανάτους πιλότων, αλλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μόνο αυτά τα δύο με σημάδεψαν.

Την ώρα που έμαθα για τον άδικο χαμό σου, νόμιζα πως έχασα τον αδελφό μου. Τόσο δυνατό ήταν το συναίσθημα.
Έφυγες νωρίς. Έφυγες άδικα.
Ούτε οι δικοί σου, ούτε εγώ, αλλά και πολλοί ακόμη Έλληνες, πιστέψαμε πως το αεροπλάνο σου έπεσε από μηχανική βλάβη ή ότι εσύ έπαθες vertigo όπως έχουν πει.
Ελπίζω κάποια στιγμή να βρει κάποιος το θάρρος και να πει την αλήθεια.
Ο θάνατος σου συγκλόνισε όλη την Ελλάδα.
Αλήθεια, γιατί βιάστηκες να φύγεις;
Άφησες πίσω σου ανθρώπους σε που αγαπούσαν.
Που σε ήθελαν μαζί τους. Που τους ήσουν απαραίτητος.
Έφυγες και δεν σκέφτηκες κανέναν.
Ούτε την μάνα, ούτε τον πατέρα σου;
Την γυναίκα της ζωής σου; Τα παιδιά σου;
Γιατί τους υπέβαλες σε αυτό το μαρτύριο;
Προτίμησες να πας στα αδέλφια σου.
Εκεί ψηλά, μαζί με τα υπόλοιπα αετόπουλα.
Τώρα είσαστε όλοι συγκεντρωμένοι στους ουρανούς.
Μαζευτήκατε και δημιουργήσατε την Μοίρα των Ουράνιων Αγγέλων. Αφήσατε τα ατσάλινα φτερά σας και φορέσατε στις πλάτες σας τα Αιώνια Φτερά.

Μπορεί να φύγατε από κοντά μας, όμως είμαι σίγουρη, πως και από εκεί που είσαστε, μας προσέχετε.
Εμάς και την Πατρίδα που αγαπήσατε πιο πάνω απ’ όλα και απ’ όλους.
Και της προσφέρατε ό,τι πιο πολύτιμο είχατε. Την ζωή σας.

Πάντα είχα μια απορία.
Γιατί τα μαχητικά αεροπλάνα πετάνε τόσο ψηλά στον ουρανό;
Και η απάντηση ήρθε, δεν θα πω με τον θάνατο σου, αλλά με την θυσία σου. Πετάτε ψηλά για να είναι μικρότερη η διαδρομή που θα κάνετε προς τον Παράδεισο.

Σήμερα στο χωριό σου, που τόσο πολύ αγάπησες, έστησαν ένα αεροσκάφος Mirage F-1, ένα αεροσκάφος που έχει κι αυτό την δική του ιστορία.
(Με αυτό το Mirage πέταξε για τελευταία φορά ο διοικητής της μοίρας πριν αναχωρήσει για την αιματοβαμμένη Κύπρο ΜΑΣ.
Στην Κύπρο ΜΑΣ που η δική του μοίρα του έπαιξε το δικό της παιχνίδι, όπου βρισκόταν εκεί για την υπεράσπιση της, κατέπεσε με ελικόπτερο και βρήκε τραγικό θάνατο, μαζί με τον αρχηγό του ΓΕΕΦ).
Σε λίγο καιρό θα στήσουν δίπλα του και την προτομή σου.
Η πλατεία που κατασκεύασαν, θα πάρει το όνομα σου.
Θα είναι εκεί μόνο ελάχιστα άτομα.
Ανάμεσα τους η γυναίκα που σε λάτρεψε. Η Φωτεινή.
Που από την ημέρα που «έφυγες» έχει σκοτεινιάσει η ίδια αλλά και ο κόσμος της.
Θα είναι εκεί και ο πατέρας σου. Ο Απόστολος.
Εκείνος, που κάθε φορά που πετούσες πάνω από το χωριό, στεκόταν στην άκρη του χωραφιού και σε χαιρετούσε γεμάτος περηφάνια.
Θα είναι εκεί η γυναίκα σου. Που σηκώνει στους ώμους της το δύσκολο έργο που της ανέθεσες. Να μεγαλώσει τα δύο σας παιδιά και να τα κάνει Ελληνόπουλα, περήφανα για την Πατρίδα τους και τον πατέρα τους.

Δυστυχώς όμως, δεν θα μπορούμε να βρεθούμε εκεί, εμείς, οι λίγοι, που χωρίς να σε ξέρουμε, σε θυμόμαστε.
Όμως πάντα θα αισθανόμαστε περήφανοι που έχουμε την τιμή να πατάμε στο ίδιο χώμα που πάτησες κι εσύ.

Αετόπουλο, σε ευχαριστώ για όλες τις μάχες που έδωσες εκεί ψηλά για όλους εμάς. Που θυσίασες την ζωή σου για να έχω εγώ τώρα την ευκαιρία να σου γράφω.

Σε παρακαλώ, πες και στην υπόλοιπη Μοίρα των Ουράνιων Αγγέλων να μας προσέχετε.

Υποκλίνομαι στην γενναιότητά σας, στην ανδρεία σας, στην θυσία σας.

Χαρά Κάππα.

Ο ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤ/ΧΟ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:
"ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟ (BALTAZAR)"
.... ΕΔΩ:

https://www.youtube.com/watch?v=zfP5lClWmWk

ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ

θέλω να δώσω φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θυσίασαν την προσωπική τους ελευθερία καιπολλοί περισσότεροι την ζωή τους για την ΠΑΤΡΙΔΑ, ώστε να υπάρχουμε εμείς σήμερα ως Έθνος και πολίτες αυτής της ένδοξης χώρας που λέγετε ΕΛΛΑΔΑ….