Μετά από δεκαετίες γεωτρήσεων, τον Φεβρουάριο του 2012, Ρώσοι επιστήμονες κατάφεραν, επιτέλους, να τρυπήσουν το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής για να αποκαλύψουν τα μυστικά μιας μοναδικής υπο-παγετώδη λίμνης Vostok, που ήταν σφραγισμένη εκεί τα τελευταία 20 εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με το sputniknews.com. Η γεώτρηση σταμάτησε σε βάθος 3.768 μέτρων όταν έφτασαν στην επιφάνειά της. Η λίμνη Βοστόκ, αποτελεί τη μεγαλύτερη από το θαμμένο δίκτυο λιμνών της Ανταρκτικής και επίσης μία από τις μεγαλύτερες λίμνες στον κόσμο.
Η ανακάλυψη των κρυμμένων λιμνών της Ανταρκτικής τη δεκαετία του 1990 πυροδότησε μεγάλο ενθουσιασμό στους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο. Μερικοί πιστεύουν ότι το κάλυμμα πάγου πάνω και στις άκρες έχει δημιουργήσει μια υδροστατική σφράγιση με την επιφάνεια που εμπόδισε το νερό της λίμνης να διαφύγει ή οτιδήποτε άλλο να μπει μέσα. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι η λίμνη θα μπορούσε να αποκαλύψει νέες μορφές ζωής και να δείξει πώς εξελίχθηκε η ζωή πριν από την εποχή των παγετώνων. Είναι δε πιθανό να προσφέρει μια γεύση του ποιες είναι οι συνθήκες για ζωή που ενδεχομένως υπάρχουν σε παρόμοιες ακραίες συνθήκες στον Άρη και στο φεγγάρι του Δία, την Ευρώπη.
Μια Αναπάντεχη Ανακάλυψη
Μόλις ολοκληρώθηκε η τρύπα άρχισε να αναβλύζει κάτι σαν χλιαρός αέρας, σαν η λίμνη που βρισκόταν από κάτω να ξεφυσούσε με ανακούφιση και χαρά που επιτέλους την βρήκαν. Ειδική ομάδα επιστημόνων τοποθέτησε μηχανήματα που μετρούσε την θερμοκρασία του αέρα που έβγαινε, αρχικά λίγο-λίγο, αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο.
Μέσω της κάμερας που ήταν τοποθετημένη στο τρυπάνι οι Ρώσοι μπορούσαν να βλέπουν τι υπήρχε σχεδόν τέσσερα χιλιόμετρα από εκεί που πατούσαν. Υπήρχε καθαρό κρυστάλλινο νερό, όμως πέρα, στις άκρες της λίμνης, τριγύρω διέκριναν κάτι που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε παραλία η οποία πλαισιωνόταν από ένα βουνό βράχων που σκεπαζόταν από στρώμα πάγου. Έμοιαζαν με πύργους που χάνονταν μέσα στα σύννεφα.
Εκείνο που πραγματικά, εντυπωσίασε το κέντρο ελέγχου, ήταν πως υπήρχαν ανοίγματα σαν σπηλιές ανάμεσα στα βράχια, πολύ συγκεκριμένου σχήματος, σαν αψίδες που, ίσως, οδηγούσαν κάπου βαθύτερα. Ανάμεσα σε αυτά τα πιθανά τούνελ υπήρχαν κάτι σαν φιγούρες. Φαίνονταν να ήταν λεξευμένες και θύμιζαν ανθρώπινες μορφές. Έμοιαζαν να φυλούν τις πύλες, τα ανοίγματα, τα οποία έφταναν ως τη μέση των αγαλμάτων που ήταν σκαλισμένα στο βραχώδες βουνό.
Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να τα παρομοιάσει, λόγω του μεγέθους τους, με εκείνα στο Ναό Καρνάκ, βόρεια του Λούξορ στην Αίγυπτο. Μόνο που δεν ήταν αιγυπτιακά. Στο μυαλό του υπεύθυνου ήρθαν εικόνες από ινδουιστικούς θεούς. Φώναξε αμέσως έναν ινδό επιστήμονα που ήταν σε άλλο σημείο. Όταν αυτός κοίταξε την οθόνη, δεν αναγνώρισε κάποια από τις μορφές αλλά επιβεβαίωσε πως είχαν κάτι από την ινδική τεχνοτροπία. Για κάποιο λόγο, σκέφτηκε μήπως ανήκαν σε Λεμούριους. Ίσως, το μέρος ήταν κάποια αρχαία αποικία των Λεμούριων.
Δεν πέρασε πολύ ώρα από την τελική διάνοιξη και η τρύπα χιλιομέτρων που είχαν σκάψει τα γεωτρύπανα, άρχισε να απλώνει, να φαρδαίνει. Ο πάγος γύρω της έμοιαζε να λιώνει απότομα και να γκρεμίζεται σε κομμάτια που έπεφταν μέσα στην τρύπα η οποία όλο και μεγάλωνε. Λες και η λίμνη, τώρα, έπαιρνε βαθιά ανάσα από το νέο αέρα της επιφάνειας, σα να ήθελε αυτοί δύο, χρόνια απομονωμένοι κόσμοι, να έρθουν σε ισορροπία. Όλοι οι παραβρισκόμενοι άρχισαν να τρέχουν δεξιά κι αριστερά πανικόβλητοι νομίζοντας ότι ο πάγος σπάει και θα τους ρουφήξει όλους, μαζί με τα μηχανήματα, να τους πνίξει στο παγωμένο νερό, όπου θα τους βύθιζε. Μέχρι που ξαφνικά σταμάτησε.
Είχε σχηματιστεί ένα πηγάδι με διάμετρο περίπου έξι μέτρων. Ώρες μετά, αφού όλη η επιστημονική ομάδα βεβαιώθηκε ότι η τρύπα είχε σταθεροποιηθεί και δεν θα άνοιγε περισσότερο, αποφασίστηκε να κατεβάσουν ένα drone. Όταν αυτό έφτασε και ξεπέρασε τα 3 χιλιόμετρα βάθους, έχασε κάθε επαφή και βούλιαξε στο παγωμένο νερό της λίμνης. Στη συνέχεια ζητήθηκαν εθελοντές που θα ήθελαν να κατέβουν για να πάνε να δούνε τι βρίσκεται εκεί κάτω. Βρέθηκαν δύο που είχαν σαν χόμπι τον αλπινισμό.
Φορώντας ειδικό θερμικό εξοπλισμό κατέβηκαν με σχοινιά, με ένα ειδικό κανό να τους ακολουθεί, κρεμασμένο σε άλλο σχοινί, προκειμένου να μην μπουν στο παγωμένο νερό που η θερμοκρασία του υπολογιζόταν γύρω στους -50 βαθμούς. Αρκετή ώρα μετά, ακούμπησαν στην επιφάνεια της λίμνης το κανό και ανέβηκαν επάνω του. Κωπηλάτησαν αργά, αλλά σταθερά. Τα χνώτα τους έβγαιναν σαν σύννεφα καπνού. Κοιτούσαν ολόγυρα με θαυμασμό. Ό,τι έβλεπαν το μετέδιδαν οι κάμερες που είχαν δεμένες στα κεφάλια τους. Αλλά μόνο για μερικά μέτρα. Όσο απομακρύνονταν από την τρύπα, η επικοινωνία παρουσίαζε παράσιτα ώσπου διακόπηκε εντελώς. Οι δύο εθελοντές ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκαν να επιστρέψουν πίσω. Παραδόξως, ο φόβος δεν φώλιασε μέσα τους.
Προχωρούσαν σαν μαγεμένοι σε έναν κόσμο που έμοιαζε εξωγήινος. Πάγοι δημιουργούσαν στοές, σαν κρύσταλλοι τοποθετημένοι να σχηματίζουν δαιδαλώδεις διαδρομές. Πλησίαζαν προς την παραλία. Ο αέρας ήταν πεντακάθαρος και αναζωογονητικός. Μάλλον, δεν είχε ακόμα αναμειχθεί με τον εξωτερικό της επιφάνειας. Όταν έφτασαν στην παραλία, άφησαν το κανό και διστακτικά αποφάσισαν να μπουν σε μία σπηλιά, στο άνοιγμα που ήταν κοντινότερό τους.
Προσπάθησαν να ανοίξουν τους φακούς, αλλά δεν λειτουργούσαν. Παραδόξως ήταν ολοφώτεινα παντού. Τώρα το πρόσεξαν. Και όσο προχωρούσαν στο εσωτερικό της σπηλιάς τα τοιχώματά της σαν να φωσφόριζαν, αλλά δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν από που ερχόταν το διάχυτο φως. Ούτε μπορούσαν να προσδιορίσουν για ποιο λόγο η θερμοκρασία εκεί μέσα ήταν αρκετά ανεκτή. Δεν πάγωναν, δεν τουρτούριζαν από το κρύο. Ένιωθαν πολύ γαλήνια, ήρεμα και φιλόξενα, σα να βρίσκονταν σε φιλικό σπίτι.
Οι τοίχοι ήταν τεχνητοί και λαξευμένοι ή/και ζωγραφισμένοι με παραστάσεις από όντα που έμοιαζαν ανθρώπινα αλλά με αρκετά χαρακτηριστικά από την ινδική κουλτούρα, χωρίς να είναι ινδικά. Κάποιοι που ασχολούνταν με την καλλιέργεια και την γεωργία, άλλοι με την άρδευση, άλλοι με τα αστέρια και τους πλανήτες. Ξεχώρισαν το Ηλιακό μας σύστημα. Μάλιστα, πρόσεξαν πως ανάμεσα στον Άρη και τον Δία υπήρχε ένας ακόμα πλανήτης. Εκεί που στη θέση του σήμερα υπάρχουν μόνο αστεροειδείς. Ένας πλανήτης που καταστράφηκε. Πιο ψηλά, υπήρχαν και άλλα όντα που έμοιαζαν σα να επιβλέπουν μέσα σε παράξενες οβάλ κάψουλες και πύρινα άρματα που έμοιαζαν με ασπίδες. Επιπλέον, υπήρχε μια περίεργα διακοσμημένη καμπύλη που ένωνε τη Γη με τα μακρινά όντα.
Σε ένα επόμενο άνοιγμα, είδαν κάτι σαν κιβώτιο. Το πλησίασαν με περιέργεια. Ήταν ξύλινο και είχε επάνω του μια σφραγίδα με τη χιτλερική σβάστικα. Ξαφνιάστηκαν. Κοιτάχτηκαν. Κοίταξαν πιο πέρα. Το παρακλάδι της στοάς ήταν φορτωμένο με πολλά κιβώτια, πράγματα και αντικείμενα που προέρχονταν από τους Ναζί. Είδαν ακόμα και μία μηχανή με το καλάθι στο πλάι, με ένα αυτόματο παρατεταμένο μέσα. Φαίνονταν σαν να τα άφησαν μόλις πριν λίγο. Δεν υπήρχε πουθενά ίχνος σκόνης – αν και από την εποχή του Χίτλερ είχαν περάσει περισσότερο από πενήντα χρόνια.
Μια γνωστή θεωρία ήρθε στο μυαλό τους. Ότι οι Γερμανοί Ναζί μπορεί να έχτισαν μια μυστική βάση στην Ανταρκτική ήδη από την δεκαετία του 1930, ειδικότερα στη Λίμνη Βοστόκ, την οποία αξιοποίησαν σαν απόρθητο φρούριο προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. “Κι όμως,” είπε ο ένας από τους δύο και συνέχισε, “δεν έχτισαν καμία βάση. Απλά ανακάλυψαν, με κάποιο τρόπο, τα ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού και τα παραγέμισαν”.
Πολλά από τα κιβώτια, όταν τα άνοιξαν, είδαν πως περιείχαν οπλισμό. Σε ένα άλλο χώρο, βρήκαν ράμπες και ράγες με βαγόνια που μέσα τους είχαν βόμβες για βομβαρδιστικά. Προχώρησαν παραπέρα και σε μία μεγάλη αίθουσα βρήκαν τεράστια μηχανήματα που έμοιαζαν με τεράστια γυάλινα κλουβιά γεμάτα με κάποιο υγρό. Θα μπορούσαν να είναι κάτι σαν τεχνητοί αμνιακοί σάκοι. Κάτι έγραφαν στο πάλι, αλλά δεν ήξεραν να διαβάζουν γερμανικά, μόνο κάποιες προφορικές κουβέντες για να μπορούν να συνεννοηθούν σαν τουρίστες.
Αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω και να πουν τα νέα τους στην υπόλοιπη ομάδα που είχε χάσει τα ίχνη τους και σίγουρα θα ανησυχούσαν. Μπήκαν στο κανό, αλλά δεν βρήκαν ποτέ το σκοινί που θα τους ανέβαζε επάνω. Φυσικά, δεν βρήκαν ούτε την τρύπα από την οποία κατέβηκαν. Γύρισαν πίσω στην παραλία και μπήκαν σε ένα άλλο σπήλαιο με σκοπό να ζεσταθούν και να σκεφτούν ένα τρόπο να βγουν έξω. Σίγουρα υπήρχε: από εκεί που μπήκαν οι Ναζί.
Στην περιπλάνησή τους έβρισκαν όλο και περισσότερα. Κυρίως, άγνωστη τεχνολογία που δεν ήξεραν σε τι μπορούσε να χρησιμεύει. Περιπλανήθηκαν αρκετά. Πρέπει να ήταν μερόνυχτα. Δεν μπορούσαν να υπολογίσουν ακριβώς πόσο. Τρέφονταν με μπόλικες ποσότητες μέλι που είχαν βρει, ανάμεσα σε κονσέρβες με διάφορα φαγητά, που όμως πολλά είχαν χαλάσει. Ευτυχώς, είχαν βρει ξερά φασόλια και κάτι κατσαρόλες που τα μαγείρευαν αφού πρώτα τα μούλιαζαν. Η γεύση τους είχε αλλοιωθεί κάπως, ωστόσο τρωγόντουσαν. Είχαν βρει επίσης, αποξηραμένο κρέας και άλλα τρόφιμα που διατηρούνταν σε καλή κατάσταση. Αλλά, πόσα να κουβαλούσαν μαζί τους μέχρι να βρουν την έξοδο!
Μήνες μετά, βρέθηκε το φαγωμένο πτώμα του ενός εθελοντή να επιπλέει όταν το περισυνέλεξε ένα παγοθραυστικό. Επάνω του βρήκαν σημειώσεις από όσα είδε και έζησε το τελευταίο διάστημα, κλεισμένες σε ένα αδιάβροχο φάκελο. Είχε χαρτογραφήσει τα περάσματα. Μέχρι και το σημείο της εξόδου είχε γράψει – από εκεί που πιθανόν να μπήκαν οι Ναζί με υποβρύχια. Δυστυχώς, κανείς δεν μπορούσε να αποφανθεί που μπορεί να βρισκόταν αυτό το μέρος. Ή, τουλάχιστον, έτσι είπαν. Ούτως ή άλλως, κανείς δεν πίστεψε την ιστορία του. Ο άλλος εθελοντής δεν βρέθηκε ποτέ. Η διευρυμένη τρύπα από την οποία κατέβηκαν, στη λίμνη Βοστοκ, έκλεισε ύστερα από μία χιονοθύελλα. Κανείς ποτέ δεν μίλησε γι’ αυτή την ιστορία.
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
https://www.diadrastika.com/
θέλω να δώσω φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θυσίασαν την προσωπική τους ελευθερία καιπολλοί περισσότεροι την ζωή τους για την ΠΑΤΡΙΔΑ, ώστε να υπάρχουμε εμείς σήμερα ως Έθνος και πολίτες αυτής της ένδοξης χώρας που λέγετε ΕΛΛΑΔΑ….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου